σοβαρά. θέατρο, το σπίτι της μπερνάρντα άλμπα

κλεμένο από τον μίχο, και με εκφράζει:

Ο πολιτισμός της ντροπής, αντιτιθέμενος με τον πολιτισμό της ενοχής, είναι εκείνος που μετατρέπει σε ηθική συνείδηση του ανθρώπου τη γνώμη ,εκφρασμένη ή όχι του διπλανού του. Αυτό καθορίζει τις συμπεριφορές. Η απόβλεψη του ανθρώπου είναι το καλό του όνομα. Και ο τρόμος του είναι να πέσει στις γλώσσες των ανθρώπων. Η βασική τελετουργία αποδοκιμασίας είναι η διαπόμπευση. Για τη γυναίκα ειδικά η αρετή είναι η αφάνεια, η αρνητική δημοσιότητα, ειδικά όσον αφορά στα γεννετήσια και τα ερωτικά. Και ο χώρος της ύπαρξής της το σπίτι. Η ύπαρξη των άλλων είναι η διαρκής παρουσία ελέγχου και βιώνεται σαν απειλή. Η καθημερινότητα αυτού του πολιτισμού αποτελούσε βίωμα επώδυνο στις μικρές κοινωνίες. Αφορούσε τις επιλογές των μανάδων μας και καθόρισε τη ζωή όσων γεννήθηκαν κάτω από τον αστερισμό της. Την καθορίζει ακόμα στα περίχωρα των μητροπόλεων πριν χαθεί με την αφομοίωση στο χυλό του πλήθους και τις μαζικές αξίες του. Ο Λόρκα, βιώνοντας ίσως και τον πανικό της αποκάλυψης της ομοφυλοφιλίας του, έστησε το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα μοιράζοντας στα κατ'εξοχήν θύματα αυτού του πολιτισμού, τις γυναίκες, εκδοχές αυτής της πίεσης στην κομβική στιγμή ενέργειας που παράγει η ερωτική επιθυμία στη σύγκρουσή της με τους αφόρητους κανόνες αυτού του πολιτισμού. Οι "φουρκισμένες" γυναίκες γιατί τις διαβόησαν στη μικρή τους κοινωνία εξ αιτίας της έκφρασης της ερωτικής τους επιθυμίας υπήρξαν μέχρι πολύ πρόσφατα στοιχείο των μεσογειακών κοινωνιών.

Είδα την παράσταση Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα στην εκδοχή της Τότας Σακελλαρίου, από το θέατρο Μαύρη Σφαίρα. Παρότι κεκορεσμένος θεατής αυτής της παράστασης, την έχω παρακολουθήσει ακόμα και σε ερασιστεχνικό ανέβασμα, έμεινα ενθουσιασμένος. Για χρόνια παρακολουθούσα της σκιά της παράστασης της Αλέκας Κατσέλη να δυναστεύει σχεδόν τις υπόλοιπες απόπειρες. Εδώ είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω μια παράσταση όπου οι τόνοι είναι πιο χαμηλοί στα ψηλά και λιγο πιο ψηλοί στα χαμηλά, σε μια πυκνότητα που όχι μόνο αφήνει πίσω τα γνωστά, αλλά ανοίγει πιστεύω ένα δρόμο για μια πιο σύγχρονη επεξεργασία του έργου. Η σκηνοθεσία, σαφώς κειμενοκεντρική, αναδεικνύει τόσο τον εσωτερικό λόγο των προσώπων μέσα στο σπίτι, όσο και τα εξωτερικά συμβαίνοντα που διαμορφώνουν ένα περιβάλλον απειλής και επιθυμίας. Λιτό σκηνικό που τονίζει το παραδειγματικό της αφήγησης, με το φωτισμό να καθορίζει συναισθηματικά τη δράση. Χωρίς εξάρσεις στις ποιητικές κορυφώσεις του κειμένου, αλλά ενσωματώνοντάς το οργανικά στην υπηρεσία της σύνολης εξέλιξης της δράσης.
Εκτός των άλλων, Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα, προσφέρεται καθαρά συντεχνιακά, ως πρώτη δοκιμασία νέων γυναικών ηθοποιών. Κι εδώ έχουμε ένα φυτώριο νέων κοριτσιών που κατά την άποψή μου, στην πρώτη τους δοκιμασία στο σανίδι, κάποιες ,ισορροπούν καλά την επιθυμία για έκφραση με την πειθαρχία που απαιτεί η προσπάθεια να υπερετηθεί το έργο.


***

Η 5η Ιουνίου, γενέθλιος ημέρα του Λόρκα, όπως και σε άλλα μέρη του κόσμου πιστεύω, βρίσκει ένα έργο του στη σκηνή. Στην περίπτωσή μας πρόκειται για Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να τον τιμήσει κανείς από το να δει την παράσταση στο Θέατρο Μαύρη Σφαίρα. Τα τηλέφωνα 2103848060 και 6972207531, για να κλείσετε θέσεις. Βιαστείτε, γιατί το θέατρο χωράει μόνο 20 άτομα.