Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009

ΝΑ ΜΕ ΛΕΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Στέκει ανάμεσα στα ρολόγια των αεροδρομίων
Σε ώρες ανύπαρκτες αγκιστρωμένη.
Εδώ της φαντασίας ο εξώστης, εκεί, της προδοσίας η προσμονή, πόνος στο χωρισμό.
Τελείωσε. Δώσε τα έγγραφα στα χέρια του τελώνη, κι αυτός θα σκίσει τα χαρτιά, θα σκαρφαλώσει στο δέντρο για να φωνάξει :
Ένα διαστημόπλοιο για το άγνωστο ή πόλος όνου και το πάθος εκούσιο και ο πόνος του όπλου για τους μικρούς.
Τη Ναζαρέτ τη σταυρώσανε σήμερα.
Το δέντρο του τελώνη, όμως, εκεί είναι, αμερικάνος ανέβηκε;
Τι είδε; Ποιόν σκοτώσαν στη τζενίν;
Σιωπή, κανέναν, κανέναν.
Αμερικάνος. Εγώ σικελός μετανάστης πλούσιος, εσύ σύριος κι ας είναι λάθος, αυτός κύριος, εγώ κανένας.

Είμαι αγκαλιά για τα νεκρά μωρά σας, όγκος για τους ακροβολιστές σας, πέτρα για τα κλάματα των εβραίων. Ναι, πέτρα για πένθος και κορμί για θάνατο. Κι ερωτεύομαι, αφημένη σε ξένες ώρες, και περιμένω, τι;
Θα δεις της προσμονής την προδοσία που ωριμάζει σαν καρπός:
στων πληγών τους τα σχήματα δίνουν απάντηση τα σημάδια του αύριο.
Αύριο ειρήνη, αύριο.
Το σώμα όμως αναμοχλεύει της δίψας το κράτος
Και μια λαμπάδα για την ανάσταση τρεμοσβήνει χαρούμενη.

Όσο γι’ αυτήν, όσο για μένα, μένω σ’ ένα πρώτον όροφο στριμωγμένη μαζί μ’ ένα αεροπλάνο, μ’ ένα τρομοκράτη κι ένα βιβλίο
Τρώω τοίχους και σπόρους σαν τρωκτικό,
τρομάζω σε κάθε θόρυβο μηχανής που πλησιάζει, αίμα το βλέμμα μου, αίμα ο πόθος μου, αίμα η πατρίδα μου.
Είμαι κοπέλα και με λένε Παλαιστίνη, είμαι γυναίκα και με λένε Ελένη, είμαι ανάμνηση, και με λένε σιωπή που δε μπορεί να ξεχάσει.

Ο θόρυβος τέλειωσε. Τις ημερομηνίες τις ξέρω τώρα απέξω.
Τις κρεμάω στο τεράστιο χέρι σου ελευθερία,
τις ξαναβρίσκω στο παγωμένο τους βλέμμα.
Αν δεν τους θάψεις, θα σε κοιτάνε για πάντα, στο χρηματιστήριο και στα σχολεία, στις επίσημες ανακοινώσεις θα κρέμονται για να εμποδίζουν την ανάγνωση, στις εξέδρες θα καταστρέφουν τις σκάλες.
Είναι μάτια παγωμένα στα ενδιάμεσα του καιρού, είναι χέρια σταυρωμένα στις πόρτες της απελπισίας.
Η ώρα της αγοράς έληξε.
Βρήκα αγριόχορτα, που ξέφυγαν από προηγούμενο ποίημα, γλυκοπατάτες που είχαν σαπίσει σε δρόμο των Άνδεων.
Εδώ, στη βηθλεέμ, βρήκα και ψάρια, που τρων οι χριστιανοί όταν θάβουν νεκρούς.

Πειράζει που είμαι γυναίκα και με λένε Παλαιστίνη, Μαρία ή Μουχάμαντ;
Ο τελώνης υπολογίζει το βάρος των αμαρτιών του πάνω στο δέντρο, κι ο μαύρος με την κομμένη γλώσσα κοιτάζει τον κόσμο σα χαμένος.
Μα ποιος γεννήθηκε στη βηθλεέμ και φυλακίσαν και τις πόρτες ακόμη, και τις πέτρες ακόμη;
Πάντως όχι ο θάνατος, όχι ο θάνατος.
Συχώρα με, κι ας είναι ερωτικό το ποίημα.

ελένη κονδύλη. ‏‏2002‏‏-‏04‏‏-‏27‏‏δημοσιευμένο στο abttha.blogspot.com, e-missos.gr, al-quds, φλύα, παναιγύπτια.

23 σχόλια:

ATHENA είπε...

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ ΝΑ ΜΕΤΟΥΣΙΩΝΕΙΣ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΜΕ ΑΠΛΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

ΦΙΛΙΑ ΑΔΕΛΦΟΥΛΑ

ATHENA είπε...

ΟΧΙ ΔΕΝ ΑΠΟΔΟΜΕΙΤΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ
;))

Unknown είπε...

ΝΑ ΕΡΘΕΙΣ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ,
ΕΓΩ ΨΗΝΩ ΤΟ ΣΕΡΑΦΕΙΜ.

ATHENA είπε...

NTEN EΚΩ ΑΝΑΣΑ ΚΑΡΝΤΙΑ ΜΟΥ

anepidoti είπε...

