Κυριακή 28 Ιουνίου 2009

Ησύχασε, εφιάλτης ήταν. -Ναι, αλλά ήταν πραγματικός. αφιερωμένο στους 'πανελλαδίτες 17 άνω'...

σαν τις πανελλαδικές, το γαλλικό μπακ.
η πιτσιρδέλα, τελειώνει ημέρα δευτέρα, ίσως χαμογελαστή τις γραπτές εξετάσεις και παραδίδει την κόλα της.
το βράδυ της ίδιας μέρας, η επιτροπή τηλεφωνεί, επειδή δεν υπάρχει η κόλα της μαθήτριας ΔΛΔ ΔΕΝ ΤΗΝ ΒΡΙΣΚΟΥΝ (έχει ξεκολ-λήσει από αυτήν), αναγκάζουν τη μικρή να ξαναδώσει εξετάσεις μόνη της, σε μια αίθουσα, την τετάρτη!!!!
ελάτε στη θέση του παιδιού, μια κοπελίτσα που έχει ξεπατωθεί στο διάβασμα, και της ζητούν να ξαπαπεράσει εξετάσεις!
τελικώς, άλλο τηλέφωνο στο σπίτι της, τετάρτη βράδυ!
η κόλα βρέθηκε!
δε χρειαζόταν να ξαναδώσει εξετάσεις,....

τι ιστορία!

τι θα γινόταν αν αυτό συνέβαινε στη χώρα μας;
ερώτημα.
απάντηση: ίσως να συνέβαιναν και χειρότερα πράγματα, ή καλύτερα...

την ιστορία αυτή μπορεί να τη δει κανείς από πολλές πλευρές.
1. πανελλήνιες ή και μπακ σημαίνει άγριο στρίμωγμα της άγριας εφηβείας.
σημαίνει 'διανοητική καταστολή', 'σωματική εξάντληση' -λόγω απόρριψης του σώματος που ενώ μεγαλώνει πρέπει να ιδρώνει πάνω σε μια καρέκλα, αντί να κολυμπάει, να φλερτάρει στην εποχή του, να ταξιδεύει, να επισκέπτεται μουσεία, να παίρνει μέρος σε δρώμενα της κοινωνίας με την καθοδήγηση του σχολείου του. παιδ-αγώγηση προς μια αναπτυγμένη ενηλικίωση.
ξέρω, λέω περίπου βλακείες, διότι οι αντιρρήσεις είναι σωστές, λογικές, κλπ.
ναι, σίγουρα. αλλά επίσης σίγουρα το θέμα 'εφηβεία και καθήλωση' είναι ζωτικό.
2. αν είναι δυνατόν ένα παιδί να ξαναπερνάει ένα τόσο μεγάλο στρες, έτσι, για το τίποτα. επειδή το είπε η επιτροπή που έκανε λάθος χειρισμό σε κάποιο σημείο. διότι ακόμη κι αν σκεφτούμε ότι η πιτσιρίκα δεν υπέγραψε κάτι κλπ, επιτροπή δεν είναι η πιτσιρίκα, η επιτροπή είναι εκεί για να τσεπώνει λεφτά ΕΠΕΙΔΗ επωμίζεται και μια κάποια ευθύνη.
αν αυτό το κοριτσάκι υπέφερε από καρδιά ή διαβήτη ή κατάθλιψη ή κάτι άλλο, ΠΟΎ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ;
3. αν εγώ που είμαι μια ζάπλουτη διαπλεκόμενη, μίζαρα στο να χαθεί ένα γραπτό για να ξαναγράψει η κορούλα μου εξετάσεις μοναχούλα της και σε συγκεκριμένα θέματα;
αυτό είναι ένα γνήσια ελληνικό σενάριο. βαστάω τα πνευματικά δικαιώματα για τηλεοπτικό σίριαλ.
(μετά το 'αγρότης μόνος ψάχνει', θα έρθει η φοβερή εκπομπή, με παραγωγό την άμπτθα 'γονιός με παιδί υπονομεύει πανελλήνιες'! ετοιμάστε τα τζιμπιτζάκια που έχετε στην αποθήκη σας)...

υπάρχουν και άλλα σενάρια.


να διηγηθώ τώρα και μια σχετική πραγματικότητα.
δε θα πω ονόματα που θα φέρω σε δύσκολη θέση, αλλά ό,τι ακολουθεί είναι όντως πραγματικό.

