ένα ταξίδι που δε θα κάνω (εκτός κι αν μου το προσφέρουν)

λοιπόν
πριν λίγο καιρό, είχα δει τον περίφημο πύργο του ενός σχεδόν χιλιομέτρου προς ουρανό μεριά.
ξέρουμε όλοι, τον περίφημο πύργο στο ντουμπάι, για το οποίο ντουμπάι ακούμε στις ειδήσεις ότι είναι υπό οικονομική κατάρευση.
τα δύο αυτά αντιφατικά γεγονότα με ώθησαν να σκεφτώ με το δικό μου τρόπο, τον πολύ κοινό:
πύργος της βαβέλ...
ματαιότητα και ματαιοδοξία...
άφρονες πλούσιοι, σύμφωνα και με την ευαγγελική εκείνη παραβολή, όπως ένας πλούσιος, χωρίς να λογαριάζει κανένα γύρω του, έχει σοδειά πολύ καλή και το πρόβλημά του είναι πού να συνάξει τους καρπούς του. φτιάχνει λοιπόν καινούριες αποθήκες να τους φυλάξει για πάρτη του, κι έρχεται στη συνέχεια ο άγγελος του θανάτου να τον ρωτήσει: αφού πεθαίνεις τώρα, όλα αυτά, ποιανού θα είναι;'...
σκέφτηκα επίσης ποια η συνάφεια ανάμεσα στους ασπροφορεμένους μανδύες και το αμέρικαν ντριμ.

μόλις όμως χάζεψα σε μια τρομερά διδακτική διαφήμιση, που σας παραθέτω, αν πατήσετε στον τίτλο του παρόντος σχολίου:
προσωπικά δεν μπορώ να έχω σχέση με όλα αυτά, γιατί απευθύνονται σε ανθρώπους με πολύ χρήμα. νό κόμεντς, που λένε.
έκθαμβη όμως από το βιντεάκι, και πέρα από τα σχόλια των προσώπων, βλέποντας την απόλυτη τάξη του σχεδίου
πρώτη σκέψη: πόσο διαφορετικό είναι αυτό το σχεδόν βίρτουαλ σχέδιο, στυλ μακέτα, κι όχι φωτο, με τα δέντρα κι αυτά σχεδόν στο ίδιο μέγεθος μεταξύ τους,
από μια αέναη πόλη, όπως το κάιρο, η δαμασκός, η ιερουσαλήμ, κλπ.
από τη μια το χάος της ιστορίας (με τη φτώχια τον πλούτο τη δόξα και την αθλιότητα σε ένα ζωντανό και δραματικό παρεδώσε),
από την άλλη, γιατί να μην το πούμε;, το όραμα του αύριο.

στο νου μου ήρθε η ντίσνειλαντ.
μια βίρτουαλ ζώνη με βίρτουαλ ήρωες που, ναι μεν αμερικάνικη, πλην όμως, τώρα, και στη γαλλία, και αλλού νομίζω.
καλώς ή κακώς, το χτίσιμο ενός τόπου περιορισμένου και ιδανικού, δλδ περίπου ψεύτικου.
ΝΑ ΛΟΙΠΟΝ ΠΟΥ ΟΙ ΑΡΑΒΕΣ, ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΟΥΝ ΕΝΑΝ ΤΕΤΟΙΟ ΤΟΠΟ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ (βέβαια περιοριστικός όρος το χρήμα), ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΚΑΡΤΟΥΝ.

αυτό είναι μια επιτυχία. πολύ μεγάλη. τεράστια.

και μετά ήρθε στο νου μου η ολλανδία, οι λεγόμενες κάτω χώρες, που έντυσαν τα παιδικά χρόνια μου με το περίφημο παραμύθι του μικρού ολλανδού που έβαλε το χεράκι του στο τείχος του νερού κι έσωσε τους συμπολίτες του...
θυμάμαι στο σινεάκ που με πήγαινε η μαμά μου και βλέπαμε τους ολλανδούς ως μυρμηγκάκια να κερδίζουν γή μέσα από τη θάλασσα.

αναρωτήθηκα, γιατί τότε κανείς από το περιβάλλον μου δεν έλεγε 'ματαιότητα και ματαιοδοξία'...
παρόμοιο δεν είναι αυτό που γίνεται στο ντουμπάι; παρόμοιο αλλά ανάλογο με την εποχή του, όπου χρησιμοποιούνται όλες οι σύγχρονες επιστημονικές και υλικοτεχνικές πρωτοβουλίες στην κατασκευή ενός οράματος.

πραγματικά χάρηκα που είδα αυτό το βιντεάκι. σκέφτηκα πως δεν κάνουμε χώρο θετικό στο μυαλό μας για τους Άραβες.
πως είναι και πάλι ικανοί να ανοίξουν δρόμους, όπως έκαναν στο μεσαίωνα.
αρκεί να μην εμπλακούμε στο σκοτάδι της θρησκείας. ας την αφήσουμε αυτήν εκεί που είναι η θέση της: στις ψυχές των ανθρώπων και στους ναούς της.
ελευθερία και όραμα.
πολύ το χάρηκα το βιντεάκι.
καμάρωσα.
θα μιλήσω γι' αυτό κάθε φορά που μιλώ για αρχιτεκτονική στον αραβικό πολιτισμό.
καλημέρα σας!
είμαι υπερβολική; το στυλ μου είναι.