μη μου το σβήσετε! ΧΑΜΟΓΈΛΑ!

κοιμήθηκα νωρίς χτες.
τα μάτια μου έκλειναν. το μυαλό είχε κατεβάσει τα στόρια πιο νωρίς, μια λίμνη ήρεμη,
γεμάτη λύπη.
λύπη για διάφορα πράματα: επαγγελματικά, γιατί δέχτηκα ένα γερό χτύπημα αυτόν τον καιρό, και πήρε μέρες για να δράσει...
οικογενειακά, τα ξέρετε, και δεν υπάρχουν οικογενειακά αν η κοινωνία δεν ήταν ήδη σε ώρα μηδέν για τους ευπαθείς πολίτες, άλλωστε, αν υπάρχουν ευπαθείς πολίτες, είναι ήδη η κοινωνία σε ώρα μηδέν απέναντί τους, αλλιώς θα τους είχε στηρίξει. τέλος πάντων, σιγά μη και δεν επανέλθω σ' αυτό το θέμα,
εν πάσει περιπτώσει, ως εμμηνοπαυσικό άτομο, η κούραση από χίλια δυο,
κι ο ύπνος, που έλεγε κι ο φίλος μας ο σώπα, σοπενάουερ δλδ, αδελφός του θανάτου.
ξύπνησα στις 7 και κάτι από ένα τηλέφωνο! (ενώ συνήθως ξυπνάω πολύ πιο νωρίς)
αποφάσισα να ξυπνήσω αμέσως και να φτιάξω μια ιστορία με φωτο.
κανσόν, κόλλημα φωτο, σχόλια.
πάω στο ψιλικατζίδικο ν' αγοράσω κόλλα, είναι ανοιχτό, πουλάει εφημερίδες.
βγαίνω επιτακτικά από το σπίτι.
ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ
ΝΑΙ
ΜΕ ΠΕΡΙΜΈΝΕΙ!
ακριβώς απέναντι στο λευκό τοίχο που βλέπω μόλις ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου,
ένα υπέροχο γκράφιτι.
ένα λουλούδι με καταπράσινο μίσχο μεγαλύτερο από το μικρό μου μπόι!
ένα κόκκινο λουλούδι,.
και λέει:
ΧΑΜΟΓΕΛΑ!!!

η απρόσωπη ομορφιά της πόλης χτύπησε!
ίσως για κάποιον άλλον να γράφτηκε, ίσως για όλους.
δε με νοιάζει.

μη το σβήσετε μοναχά.
ήταν για μένα το ωραιότερο δώρο σήμερα.
κι ας μην ήταν για μένα.

όποιος κι αν το έγραψε, για όποιο λόγο κι αν το ζωγράφισε τόσο όμορφο, τόσο χαρούμενο, τόσο ουσιαστικό,

άσκησε τη βία της προστακτικής με το μόνο τρόπο που αποδέχεται βαθιά ο καθένας μέσα μας!

ΧΑΜΟΓΕΛΑ!