ακαδημαϊκό έτος 2002-2003.
χειμερινό εξάμηνο. εξετάσεις τον ιανουάριο-φεβρουάριο 2003, δε θυμάμαι καλά ποιο μήνα.
συνήθως δεν αργώ πολύ να παραδώσω βαθμούς. είναι όμως η χρονιά που αφόρητοι πονοκέφαλοι έχουν ήδη αρχίσει, όσο και να μην τους δίνω σημασία, καθυστερούν τη διόρθωση των γραπτών. τελικώς παραδίδω τα γραπτά με καθυστέρηση, μάρτη δλδ, και τέλη μαρτίου κάνω ρήξη ανευρύσματος εγκκεφάλου, το ξέρετε, το έχω διηγηθεί.
βγαίνω μάη από το νοσοκομείο, θυμάμαι, μεγάλο σάββατο εκείνης της χρονιάς, και μετά μπαίνω σε ένα διαμέρισμα με συνοδό, για να είμαι μακριά από θορύβους, προβλήματα κλπ. εκεί αποτελειώνω και το βιβλίο μου για τον άδωνη. δλδ, τα έχω τετρακόσια, όσο και τώρα (δλδ όλα είναι σχετικά, κι 'όλα είναι ένα ψέμα'΄, όπως λέει κκαι το λαϊκό άσμα...
μια μέρα μου φέρνουν εκεί την αλληλογραφία από το πανεπιστήμιο.
ανάμεσα σε όλα, και μια επιστολή μιας φοιτήτριας που αναζητά το βαθμό της από το αγγλικό τμήμα. έχει γράψει εξετάσεις και βαθμό δεν έχει πάρει.
είμαστε ιούνιο μήνα, έχει διασοθεί στο πανεπιστήμιο ότι κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει με την υγεία μου, κάτι στο κεφάλι, κλπ κλπ.
μόλις βλέπω αυτή την επιστολή, αναζωογονούμαι: θυμάμαι ότι όντως έχω διορθώσει ένα γραπτό, του έχω βάλει πέντε, αλλά το γραπτό αυτό δε φέρει ούτε όνομα φοιτητή, ούτε αριθμό μητρώου, ούτε τμήμα. ΔΕ ΦΕΡΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΟΥ ΝΑ ΛΕΕΙ ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ. με είχε εντυπωσιάσει αυτό,, είχα κρατήσει ξεχωριστά το γραπτό.
(θυμηθείτε εδώ το ρητό 'ο θεός αγαπάει τον κλεφτη αλλά αγαπάει και το νοικοκύρη', είναι κκαταλυτικό στην ιστορία αυτή)
ζητώ να μου το φέρουν από το σπίτι, ξέρω, ώ του θαύματος! πού ξεξχωριστά το έχω φυλάξει, και βλέπω ότι ο γραφικός χαρακτήρας προς τη γραμματέα που ζητά το βαθμό είναι όντως ίδιος με το γραπτό που έχω βαθμοογήσει με πέντε.
επειιδή είμαι ένα φοβισμένο άτομο, και θέλω να κάνω ό,τι μπορώ πιο σωστά για να μη φορτώνομαι αυτές τις απαίσιες ενοχές μου, σχεδόν υπερήφανη, παίρνω τηλέφωνο τη γραμματέα του αγγλικού τμήματος, και της λέω:
-δεν είναι λάθος μου που δεν κατέθεσα βαθμολογία. έχω μπροστά μου ένα γραπτό με τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα με την επιστολή που ζητάει βαθμολογία, μα δεν μπορούσα να το απευθύνω ούτε καν στο τμήμα σας, γιατί δεν έχει ούτε όννομα, ούτε τμήμα, ούτε καν αρ. μητρώου ώστε να ζητούσα από κάπου να βρεθεί ο κάτοχός του.
επειδή ακόμη δεν κυκλοφορώ, και μου είναι αδύνατον να έρθω εκεί, να σας στείλω μια επιστολή με το βαθμό; πέντε είναι.
-δεν μπορείτε, γιατί πώς θα βάλετε πέντε σε ένα γραπτό που δεν έχει όνομα.
- να συμπληρώσω εγώ το όνομα;
-όχι γιατί είναι παραποίηση εγγράφου, μου λέει πολύ σωστά καλή της ώρα η γραμματέας.
-και το παιδάκι τι θα κάνει; ρωτάω εγώ η ηλιθίως ηλίθια.
-θα ξαναδώσει σεπτέμβρη, δε δγίνεται τίποτε άλλο, μου λέει η άκαμπτη και πραγματικά ακριβοδίκαια γραμματέας, στην οποία χρωστάω πολλά, καλή της ώρα, τώρα εργάζεται σε μια άλλη μονάδα του πανεπιστημίου.
εντάξει.
η πιτσιρδέλα όμως, προφανώς μαθαίνει ότι έχει πάρει πέντε.
αμφιβάλλει προφανώς για τη δικαιότητα του πέντε.
νομίζει ότι έχω χάσει το γραπτό, και μάλλον επίσης νομίζει ότι πρέπει να είμαι ήδη φυτό.
ΠΡΟΦΑΝΕΣΤΑΤΑ ΒΟΗΘΆΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΔΙΚΗΓΟΡΟ (αν όχι, αυτό είναι ακόμη πιο φοβερό),
και απευθύνει μια επιστολή στον κοσμήτορα, η οποία μου κοινοποιείται.
σε αυτήν γράφει περίπου, μεταξύ των άλλων:
σέβομαι την καθηγήτρια και της εύχομαι περαστικά
χαίρομαι που η γενική συνέλευση δείχνει αλληλλεγγύη απέναντι στην ασθένειά της
εγώ έχω γράψει για άριστα
αν δεν επιληφθεί η γενική συνέλευση να λύσει εκείνη το πρόβλημα και να μου αποδοθεί ο βαθμός που δικαιούμαι, και μάλιστα είναι το τελευταίο μου μάθημα για να πάρω πτυχίο,
θα αναγκαστώ (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)
να ζητήσω αποζημίωση γιατί δεν παίρνω το πτυχίο που δικαιούμαι εξαιτίας της ασθένειας ενός καθηγητή
κλπ κλπ

