ήταν η εποχή που είχα όνειρα.
τα βάσανα της εποχής εκείνης ήταν το βάθος μιας ανελεύθερης ψυχής, παραγεμισμένης με καταπίεση.
η αναζήτηση της ανεξαρτησίας, φυσικά και δε γινόταν με 'σωστούς' τρόπους, δλδ ούτως ή άλλως λογοκριμένη ήταν από το περιβάλλον μου, και γι' αυτό το λόγο, κρυμένη.
τα βάσανα ήταν εσωτερικά, ενώ το απέξω ήταν τέτοιο που σε κάθε γωνιά της μεσαιωνικής λουβαίν, που με έθρεψε, υπήρχε μια χαιρετούρα, μια κουβεντούλα που δεν τέλειωνε, είτε με συμφοιτητές μου, είτε καθηγητές, είτε γριούλες, γεροντάκια, καθολικούς μοναχούς με ράσα, πορτογάλους που ζήλευαν την πτώση της δικτατορίας μας, μαύρους που ήθελαν να κουβεντιάσουν για ρατσισμό, φανατικούς καθολικούς που πίστευαν μετά μανίας στο αλάθητο του πάπα και συγχρόνως στον οικουμενισμό, βέλγους που γοητεύονταν από την ορθοδοξία, βέλγους που ήθελαν ανατολή, ελληνιστές που θαύμαζαν μιαν ελληνίδα που μιλούσε ελληνικά που αγαπούσαν, άραβες που απομιζούσα εγώ, όπως ο μονσενιέρ φεγκάλι -πάντα μαζί του καταλήγαμε σε μια βόλτα δίπλα στο ποτάμι, θεός σχωρέστον- κλπ κλπ.
κι άλλα, τα λογοκρΥμένα, που δε λέω.
κι άλλα, κι άλλα...
στα μη λογοκριμένα, υπήρχε και μια κυριακάτικη ενασχόληση που άρχισε ως καταπίεση, τυφλή, πονεμένη, δύσκολη, και κατέληξε στο δώρο που νομίζω πως έχω τώρα.
νομίζω πως έχω το δώρο να λέω ό,τι μου'ρχεται περίπου, συντονισμένη τις περσότερες φορές ωστόσο με τη λέξη 'κοινό'. 'ακροατήριο'.
'ακροατήριο' σημαίνει ακρωτήριο -δλδ είσαι μακριά από τους άλλους, δεν κουβεντιάζεις, γιατί εκεί δε γίνεσαι εύκολα αποδεκτή-, αλλά καταπιέζεις τους άλλους με τη γνώση που έχεις της καταπίεσης, κι έχεις βρει ένα δρόμο να το πετυχαίνεις αυτό: να νιώθεις πώς να πας κοντά, ενώ οι άλλοι νομίζουν πως είσαι μακριά. και για μια στιγμή, τη στιγμή της ειλι-κρίνειας, εσύ να διαφανεύεις και να διαφεντεύεις για κάτι που πιστεύεις πως ίσως είναι γι' αυτούς που είναι εκεί. η σκέψη του στόχου, του βαθιού στόχου, όποια και να είναι: μικρή σκέψη, μαραμένη, μα αληθινή, όσο μου επιτρέπεται στο υπόγειο που είμαι, στο σκοτάδι, μικρή αληθινή σκέψη, ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ, αφού για μένα, το 'εμένα', ματωμένο είναι. είθε όχι για αυτούς.
κυριακή της ορθοδοξίας σήμερα, ακούω τις καμπάνες, είμαι σπίτι.
δυστυχώς, είμαι σπίτι.
είκοσι χρονών και κάτι, κι είχα κιόλας ρονταριστεί στο: 'εσένα που δε θέλεις να δεις γύρω σου γιατί σε πονάει ό,τι έχεις γευτεί μέχρι τώρα, εσένα θέλω να σε κάνω περήφανο για κάτι, δεν ξέρω ακόμη τι, αλλά θα βρω!!! ναι!!, ΘΑ ΒΡΩ ΑΜΕΣΩΣ, θέλω να το καταφέρω',
αυτό το δώρο, αυτόν τον αγώνα τον κέρδισα τότε, θα γράψω ξανά και άλλοτε πώς, στη σχέση μου με τον κόσμο των μεταναστών.
με αυτή τη δύναμη είχα πάει στον επίσκοπο της εποχής, και του είχα πει: κυριακή της ορθοδοξίας πλησιάζει, κι είμαστε σ' ένα τόπο με πολλές μιλιές. γιατί να μην το κάνουμε κι εμείς εδώ 'φετ ντε λ'ορτοντοξί' που λένε κι οι γάλλοι, γιορτή: να καλούμε αυτή την κυριακή στην εκκλησία όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες, και η λειτουργία να γίνεται τουρλού τουρλού η ίδια με ξενόγλωσσα κομμάτια: ελληνικά, γαλλικά, σλαβονικά, σέρβικα, ρουμάνικα, φλαμανδικά, και ό,τι προκύψει.
καλά έκανε ο επίσκοπος και δεν απάντησε στη σαχλαμαρένια μου έπαρση.
