οι ιδέες και το κοινό. θέατρο άνεσις, το γιασεμί και τ' όνειρο

θέατρο 'Άνεσις'.
εδώ που τα λέμε, όνομα και πράμα
όλα προσβάσιμα.
πήγα με το Σεραφείμ φέτος, και είδαμε κάτι που έμοιαζε με αυτό που είχαμε δει πέρσι.
η ιδέα είναι η ίδια: μουσική καλλιέργεια και ψυχ=αγώγηση
σε μια κοινή γκάμα ανάμεσα στα παιδιά και τους συνοδούς τους, είτε είναι γονείς, είτε δάσκαλοι, είτε ό,τι δήποτε.
αυτό με παρακίνησε και πήγα και φέτος.

περιγραφή:\
1. σκηνικό
μια αυλή που μπορεί να συνεπάρει ένα πιτσιρίκι ή να ενδιαφέρει έναν έφηβο, καλοστημένο και απλό σκηνικό, απλό πλην όμως θεατρικό, δλδ με τα μικρά του μυστικά, το πάνω, το κάτω, το ενδιάμεσο, κλπ.
μου αρέσει προσωπικά το 'θεατρικό' σκηνικό, δλδ αυτό που ναι μεν δείχνει πραγματικότητα, έχει όμως το κατιτίς του εξωπραγματικού, κλπ.
2. στόρυ
μια μικρή ομάδα ανθρώπων που ζουν στη 'γειτονιά', συγχρωτίζονται, ζουν, μιλάνε, ονειρεύνται, αντιδρούν.
ο τίτλος είναι ενδεικτικός: ένας νέος που θέλει να ξεφύγει, να πάει αλλού (Αυστραλία), κουβαλώντας ωστόσο στο πορτοφολάκι του ένα γιασεμί, που είναι τόσο σκληρός αλλά και τόσο δεμένος μαζί του: ο έρωτας της αγαπημένης και η σκέψη του φευγιού, η μια να θέλει να νικήσει την άλλη.
η αυλή είναι αυτή που έζησαν πραγματικά ή νοσταλγικά, μα το ίδιο θετικά νοηματοφόρα, η αυλή δλδ η κοινωνία του εξήντα. το όνειρο της κοπελιάς που έρχεται από χωριό να κατακτήσει το στερέωμα της πρωτεύουσας, ο νεαρός που δε βρίσκει πώς να ζήσει στη φτωχογειτονιά, η γυναίκα που έχει γίνει η πλύστρα με τον ακαμάτη και μάλλον δοσίλογο στο καφενείο, η οικογένεια με τα ιδανικά, την αγάπη ανάμεσα σε συζύγους και το παιδί, την ελπίδα που δίνει η αγάπη, τις ιδέες που εκείνη την εποχή λογοκρίνονται και οδηγούν στη φυλακή, την ερωτευμένη γυναίκα που περιμένει το γράμμα από τον αγαπημένο που είναι στα ξένα, τον περιπτερά που είναι ο 'προύχοντας' της περιοχής,
...
με τα αστειάκια του, το δάκρυ του, τη σκέψη του, κυρίως όμως την αισιοδοξία και την τροφή για σκέψη, τους προσεγμένους διαλόγους του (θα επανέλθω)
το στόρυ έχει ένα σκοπό:
να μυήσει τους μικρότερους στην αισθητική της μουσικής του μίκη θεοδωράκη
και να ευχαριστήσει τους μεγαλύτερους γιατί δική τους είναι η αισθητική πολλών γενιών τώρα που ανέδειξε και τράφηκε με τη μουσική αυτή.

έτσι το έργο ξετυλίγεται ανάλαφρα και παιδικά, μα όχι ανώφελα και αδιάφορα προς τους μεγάλους συνοδούς.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ.
ΑΞΙΖΕΙ

η ιδέα λοιπόν είναι λαμπρή:
δεν είναι το κοινό παραμύθι που ο τυχόν γονιός ή εκπαιδευτικός θέλει να βγει έξω να καπνίσει γιατί τον έχουν πρήξει τα μικρά που κουβαλάει μαζί του για ένα έργο που δε βλέπεται. ένα ανάλαφρο εργάκι που αν το βλέπαμε βράδυ, ευχαρίστως θα πηγαίναμε σε κανα ταβερνάκι απ΄ αυτά τα λίγα της εποχής, και θα βλέπαμε το διπλανό μας με λιγότερη αδιαφορία απ' ό,τι στο φαστ φουτ της κουλτούρας και της κουζίνας.

ΠΡΟΤΑΣΗ\
επειδή είπα ότι θα επανέλθω:
στους διαλόγους που είναι ανάλαφροι, υπάρχει τρόπος να μείνει ένας μεγάλος και στη βάση τους να εξηγήσει πολλά και πολύ σπουδαία κοινωνικά θέματα όπως: λογοκρισία, φυλακή, κουτσομπόλης, εκμετάλλευση, οικονομική μετανάστευση, όραμα, κλπ.
πραγματικά είναι μια πλατφόρμα για διαπαιδαγώγηση.

άλλη πρόταση:
σε μια τάξη μαθαίνεις στα πιτσιρίκια κάποια από τα τραγούδια του θοδωράκη,
και μετά παίρνεις την τάξη και τη φέρνεις έτσι προετοιμασμένη σ' αυτό το υπέροχο θέατρο.
ε, εγώ σας λέω πως είναι μια υπέροχη ιδέα. τα παιδιά θα νιώσουν τη διάδραση του μαθήματος και του πολιτισμού, κι οι συνοδοί τους θα περάσουν πανέμορφα...