ΓΙΝΟΜΑΙ ΤΟΥΡΚΟΣ. και είμαι αποφασισμένη: θα κάνω δίκη και θα ζητήσω τα κέρατά μου για τη συσφήμιση που μου γίνεται, για ηθικά δε θυμάμαι τι, κλπ! έχω όλα τα ατού με το μέρος μου, θα σε λιανίσω πτιστιρίκα!
άει στο καλό! τι μου λ΄'ες! τι φιδίσια κπράματα είναι αυτά!

όσοι με διαβάζετε ωστόσο, θα ξέρετε, ότι εκείνη την περίοδο, ένας φιλανθρωπικός σύλλογος μου παρέχει στέγη και άνθρωπο να με υπηρετεί.
έτσι έρχομαι σε διάλογο με έναν από τους αγαθούς ανθρώπους που με ευεργέτησαν. μου λέει: όχι, θα φερθείς με τη μεγαλύτερη επιείκεια. θα την πάρεις εσύ τηλέφωνο, θα ζητήσεις να τη δείς, και θα της πεις μεταξύ των άλλων και αυτό: παιδί μου, ας σταματήσουμε εδώ, γιατί από δω και πέρα, ένα βήμα θα κάνεις εσύ σ'αυτή την άδικη υπόθεση, και κάθε φορά σε κάθε βήμα, θα με βρίσκεις μπροστά σου.

δεν μπορούσα παρά να υπακούσω στην καλοσύνη αυτή.
τηλεφώνησα στο παιδί, με ευγένεια, και της έδωσα ραντεβού στη γραμματεία της, ώστε να μην είμαι μαζί της ούτε μια στιγμή μόνη. ξέρω να προσέχω.
πήρα το μπαστούνι μου, έναν άνθρωπο να με κουβαλάει, διότι ακόμη δεν περπατούσα με την ίδια περίσια χάρη που περπατώ τώρα. της είπα:
άκου Χ, δε θυμάμαι πώς λεγόταν. ομολογουμένως είχα γίνει τούρκος μ'αυτή την υπόθεση. κάποιος μόνο με συμβούλεψε κι εμένα και μ' έκανε να σκεφτώ:
το μάθημά μου είναι επιλογής. δλδ εγώ θα μπορούσα να μην είμαι δασκάλα σου, αλλά εσύ με διάλεξες. οφείλω λοιπόν να είμαι δασκάλα σου και αυτή τη στιγμή. άρα πρέπει να σε μάθω κάτι. θέλω να σε μάθω την επιείκεια, και γι'αυτό θα σε ρωτήσω:
είναι δικο σου αυτό το γραπτό;
(πάει να το πιάσει, αλλά εγώ είμαι πονηρή) συχώρα, αλλά εγώ το κρατώ, κι εσύ απαντάς ναι ή όχι.
- ναι.
το βλέπεις να είναι άριστο; (της δείχνω τι έχει γράψει και τι όχι)
- όχι
τότε λοιπόν; γιατί παιδάκι μου όλη αυτή η φασαρία; ακόμη κι εμένα που είμουννα άρρωστη, δε με σκέφτηκες ως άνθρωπο; και αν πάλι είχα πεθάνει, ή είχα γίνει φυτό, δίκαιο θα ήταν ένα ψέμμα στην πλάτη μου;
κι αν εγώ έκανα ένα λάθος, είμαι μεγάλη και τελειώνει η ιστορία. εσύ όμως, που είσαι είκοσι χρονών, σε παρακαλώ άλλαξε λίγο αυτή τη στάση σου...
- μα όχι, κυρία, εγώ, δεν ειπα τίποτα τέτοιιο, απλώς έψαχνα το γραπτό μου...
τότε της δείχνω και την κοινοποίηση του κοσμήτορα.
της είπα ό,τι με είχαν συμβουλέψει. και μετά πρόσθεσα:
-δε θέλω να σε χάσω, της λέω. όταν με το καλό τελειώσεις και πάρεις πτυχίο, αν θέλεις, τηλεφώνησέ μου να πιούμε ένα καφέ μαζί, να τα πούμε.

