όλοι το λένε. κάνει κρύο.

Λοιπόν, εκεί στο πουθενά έκανε κρύο σου λέω!
Έλεγε το νέο κορίτσι με τα γάντια και το σκουφάκι. Ο μπαμπάς άκουγε οδηγώντας.
Δίπλα στο δρόμο πέθαινε σιωπηλά η κάθε αναφορά στο χιόνι.
Χιόνι η ελπίδα, που λιώνει βρώμικα.
Ροή. Αίματος; από γυναίκα ή δρόμο.
Ευαγγελισμένη δυνατότητα λεφτεριάς, λε, λε, -
Πολυκαιρισμένο τραγούδι, πέφτει στο σκοτάδι της μέσης γης
Αναδύεται ζόφος και πάγος
Ψύχος και ψόγος
Αγωνία με κραδασμούς παράξενους, οδηγείς; Όχι, όχι, δεν οδηγώ
Μα τι γίνεται
Να
Πέφτουν τα φώτα πάνω σου, σ’ αγαπώ μωρό μου, ας κάνουν λίγο τα φώτα πίσω
Φλόγα με ζώνει, σφίγγει τα δόντια το κορίτσι στη μνήμη
Κρυώνω, μια κτηνωδία η ζωή, λε, λε…


ελένη κονδύλη (749) ‏2009‏‏-‏01‏‏-‏05‏



==========
Θα σ’ αγαπώ πάντα. Και μιλούσε με πυρετό.
Της τρώγαν τα εντόσθια οι ανάποδες θηλές που είχε στο στήθος.
Ο εσωτερικός κόσμος της, λέγαν μερικοί, είν’ ευαίσθητος,
θέλει προσπάθεια για να συντηρηθεί.
Σα βλέπεις γριές με μαύρα, αυτές να θυμάσαι: γυναίκες ήταν κάποτε, με τις θηλές του στήθους προς τα μέσα.
Ο έσω κόσμος γαλαξίας.
Ο έξω, σιωπηλός για να μοιάζει αυτάρεσκος.
Είχα μια τέτοια, μου είπε εκείνος ο γείτονας των αερογραμμών.
Της έλεγες λόγια και κατάπινε κοτρόνες.
Της έδινες χάδια και σ’ έτρωγε ζωντανό.
Χαιρόταν πάντα τον ίδιο πόνο, σα να γεννιόταν.
Τώρα περπατά και πεθαίνει διαρκώς.


ελένη κονδύλη (751).‏2009‏‏-‏01‏‏-‏07‏