αλέξανδρε, για σένα.

πήγα και σε είδα αλέξη μου
είναι καιρός που αλαφριά, σαν το δικό μου ανεύθυνο επίπεδο, αυτό μπορώ να κάνω. περνάω και σε βλέπω.
στην αρχή τα κασκόλ και τα λουλούδια, το λιβανάκι, το καντηλάκι, η μπύρα, τα μπλουζάκια.
τα άσπρα πουλιά γύρω γύρω που κουρνιάζουν στον τοίχο. γιομάτος ο τοίχος, κι ο ένας κι ο άλλος, άσπρα πουλιά μηνύματα. κι εκεί, στη τζαβέλα κατεβαίνοντας, το προσωπάκι σου μεγάλο σαν το γερασμένο μου μητρικό σώμα.
αλέξη, κι εχτές ήρθα. πολλά λουλούδια, μεγάλος σωρός λουλούδια. εκεί κάτω ήταν ο τόπος που άφησες την τελευταία σου πνοή. και πάνω σου λουλούδια ένας σωρός.
τα άσπρα πουλιά στον τοίχο, περσότερα ακόμη. το οδός αλέξανδρου γρηγορόπουλου, μέσα στα λουλούδια, εκεί, λίγο πέρα από τα καφενεδάκια με την ηρεμία...
έβλεπα τα λουλούδια, σκεφτόμουνα εσένα παιδάκι μου, γιε μου, που έπαψε η καρδούλα σου να χτυπά, γιατί κάποιος τσαμπουκάλεψε μαζί σου. και γύρισε ένα όπλο και σημάδεψε τη ζωή, πάνω σου! και σε άφησε νεκρό!
δεν μπορεί ακόμη να το χωρέσει ο νους μου. νομίζω ότι θα ήταν ντροπή να πω ότι πονάω, κυρίως όταν σκέφτομαι, και δε χωράει ο νους μου, το λέω πάλι, και τη μανούλα σου.
τι να έχει μέσα της μια καρδιά που σταματά τους χτύπους στα 15 της! τι θησαυρούς, τι χαρά για τη ζωή, για τους φίλους, για το μπάσκετ, για το χαβαλέ, για το δρόμο, για το σπίτι, για το σχολείο, για την παρέα, για τη μουσική, για το κινητό, για το φλερτάκι, για τον τσαμπουκά, τι, τι να πω...
χαρά και αγάπη για τη ζωή.
αλέξανδρε, δεν μπορείς να φύγεις έτσι, το ξέρεις νομίζω.
δεν είσαι σαν κανέναν άλλον. ναι, έλεγε ένας φίλος μου κάτι για την ηλικία.
όχι, όχι αλέξανδρε, που ησουν 15 χρόνων δεν θα το ξεχάσω ποτέ. γιατί δεν ήσουνα σαν κι εμένα, σιτεμένα και σταματημένα χρόνια και όνειρα, εσύ, ανήλικο ήσουνα, δλδ λουλούδι που δεν είχες κάν ολοκληρώσει το μεγάλωμά σου, και στο στερήσαμε.
κάποιος από μας τους γονιούς το κανε αυτό.
τώρα, εσύ, ξαφνικά γίνεσαι δάσκαλος. τα λουλούδια πάνω σου είναι η διδασκαλία.
η αμηχανία στις καρδιές όλων μας, κι αυτή.
το γιατί χωρίς απάντηση. ακόμη και το γαμώτω. κι αυτό διδασκαλία.
τη σφαίρα θα ήθελες ή τα λουλούδια;
το δεύτερο σίγουρα.
γι'αυτό αλέξανδρε, μόνο εκείνο το 'εκδίκηση' που είναι πάνω από σένα, ΛΑΘΟΣ ΕΙΝΑΙ.
δεν ήθελες την εκδίκηση εσύ. χώρο για να υπάρξεις ήθελες.

κάποιοι πήγαν να κουρέψουν μιαν άλλη ζωή.
ένας τύπος 6 χρόνια μεγαλύτερός σου. κι αυτός παιδί μου. 15+6=21.
αυτός είναι διάτρητος με σφαίρες.
σ'αυτόν που χαροπαλεύει, μια καινούρια επιπλοκή, ένα καινούριο χειρουργείο...
ξέρω πώς είναι.
πόση δυστυχία είναι να σου λείπει η ζωή, και να σε παλεύουν. ξέρω. και νιώθω τη δυστυχία να απλώνει και σ'αυτό το παιδί.
ξέρω, αν είσουν εκεί, θα πήγαινες να βοηθήσεις. ξέρω, εκεί, στην εντατική που είναι αυτό το παλλικάρι, μπορεί να είσαι κι εσύ εκεί κοντά και να του λές 'κουράγιο φίλε, εύχομαι να τα καταφέρεις'.
εκείνος εσένα ακούει προς το παρόν.

ας είναι για όλους δίδαγμα ο σεβασμός στη ζωή.
των ανθρώπων.

όχι η εκδίκηση. όχι.