αυτό δεν έγινε.
το σεπτέμβρη, όταν έδωσα τα θέματα, είπα στα παιδιά: σας παρακαλώ, πρώτο πράγμα γράψτε όνομα και αριθμό μητρώου και τμήμα στην κόλ(λ)α. μην τυχόν κανείς την ξαναπάθει όπως στο περασμένο εξάμηνο!
το κορίτσι ήταν εκεί.
της είπα χαμογελώντας: έχεις γράψει το όνομά σου τώρα, έτσι;
εκείνη έβγαλε το τρίπτυχο, μου το έδειξε και μου είπε:
ας είμαστε τυπικοί τώρα.

θεωρώ πως αυτό το παιδί το είχαν μάθει να φέρεται έτσι.
αν έτσι σκληρά αδικεί τον εαυτό της και τους γύρω της στα είκοσι, τι θα κάνει στα πενήντα; θα τρώει ανθρώπους;

εύχομαι από καρδιάς αυτό το περιστατικό να είναι μάθημα ζωής και για εκείνην και για μένα, και για τον καθένα που νομίζει ότι με ψέματα δεν αδικεί κανέναν κλπ.
α
και ας γράψω κι αυτό:
όπως καταλαβαίνετε, αυτό είναι μια φανταστική ιστορία, ουδεμίαν σχέση έχουσα με ανθρώπους και πραγματικά γεγονότα.

χμ χμ, μου στάθηκε ένα αγκαθάκι στο λαιμό, πάω να πιω νερό και καλημέρα σας!

22 σχόλια:

Y. K. είπε...

αληθεια θα ηθελα πολλοι καθηγητες μου να ειναι σαν κι εσενα. αληθεια.

και συγχωρα με που ακομα δεν εχω κανονισει να σε δω.

φιλια πολλα

Unknown είπε...

μην το λες αυτό, γιατί ο καθένας δρ ό,υι κάνει, έχει κάτι για να στολίσει την αποστολή του, έστω κι αν το έχει ξεχάσει, έστω κι αν δεν το ξέρει, έστω, έστω κι αν είναι τόσο ελάχιστο αυτό που έχει να προσφέρει, όπως εγώ. όλοι θέλουμε βοήθεια για να το βγάλουμε στην επιφάνεια, ό,τι έχει ο καθένας μας...
κι εγώ φοβάμαι, πως με την εξωστρέφεια που έχω ώρες-ώρες, για να το πω έτσι κομψά, και να μην το πω εγωισμό, κάνω ανθρώπους να μ' αγαπάνε, ενώ πραγματικά δεν το αξίζω. όπως εσύ τώρα. έτσι το εκλαμβάνω και θέλω να σ' ευχαριστήσω.
δε φαντάζεσαι αυτό το συναίσθημα πόσο παρηγορεί την αγωνία μου, ενώ συγχρόνως και την αυξάνει. αγωνία: μήπως πρέπει να κρατάω αποστάσεις για να μη στεναχωρώ ενδεχομένως κάποιους συναδέλφους που κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους από μένα;
μην απαντήσεις, αλλά δεν ξέρω τι στο καλό μου γίνεται.
ξέρω μόνο πόση χαρά έχω όταν κάνω μάθημα.
κι ευγνωμοσύνη για αυτούς που το επιτρέπουν, δλδ αυτούς που διδάσκονται, και με κάνουν κι εμένα να προσπαθώ να είμαι καθηγήτρια.

marianaonice είπε...

