κοινωνία. δεν αξίζει να το διαβάσετε

όντως, ό,τι και να πω θα είναι περιττό.
μα θέλω να το πω.
χτες είδα τηλεόραση, λίγο μετά το συμβάν όπου βόμβα έσκασε μπροστά στη βουλή.
αυτή η χαζοπρόταση σημαίνει ότι δεν μπόρεσα να πληροφορηθώ τίποτε άλλο εκείνη τη στιγμή, όντας προσκεκλημένη κάπου όπου 'πήρε το μάτι μου' σε μια αναμμένη τηλεόραση το έκτακτο δελτίο ειδήσεων.

το έκτακτο δελτίο ειδήσεων.

άκουσα πεντακόσες φορές τη λέξη 'στην καρδιά της δημοκρατίας'
καλά, μεταφορικές έννοιες είναι μεταφορά ειδήσεων;
ποια καρδιά της δημοκρατίας αλήτες; εκεί που εμείς ο λαουτζίκος ξέρουμε ότι μοιράζουν αυτοκίνητα, προνόμια, κι όταν εμείς ο λαουτζίκος έχουμε ανάγκη από κάτι πάμε και φιλάμε στα προσωπικά γραφεία κατουρημένες ποδιές για να κερδίσουμε 'μια θέση στο δημόσιο', μια 'εξασφάλιση', μια 'διευκόλυνση';
και μετά πάμε και ψηφίζουμε πάντα τια ίδια πρόσωπα, τα ίδια ονόματα, τα ίδια φθαρμένα ιδεώδη;
και μετά συναλλάσουμε τις κυβερνήσεις όπως τα παιδάκια συναλλάσσουν καρτούλες με αυτοκίνητα κούρσας ή αγαπημένους πρωταγωνιστές;

ΝΑΙ, ΠΙΣΤΕΥΨ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΆ, ΑΛΛΑ ΔΥΣΥΤΧΏς ΕΜΕΙΣ Ο ΛΑΟΥΤΖΙΚΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΠΡΌΣΩΠΟΊ ΜΑΣ ΖΩΗ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΜΕΤΑΒΑΛΑΜΕ ΣΕ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ.

βάλε λοιπόν το κεφάλι κάτω, δημοσιογράφε, που επαναλαμβάνεις 'στην καρδιά της δημοκρατίας' γιατί σου φάνηκε ωραίο, και πες τίποτα ουσιαστικό, αλλιώς, βούλωσέ το σε παρακαλώ! κι εσύ καναλάκι μου, παίξε το αποκοιμιστικό εργάκι σου να τελειώνουμε!

κι εκεί μέσα, μας φέρνουνε και τα πρόσωπα.
προς τιμήν του ο γιώργος παπανδρέου, -να μια φορά που δε θα πω κακό γι' αυτόν'- αποφάσισε να μη μιλήσει.
έδειξε στη φάτσα του απλώς τη στεναχώρια και την έγνοια που νιώσαμε όλοι.
μπράβο ρε μάγκα! αυτό, μάλιστα! τι να σχολιάσει; τι να πει;
ενώ, υπέροχη ατάκα του υπουργού δημοσίας τάξης, και υπέροχη φωτο: πρώτο πλάνο ο κύριος χρυσοχοϊδης, συμπαθέστατος κατά τα άλλα, και δεύτερο πλάνο, ο τόπος της έκρηξης, περιχαρακωμένος με τις πλαστικές κόκκινόάσπρες λουρίδες.
κι ο υπουργός να λέει: 'η αθήνα είναι ασφαλής'.

ρε σεις δημοσιοτέτοιοι, όταν παίρνετε πλάνα, δε βοηθάτε και λίγο τους πολιτικούς μας;
ήταν σαν να παίρνατε φωτο εμένα ως νοικοκυρά μπροστά στο καμένο φαγητό μου, και να λέω: όταν μπαίνω στην κουζίνα είμαι βασίλισσα του σπιτιού'.



...


α, και μετά πήγα σπίτι!
γωνία σόλωνος και σκληπιού, έχετε δει που συνήθως υπάρχει ένας πλανόδιος μανάβης;
χτες, στην παρκαρισμένη και φυσικά άδεια καρότσα του μανάβη, στεκόταν κι ακουμπούσε το χέρι του ένα νεαρό παιδί. σχεδόν αμούστακο. ένα μειράκιον, που θα έλεγαν οι βυζαντινοί.
όχι, μην ανησυχείτε, δεν ήταν ούτε πρεζόνι που βαστιόταν να μην μπέσει, ούτε κανας παλιοανάρχας που ετοιμαζόταν να βάλει βόμβα.
ένα σηδιρόφρακτο παιδί που παρίστανε τον αστυνομικό ήταν.
φορούσε κράνος, επιγονατίδες, σκληρό αλεξίσφαιρο, κι όλα τα συναφή. ακουμπούσε εκεί λες και περίμενε γκόμενα. πάνω στην καρότσα είχε τρεις φραπέδες.
θα μου πεις, δεν έχουν δικαίωμα για φραπέ;

μα, ούτως ή άλλως, όλοι,
μια φραπεδιά έχουμε καταντήσει.
πάρτον έναν και χτύπα τον άλλον.
και η διεθνής οικονομία μας θεωρεί αυγολέμονο.
σούπα τα έχουμε κάνει.

τη λέξη πατρίδα την αντικαταστήσαμε με τη λέξη 'τόπος'
τη λέξη κοινωνία την έχουμε κάνει 'μαφία'
τη λέξη δημοκρατία την έχουμε κάνει 'επιλογή σιωπής'

υπάρχει νομίζω απελπιστική ανάγκη να αγαπήσουμε τη δημοκρατία και να μη λέμε παπαριές, αλλά να μιλάμε με αλήθειες.
αυτό θέλει άρνηση της βίας.
η βία που έχουμε όλοι μέσα μας είναι η διαπλοκή, το προσωπικό συμφέρον, η εμπάθεια.
για μια φορά εύχομαι να γυμνωθούμε και να μπορέσουμε να μιλήσουμε αληθινά.

τι λέω τώρα!
σε λίγο θα το σβήσω αυτό το χαζο-σχόλιο.