λοιπόν, κάτι προσωπικό για τις 1001 νύχτες. μια ιστορία

όταν άρχισα τη διδασκαλία της αραβικής λογοτεχνίας εδώ στο γιουνανιστάν, στην Ιωνία, στην Ελλάδα, ακόμη κανένα βιβλίο σχετικό δεν κυκλοφορούσε.
το πόσο ενδιαφέρον είναι το θέμα της αραβικής λογοτεχνίας γενικά και ειδικά, δε χρειάζεται να το αναπτύξουμε, φτάνει μόνο να σκεφτούμε πως αραβικό περιβάλλον έχει το μοναδικό βιβλίο που συνοδεύει τα παιδικά χρόνια μας παγκοσμίως, από την ισλανδία ως την αυστραλία: ποιος δεν έχει διαβάσει κάτι από τις 1001 νύχτες, τα τζίνια, τους χαλίφηδες, τα χαμάμ τους, τους καθρέφτες και τα παλάτια τους;
λόγω του νόμου της δικτατορίας ότι πρέπει να παρέχονται δωρεάν συγγράμματα στους φοιτητές, δεν ήθελα ποτέ τα παιδιά να πληρώσουν ούτε μια δεκάρα για μαθήματά μου. όμως λεπτομέρειες δε γνώριζα, μιας και μεγάλωσα σε άλλη χώρα και δεν ήξερα το σύστημα εδώ.
ετοίμαζα τη διδασκαλία μου με μεράκι και απορίες, με πολλή δουλειά και πολλή αγάπη.
κάποιοι συνάδελφοι μου είπαν να εκδώσω την προσπάθειά μου πριν πάει χαμένη από κάποιους προκομένους.
πήρα παραμάσχαλα έτοιμο το βιβλίο της αραβικής λογοτεχνίας, το σακουλάκι με τα μέικ άπ, διεθνές βραβείο, βιβλίο στα γαλλικά, κλπ, μα όπου και να πήγα, σε όποιον εκδοτικό και να πήγα, βρήκα κλειστές πόρτες. και όχι μόνο κλειστές, μα και μερικές φορές ανέντιμες, με ανέντιμα λόγια (πλήρωσε), με υστερόβουλες συμπεριφορές (στυλ σε μπλοκάρω), κλπ. οφείλω να πω, ότι πολύ όμορφη, αν και αρνητική στάση είχα από το γέροντα που συνάντησα στις εκδόσεις 'οδυσσέας'. ας έχει καλό.
αποκαμωμένη, στο τέλος βρήκα τρόπο να πάρουν οι φοιτητές δωρεάν τις σημειώσεις του μαθήματος με τη μορφή συγγράμματος (δεν κατάλαβα και πολύ αυτή τη διαφορά). μάλιστα, για να έχουν τα παιδιά κάτι όμορφο στα χέρια τους, έφτιαξα μόνη μου ένα εξώφυλλο, πλήρωσα από την τσεπούλα μου 200.000 δρχ που μου ζήτησαν γι' αυτό στο τυπογραφείο που είχε αναλάβει μέσω πανεπιστημίου, αφού το πανεπιστήμιο μονοχρωμία πλήρωνε, και το σύγγραμμα έφτασε στα παιδιά...
εκείνη τη χρονιά ή την επόμενη, στα πλαίσια του μαθήματος αποφασίσαμε να κάνουμε ένα δρώμενο με τις χίλιες και μία νύχτες...
η ηθοποιός τότα σακελλαρίου αφηγήθηκε με το δικό της σοβαρό, στιβαρό, εξαιρετικό τρόπο ένα παραμύθι.
μας μάγεψε.
κι εγώ, βασισμένη στα πολλά που έχουν γραφτεί για το παραμύθι, το έντυσα με τα θεωρητικά του μπλα μπλα.
στο πρώτο έδρανο ο κύριος καρματζός με τη γυναίκα του, ένας εξαιρετικός αιγυπτιώτης, ειδικός του θεάτρου, από τα κεφάλαια (και κεφάλια) της ανατολής...
τελευταίο έδρανο και απρόσκλητη, αλλά διαβάζοντας τις αφίσες που είχαν βάλει οι φοιτητές, η μαρούλα η ευθυμίου. ενδιάμεσα πολλοί άλλοι.
το αμφιθέατρο ήταν στο 4ο επίπεδο της φιλοοσοφικής. απέξω είχανε διάφορα δρώμενα μεταξύ των οποίων και καυγάδες και γινόταν της μουρλής.
ρώτησα τα παιδιά: θέλετε να κάνουμε μάθημα ή δεν ακούτε;
θέλουμε, είπαν με σοβαρότητα που δε θα ξεχάσω.
συγκινηθήκαμε όλοι από την ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε.
η μαρούλα κατέβηκε και μου είπε: γκόου όν λοιπόν, τώρα κατάλαβα γιατί σε τρέχουνε μερικοί...
ο καρματζός, που έμαθε πως η ελληνόφωνη και ελληνική ταβέρνα που γνώριζε λειτουργούσε ακόμη και τη βρήκα στο ίντερνετ, και μαρτυρούσε έτσι και τα ελληνικά στοιχεία του παραμυθιού, συγκινήθηκε κι αυτός.
στην τότα, έκανα δώρο το βιβλίο μου, το σύγγραμμα με το πληρωμένο εξώφυλλο.
πώς να την ευχαριστήσω για ό,τι μας είχε χαρίσει...

μια μέρα γύρισα απόγευμα σπίτι, με πήρε τηλέφωνο από τον εκδοτικό οίκο 'ελληνικά γράμματα' η μετέπειτα φίλη χρύσα ξενάκη:
"έπεσε στα χέρια μας το βιβλίο σας για την αραβική λογοτεχνία. καλέ, αυτό διαβάζεται σαν παραμύθι. μας το δίνετε;"
"όλοι το έχουν αρνηθεί. φυσικά και σας το δίνω", της είπα.
από τότε η πόρτα αυτού του εκδοτικού οίκου παρέμεινα αγνά και όμορφα ανοιχτή για μένα.
ομολογουμένως μ' αυτό τον τρόπο, αυτός ο εκδοτικός στέκεται μέχρι σήμερα για μένα σαν το σπίτι μου.
αφορμή στάθηκε
η αγάπη μου
για τις
1001 νύχτες.

την πέμπτη αυτή, στις 13 του μάη, θα το ξαναγιορτάσουμε. θα σας γράψω.

.