Πω πω!!
Τι τραβάτε κι εσείς οι εκπαιδευτικοί και τι κινδύνους έχετε να υποστείτε δικαστική ταλαιπωρία όχι τόσο από κακόπιστους μαθητές όσο από τους δικηγόρους, που ίσως βρίσκουν την ευκαιρία να ανοίξουν ακόμη μία δίκη!
Πάντα πίσω από κάθε δικαστική άδικη μάλιστα ταλαιπωρία κρύβεται ένας ξύπνιος δικηγόρος!

Καλό ξημέρωμα abttha μου!
:)))

Unknown είπε...

καλημέρα μαριάννα μου αγαπημένη, τι κάνεις;
τι τραβάμε εμείς οι εκπαιδευτικοί;
ε, ό,τι όλος ο κόσμος.
με περισσότερα ...χάππενιγκ, είναι η αλήθεια!
χα χα χα! την πρώτη φορά που δίδαξα γαλλικά στο γαλλικό ινστιτούτο, στέκομαι στην πόρτα να βγουν έξω οι μαθητές. περνάει κι ένας δεκαπεντάχρονος μάλλον, έτσι τον θυμάμαι το 1990, πολύ ψηλός. λέω εγώ: τι ψηλά παιδιά που είσαστε! ή κάτι τέτοιο.
σκύβει ο πιτσιρικάς στο αυτί μου και μου λέει:
κυρία, είναι για να γ...άμε καλύτερα!
όταν λέμε έμεινα κάγκελο, μόλις είχα έρθει κι από το βέλγιο, επαρχιώτισσα της αθηναϊκής κοινωνίας, έμεινα κάγκελο!
δεν μπόρεσα να αντιδράσω καθόλου!
μούγκα στην στρούγκα, που λένε!
σχετικά γρήγορα όμως έγινα μάλλον κι εγώ της πιάτσας, και πήρα τη ρεβάνς! (να ένα μέλλον ποστ, ευκαιρία!)
μια άλλη φορά, στο αρσάκειο, σε μια δευτέρα γυμνασίου, τα παιδιά με αποκαλούσαν 'η τσουκνίδα', και είχαν κάνει κόμμα τρομοκρατικό, όποιος έχει κάνει ασκήσεις για το μάθημα να μη του μιλάνε!
έχει πολύ πλάκα!
όσο για τους δικηγόρους, όπως κι εκείνη η κάλή της ώρα φοιτήτριά μου, καλό θα ήταν να σκέφτονται να μην τρώνε ανθρώπους, όπως και οι γιατροί, και οι δικαστές, και οι καθηγητές...
γιατί μερικοί άνθρωποι 'τρώγονται' πολύ πιο εύκολα από άλλους. ας πούμε ένα παιδί με ιδιαιτερότητες, για να μην πω όνομα τώρα, ένας αδύναμος κρίκος, γίνεται πολύ εύκολα 'μεζεδάκι' για μερικούς-μερικούς. το έζησα φέτος.
φιλάκια σε όλους, καλή βδομάδα!

PAN-DORA είπε...

Υπήρχαν (προ εικοσαετίας τουλάχιστον) και κάτι καθηγητάδες στη Φιλοσοφική που τρώγανε φοιτήτριες. Θα μπορούσα να διηγηθώ μια εξίσου ενδιαφέρουσα ιστορία με τρεις τρισάθλιους τύπους που κάνουν τηλεφωνήματα ο ένας στον άλλο πίσω από την πλάτη μιας τελειόφοιτης, ενώ εκείνη αγωνιά περιμένοντας τον τελευταίο της βαθμό. Για ποιο λόγο; Για να χαριεντιστούν μαζί της, να αφήσουν υπονοούμενα, να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα, να ρίξουν δόλωμα και να πιάσουν το τίποτα. Γιατί άντρες δεν ήτανε. Οι δυο κάθονται ακόμα στις ζεστές τους καρέκλες. Ο τρίτος έχει συγχωρεθεί.

Unknown είπε...