όμως από τότε και μετά αυτό γινόταν και στις βρυξέλλες...
φαντάζομαι πως γίνεται ακόμα.
το θυμήθηκα γιατί σ'αυτή τη γιορτή που όντως έβρισκες φίλους από κάθε ορίζοντα, και κουβέντιαζες με χίλιους δυο, άκουσα μια κραυγή, που διήρκεσε κάμποσα δευτερόλεπτα κι έπαυσε μετά. έτρεξα προς το ωραίο βήμα, απ' όπου ακούστηκε, μα είδα μονάχα ένα αγαθό γεροντάκι να βαστάει ένα λουλούδι.
μου εξήγησαν: στο βέλγιο υπήρχε τότε ένα γηροκομείο ρώσων.
το γεροντάκι αυτό, που ήρθε με τη βοήθεια των υπολοίπων, είχε χάσε τα λογικά του.
κάποτε, ρώσος ιεραπόστολος στην κίνα.
συνελήφθη, κι η τιμωρία του ήταν να του γδάρουν το κεφάλι. επέζησε, μα όποιος τολμούσε να πλησιάσει στο κεφαλάκι αυτό, έβγαινε πάντα η ίδια ίσως ανατριχιαστική κραυγή ενός πόνου ανεξίτηλου. στη μνήμη. στο μέσα.
κι όμως, αυτό το ανθρωπάκι συνέχιζε να ζει για τόσο καιρό.
και να τώρα, κυριακή της ορθοδοξίας, τα θυμάμαι αυτά σήμερα.
σκέφτομαι το μεγαλείο της θεωρίας της εικόνας.
έτσι, μεγαλείο της 'θεωρίας της εικόνας' όλα με μικρά, τίποτα με κεφαλαίο.
αυτό ακριβώς είναι το μεγαλείο.
με πρότυπο το λόγο που γίνεται σάρκα, και άρα με κεφαλή της γιορτής τη θεοτόκο ως δοχείο της ενσάρκωσης
κι όπου οι άνθρωποι δινουν το αίμα στο λόγο κι ο λόγος δίνει στο αίμα τους την αθανασία μέσα από την ένωση μαζί του,
είναι όντως τόσο μεγάλη γιορτή, ακόμα και για μένα...
η θεωρία της εικόνας
το να δεις
την εικόνα
να δεις, να βλέπεις
την πίστη σου ως εικόνα άρα τον ευατό σου ως εικόνα
την εικόνα σου ως κατ'εικόνα ενός ΑΛΛΟΥ,
ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ.
αυτού που θα είναι πάντοτε άλλος, πάντα σαμαρείτης κι εσύ μη-σαμαρείτης, πάντα άυλος κι εσύ υλικός, πάντα έμπειστος και εσύ μη-πιστός, πάντα άφθαρτος κι εσύ θνητός
πάντα άλλος, που σε καλεί
στο δικό του κάλος
κι εσύ παραδίδεσαι στην αρμονία της ελευθερίας που λέγεται ένωση του ανθρώπινου με τη φύση,
ένωση της ανθρώπινης φύσης με αυτό που είναι πέρα απ' αυτήν,
θεωρία αυτού που είναι πέρα από τη λογική, πέρα από την καθημερνότητα και τον καθημερινό πόνο, θεωρία της ένωσης του μέσα μας με τον ουρ-άνω μας, την εσωτερική Ιερου-σαλήμ του καθενός μας...
να δώ και να αποδεχτώ τον εαυτό μου μέσα από την παράκληση, την παρηγοριά, τον πόνο της καθ'ομοίωσιν εικόνας του παντός.
πανταχού παρών ο θεός
τα πάντα πληρών μέσα μας
όσο μάταια κι αν τα γράφω
κλείνω τα μάτια και πιστεύω σ'Εκείνον
που μου έδωσε την ικανότητα να βλέπω τον εαυτό μου και να τον αγαπώ όποιος κι αν είναι.
ελπίζοντας.

υγ. ουρανός είναι ένας πλεονασμός γλωσσών: ούρ, η πόλη της μεσοποταμίας, σήμαινε 'άνω', εξού 'ουρανός' στα ελληνικά. αν 'ουρ' ήταν γι αυτούς ο τόπος λατρείας του θεού που ήταν πάνω απ αυτούς, 'ιερό' είναι ό,τι μέσα μας μάς κάνει να βλέπουμε αυτό που είναι βέλος προς κάτι ανώτερο από μας. το ιερό, στο οποίο ανήκουμε, κι ανήκουμε από αγάπη Εκείνου για μας, και ημών προς Εκείνον.

κανείς νομίζω δεν πρέπει να διαβάσει αυτά.
το 'πρέπει' δεν υπάρχει εδώ. υπάρχει απλώς μια ηλίθια, αληθινή, ηλίθια εξομολόγηση, ίσως ακαταλαβίστικη. δεν ξέρω γιατί τη γράφω, μα θέλω να τη γράψω. σκασίλα μου αν φανεί η αρλουμποσύνη μου! σιγά τα αυγά!
καλημερα σας!