μόλις έκλεισα το τηλέφωνο!
το θέμα με τρελαίνει. τι ζει κανείς όταν είναι υπό καταστολή;
τι χαμπάρια, όταν είσαι για κάμποσο στην εντατική;
κάμποσο, δλδ, πόσο;
να: η σχετικότητα του χρόνου. να είσαι 3 μέρες και να νομίζεις ένας μήνας.
να είσαι εννιά μέρες και να νομίζεις τρεις μήνες!
μου ζήτησαν να μιλήσω σ'ένα συνέδριο για αυτή την εμπειρία...
το θεωρώ πολύ ενδιαφέρον, και θα ήθελα να είχα χρόνο να μιλούσα κι εδώ γι'αυτό. άλλωστε, το είχα υποσχεθεί στο φίλο μου το λαμπαδάριο...
5 σχόλια:
Aστα Ελενίτσα φρίκη και παιδεμός. Φίλος μου 54χρονος από 29'10'08 δίνει τη μάχη του στη Μεθ Ωνασείου και λυώνει από μικρόβια και μύκητες, όταν ανταγωνίζεται το μηχάνημα μηχανικής υποστήριξης επειδή οι εισπνευστικοί μύες κουράζονται σε συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα μετρημένα πειραματικά πρέπει να μπαίνει σε καταστολή, δηλαδή υποχρεωτικό φαρμακευτικό ύπνο για την οικονομία δυνάμεων ώστε οι προστάτες άγγελοί του γιατροί και νοσηλεύτριες να αντιμετωπίζουν στο μέτρο του δυνατού το ιατρικό πρόβλημα που τον καθήλωσε εκεί μέσα. Μάχη με το χάρο στα μαρμαρένια αλώνια με την βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας.
Οταν είναι ξυπνητός με όλα τα βασανιστήρια γύρω και μόνο η σωματική αδυναμία τον κάνει μέτοχο βουβό στην αμφίβολη πορεία της υγείας του, και ήταν πάντα φοβιτσιάρης ο μπαγάσας.....
Να δεις μια ταινία το σκάφανδρο της πεταλούδας, γαλλική νομίζω θα σαρέσει...και περιμένουμε εμείς να μας πεις :)
τι βασανηστήριο περιγράφεις...
εύχομαι να βγει από κει, κι όταν βγει, να μας πει...
αν μπορεσει, το μέτρο της δυστυχίας που νιώθει κανείς...
να σε ρωτήσω: ίδιο είναι να είσαι σε κώμα, δεν ξέρω αν γράφεται έτσι, κι ίδια είναι να είσαι υπό καταστολή;
ρουλιώ, άμα γράψω τίποτα, θα το αναρτήσω εδώ...
φιλώ σε
το σκάφανδρο της πεταλούδας...
θα το δω μετά, για να μην επηρεαστώ.
Δημοσίευση σχολίου