παν-δωράκι, δεν είναι μόνο στη φιλοσοφική. μπορεί να είναι και στο νηπιαγωγείο της γειτονιάς μας, και όπουδήποτε. ελπίζω μόνο να με φυλάξει ο θεούλης και να μην μπω κι εγώ στο κλαμπ!
όσο για το συχωρεμένο, υπάρχει φευ και το ρητό 'ο αποθανών δεδικαίωται'.
πολλοί το παίρνουμε λάθος, ότι δλδ δεν μιλάμε για πεθαμένους γιατί έχουν... δίκιο!
δυστυχώς όμως είναι πολύ χειρότερη η ερμηνεία, και κυρίως πολύ αληθινή: ο αποθανών έχει δικαστεί ανάλογα με τη ζωή του.
ήτοι: ό,τι σπέρνεις θερίζεις,
και
'όλα εδώ πληρώνονται'
...
έχουν δει κι εμένα τα ματάκια μου πώς τρώνε ανθρώπους...
και λέω: θεό δε φοβούνται;
δεν ξέρουν ότι θα στρίψουν στη γωνία και θα συναντήσουν, θα συναντήσουμε τις πράξεις μας να μας ληστεύουν, να μας σκοτώνουν; έτσι δεν είναι;

Unknown είπε...

ομολογουμένως δεν έχω δει καθηγητή να εμπαίζει φοιτήτρια για σεξ κλπ. αλλά επίσης ομολογουμένως, έχω δει καθηγητές να αδικούν με το χειρότερο τρόπο παιδιά.

να αναφέρω όμως και κάτι κωμικο-τραγικό που είδαν τα μάτια μου, για να μην τα ρίχνουμε όλα έτσι, στους 'καθηγητές' ή στους 'γιατρούς', 'δικηγόρους', 'δικαστε΄ς', κλπ

μια μέρα είμαστε τα μέλη δεπ σε γενική συνέλευση στη φιλοσοφική, στο μεγάλο αμφιθέατρο. εκείνη την ώρα μας μιλούσε ο παναγιώτης κοντός.
εκεί που μιλούσε, εμφανίζεται ξαφνικά μια φοιτήτρια, και αρχίζει να τον βρίζει! του μιλούσε με το χειρότερο τρόπο, λέγοντάς του διάφορα, και άρχισε να τον προπυλακίζει.
προς τιμήν του ο κοντός δεν έκανε τίποτε, δε φώναξε κανέναν, δεν έφυγε από τη θέση του, κι έτσι το πράγμα ξεφούσκωσε.
και νά'σου περίπου έξαλλη η αθηνά δερμιτζάκη, καθηγήτρια, να λέει: επιτέλους! αυτή θέλει κλείσιμο', κάπως πιο ευγενικά το είπε, δε θυμάμαι τα λόγια της. εγώ τότε, ο ζορό, έγινα περίπου έξαλλη. σκέφτηκα: από πότε οι καθηγητές πανεπιστημίου παίρνουν τη θέση ψυχιάτρου για το ποιος πρέπει να κλειστεί μέσα και ποιος όχι!'
επειδή όμως ο θεός αγαπάει τον κλέφτη κι αγαπάει και το νοικοκύρη, και στην περίπτωση αυτή εγώ είμουν η κλέφτρα,
να τι έγινε: περνάει καιρός και συναντάω στο ασανσέρ της σχολής τον αδελφό της αθηνάς, τον ταξιάρχη κόλια. έχουμε κοινά, μου ανέφερε μια βιβλιογραφία που δεν είχα, και κατέβηκα τότε στον όροφο όπου ήταν το γραφείο του για να πάρω τη βιβλιογραφία. κουβεντιάζαμε λίγο, και χτυπάει η πόρτα του γραφείου του και αμέσως ανοίγει ο άνθρωπος που χτύπησε. μέχρις εδώ όλα καλά, αφού γραφείο είναι περίπου δημόσιος τόπος, χτυπάς κι άμα δεν είσαι και ξτρομερά ευγενικός, μετά ανοίγεις μόνος σου την πόρτα και μπαίνεις.
έτσι κι έγινε.
η πόρτα άνοιξε απέξω, και η χλωμή ψηλή κοπέλα που είχε επιτεθεί στον κοντό φάνηκε εκεί λέγοντας: 'γιατί αγάπη μου δεν ήρθες στο κρεβάτι μου αυτή τη νύχτα που σε περίμενα; πες μου πότε θα έρθεις...'
ο τρόπος που μιλούσε ήταν μακρόσυρτος, χωρίς σχεδόν συναίσθημα...
ο ταξιάρχης συγχύστηκε! βγείτε αμέσως έξω! να μην ξαναπατήσετε στο γραφείο μου!'
με το στανιό σχεδόν, τη βγάζει έξω και κλειδώνει την πόρτα!
η άλλη για λίγο χτυπούσε απέξω, εγώ είμουνα μέσα με τον ταξιάρχη, κλειδωμένοι κι οι δυο που λέει παραποιημένο το άσμα, γελάω δπου το σκε΄φτομαι...
ο ταξιάρχης τηλεφωνεί αμέσως στην επιστασία, λέγοντάς τους να βοηθήσουν, διότι έχει κλειδωθεί με μια συνάδελφο μέσα στο γραφείο του, για το γνωστό λόγο.
και φυσικά ο άνθρωπος, μου εκμυστηρεύεται: ανώνυμα γράμματα, ερωτικές επιστολές, απειλές, τηλεφωνήματα στο σπίτι του. ακόμη και η γυναίκα του τρόμαξε, γιατί στην αρχή δεν είναι εύκολο να καταλάβεις... πολλά γίνονται...
τελικώς οι γονείς της κοπέλας ήρθαν. υπήρχε παθολογία στο κοριτσάκι αυτό, που κατά καιρούς έβγαινε με διάφορους τρόπους.
έτσι κατάλαβα ότι καμιά φορά αργούμε να καταλάβουμε...
όπως εγώ!
φιλάκια πανδωράκι!

mario είπε...

Ο γιος μου αφιέρωσε χρόνο απ τη ζωή του, κόπιασε απίστευτα και πέτυχε...(?)
Φοιτητής εδώ και ένα χρόνο σε μια σχολή που ήταν η πρώτη του επιλογή, συνεχίζει να αφιερώνει χρόνο απ τη ζωή του και να κοπιάζει ασταμάτητα παρ όλες τις δικές μου επιφυλάξεις...
Αν πάρει τέτοια μαθήματα.. αν γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους σαν εσένα.. αν εκτός από τα μαθηματικά χωρίς αριθμούς που μαθαίνει, μάθει και με την ψυχή του.. τότε κ μόνο τότε θα είμαι ευχαριστημένη!!
Να σαι καλά

mario με άπειρα skiagmata:)

marianaonice είπε...

Απίστευτες οι ιστορίες σου αγαπημένη μου Ελένη!
Ειδικά ο 15χρονος ψηλός όλα τα ...λεφτάαα!!
χαχαχα!! Σε φαντάζομαι!! Κι εγώ κάγκελλο θα έμενα!
Όπως μένω είναι αλήθεια κάγκελλο όταν πιτσιρίκια ούτε 20 χρονών με αποκαλούν ...Μαριανάκι!! Δεν σου κρύβω βέβαια ότι αυτό μου ...αρέσει!!
:))
Τώρα για τους δικηγόρους ειδικά που μίλησα, είναι γιατί έχω ιδίαν αντίληψη, το πόσο ανάλγητοι και άπληστοι γίνονται, και πράγματι τους ανθρώπους που έχουν την ανάγκη τους, τους βλέπουν σαν πηγή εισοδήματος, εσαεί, πολύ περισσότερο όπως λες αν οι άνθρωποι αυτοί έχουν και κάποια ιδιαιτερότητα που τους κάνει και πιο αδύναμους ή ευκολόπιστους, τότε τους "τρώνε" με μιά χαψιά!!!

Καλό απόγευμα καλή μου!!
:)))

Tyler Durden είπε...

πράγματι, ο μέγιστος σαδισμός είναι αυτές οι εξετάσεις που στην πραγματικότητα δεν δείχνουν τίποτε για την όποια αξία του εξεταζόμενου. Αλλά και το ίδιο είναι και το ΑΣΕΠ, με τη διαφορά ότι δεν βρίσκεται ο εξεταζόμενος σε ευαίσθητη ηλικία

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Αχ, ο οδοστρωτήρας των Πανελλαδικών… οι μαμάδες και οι μπαμπάδες (που ίσως και να μην έχουν περάσει αυτή τη διαδικασία) τα βάζουν με τα παιδιά που δεν έπιασαν την αναμενόμενη βαθμολογία… αυτό έχει πάθει το βαφτιστήρι μου-κουράγιο Ηλία… Όσο για τα υπόλοιπα… κανόνας περίπου είναι: ο μαθητής ή ο φοιτητής, σκοτώνει για το βαθμό… όμως, δεν έχει και λίγους συμπλεγματικούς καθηγητές, που θεωρούν ότι προσδίδουν αξία στο μάθημα και στον εαυτό τους, απορρίπτοντας φοιτητές και μαθητές…
Είχα γράψει για εκείνον που απέρριψε δύο φορές τυφλό φοιτητή… δόξα τω Θεώ την Τρίτη φορά τον πέρασε… και χωρίς κήρυγμα.

Τι να πω; Η σκληρότητα είναι κανόνας που επεκτείνεται σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας… κάνουν ό,τι κάνουν όλοι αυτοί που επιδίδονται σ’ αυτήν και… είναι και παραδείγματα προς μίμηση, θεωρούνται περίπου μάγκες και πρότυπα… που δικαιώνουν την εθνική κουτοπονηριά.

Την καλημέρα μου

Sulpice είπε...

Τι τραβάτε και εσείς οι καθηγητές; Είναι από τα απίστευτα... Όσο πάει το θράσος γίνεται το κύριο συστατικό των χαρακτήρων των περισσοτέρων ανθρώπων.... και αυτό δε μ΄αρέσει!
Φιλιά!

phlou...flis είπε...

Μεταξύ των άλλων και διδακτική η ιστορία: Φύλαγε τα ρούχα σου...

Unknown είπε...

mario, η συνείδηση είναι μια όμορφη θάλασσα, που μας πλημμυρίζει αλληλλεγγύη, φιλότητα, απλότητα.
αυτό δεν είναι διδασκαλία, είναι μοίρασμα...
σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια ακι τις υπέροχες φωτο σου!

Unknown είπε...

μαριαννάκι, κι εγώ η 20άρα έτσι σε λέω!
όσο για τους δικηγόρους, ε, κι εγώ έχω ιδίαν πείραν γιατρών, υδραυλικών, καθηγητών και, κυρίως,

... πολιτικών...

χα χα χα!

Unknown είπε...

τάιλερ,
το θέμα των εξετάσεων είναι μεγάλο και μερικές φορές αντιμετωπίζεται με σαδισμό.
έχεις δίκιο.
θέλω να κάνω μια ανάρτηση για το θέμα...

αύριο ντύνομαι χωροφύλακας και πάω δουλειά...:)

Unknown είπε...

μπιγκ μάμα, τόσο φοβερό.
υπάρχουν διάφορα. φέτος αντιμετώπισα ένα θέμα, θα μιλήσω γι' αυτό μετά από πολλά χρόνια.
η συμπαράσταση των φοιτητών με έχει συγκινήσει βαθύτατα.
εξήγησα σε όλους τους φοιτητές το πρόβλημα που αντιμετώπιζα με κάποιο συμφοιτητή τους.
εξήγησα ότι με τον τρόπο μου, ενδέχεται να τους αδικούσα, αφού δε θα βαθμολογούσα με τον ίδιο τρόπο κάποιο πρόσωπο που δεν γνώριζαν.
εξήγησα, έίδα στα μάτια των παιδιών, κοριτσιών και αγοριών, τη σιωπή του ενδιαφέροντος. νέκρα και αποδοχή. σηκώθηκε μια κοπέλα όρθια, και είπε:
σωστά πράξατε, έτσι θα θέλαμε να κάνατε κι εμείς.

να ένα φυλαχτό.

Unknown είπε...

σουλπικάκι, δεν είσαι κι εσύ καθηγήτρια, ή κάνω λάθος;

Unknown είπε...

φλου φλις,
καλύτερα να μη φυλάς τα ρούχα σου.
απλώς να προσέχεις και να είσαι αληθινός.
γιατί όταν τα φυλάς, έχεις τα μισά, ενώ όταν δεν τα φυλάς, τα έχεις όλα...
λες;
:)
(πάλι βλακείες είπα)

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Διάβαζα το στίχο ενός φίλου ποιητή...

"Τον καθαρό το Λόγο να φιλάς στο στόμα
για να γίνει σφυγμός στο σώμα όλου του κόσμου."

Έτσι είναι και ο δάσκαλος… φιλάει τον καθαρό Λόγο στο στόμα. Αληθεύει... αγαπών.

Ούτε τα ρούχα του φυλάει, ούτε τίποτα…
Τα παιδιά, αν τους επιτρέψουμε, είναι μεγαλόψυχα και μας εκπλήσσουν συνήθως θετικά.

Την Καλησπέρα μου

Sulpice είπε...

Καθηγήτρια; Τι είναι αυτό; Απλώς τουρίστρια που είδα φως και μπήκα!

Unknown είπε...

suplice-σουλπικάκι συγγνώμη, έτσι νόμιζα, δεν ξέρω πώς μου είχε δημιουργηθεί η ιδέα!
αν είσαι τουρίστρια, καλά έκανες και μπήκες, έχουμε ράτζα δροσερά, μ' εκείνα τα ριγέ χοντρά σεντόνια της μαμάς μας, έχουμε δροσερό νερό στο ψυγείο μας, μια αυλίτσα με τόσα δα λίγα λουλουδάκια, και σας θέλουμε να περνάτε και να ξαποστένετε! πάντα θα θέλουμε να σας τρατάρουμε ό,τι έχουμε...:)