κι ο έρωτας πόλεμος δεν είναι;
οι λέξεις σου τραμπάλα με πήγαν,
συγκίνηση και θυμός και ξανά.
τι σκατά γίνεται παυλίτσα μου,
αμήχανοι περιφέρουμε τα σαρκία μας και
προς τα που;

Unknown είπε...

ανεπίδοτη, πού πάμε;
όπου φυσάει ο φόβος, ο άνεμος, η αντίσταση, η διαμαρτυρία, η αλήθεια μας...
πήρα το σεραφείμ και κατεβήκαμε στο μετρό 'μέγαρο μουσικής'. ήσυχα. δίπλα στην παλαιστινιακή σημαία. κάτω από τον αϊμάν ζαουάχρι (μπμπρρρρρ...., μόλις τον είδα πήγα λίγο πιο πίσω), μπροστά στη σημαία που έκαιγαν κι εγώ δε συφωνούσα.
με την αγωνία για το σεραφείμ μπροστά στα ματ.
και τί έκανα;
όχι τίποτα. αν δεν εμφανιστούμε όλοι εκεί, να σταματήσει ο βρώμικος πόλεμος, τι θα γίνει;
τα πόδια του πονούσαν, μα τα καταφέραμε και φτάσαμε στην ισραηλινή πρεσβεία, όπου τότε φύγαμε, γιατί δεν ήθελα να έχω κανένα παρατράγουδο με το σεραφειμάκο. πιο πίσω με τους φοιτητές ήταν ο άλλος μου γιος, να είναι καλά.
ΛΥΠΑΜΑΙ ΟΜΩς ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΕΔΕΙΞΑ ΔΕΙΛΙΑ:
πηγαίναμε ωραία και καλά, και μπροστά μας ένα ζευγαράκι. αυτή καμιά εικοσπενταριά, αυτός καμιά τριανταριά. μαλλιά κοντά, όχι εξωφρενικά, αλλά κοντά κοντά. χαμόγελο υπέροχο. περπατάμε. στη μέση της κηφησίας έχει νησίδα με παρτέρι. με το πόδι ο τύπος κουνάει ένα τούβλο, σκύβει, το παίρνει και το χώνει στο καλό μπουφάν του. μετά έψαχνε με το πόδι και άλλα. έπρεπε να του μιλήσω του μακάκα! να του πω: γιατί πας να καταστρέψεις μια διαμαρτυρία;
υπόθεση απλή: πετάει τούβλο αυτός, πετάνε δακρυγόνα οι άλλοι και γίνεται το έλα να δεις.
έπρεπε να τρέξω και να του μιλήσω.
κότα!

anepidoti είπε...

παυλίτσα να σου πω κάτι που πιστεύω..
αν δεν κινητοποιηθεί κόσμος με ανάγκες, πραγματικές, με δυσκολίες,
τίποτε δεν θα γίνει, εσύ, εγώ και δέκα παρατρεχάμενοι με λυμένα προβλήματα επιβίωσης και βίωσης...κολοκύθια, δεν γίνεται.
έτσι λέω και το πιστεύω.
πόσοι ευαισθητοποιημένοι "βολεμένοι" να βρεθούν;

MenieK είπε...

και μετά μου λες πόση ώρα μου παίρνει να διαβάσω τα ποστάκια και πόση να τα κατανοήσω και πόση να βουτηχτώ στην ομορφιά τους...

P. Kapodistrias είπε...

Βούρκωσα...
Και αυτό (στις δίσεκτες μέρες μας) είναι δώρο εκ μέρους σου!... Σ' ευχαριστώ.

Ελπίζω να είδες αυτό:
http://pakapodistrias.blogspot.com/2009/01/blog-post_04.html

Coco είπε...

γιατί πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στα δύο ποιήματα; δεν διαλέγω!

Unknown είπε...

ανεπίδοτη, καλημέρα!
ναι, είμαστε τυχεροί γιατί είμαστε βολεμένοι. δεν έχει σημασία. λέω στο σεραφείμ: αν έρθουν εχθροί να βομβαρδίσουν την πόλη σου, δε θες να βρεθούν άνθρωποι να σε υπερασπιστούν;
τι με νοιάζει, μου λέει παίζοντας υπολογιστή μετά μανίας.
κι αν έρθουν άνθρωποι να σου σπάσουν τον υπολογιστή σου, πώς θα σου φανεί; δε θα θέλεις άλλοι να σε υπερασπιστούν;
ο σεραφείμ ήρθε στη διαδήλωση και μετά κοιμήθηκε ψόφιος ο δόλιος:)
θέλω να πω ότι όλοι μας έχουμε μια ευαίσθητη χορδή μέσα μας.
ναι, είναι ίσως εγωιστικό να πηγαίνεις διαμαρτυρία-περίπατο.
αν όμως πάμε όλο και περσότεροι, να δεις που κάτι θα κινητοποιήσει τους παραπάνω. δε θα τολμάνε τόσο εύκολα...
βέβαια τα συνθήματα που άκουγα σημαίνει ότι δεν είμαστε ώριμοι.
για μένα το πιο γελοίο σύνθημα είναι 'πόλεμος στον πόλεμο', των αφεντικών κλπ,
ΌΧΙ
γιατί να γίνω σαν κι αυτούς που θέλουν να μου υποβάλουν πόλεμο, κι εγώ τους κάνω τη χάρη να κάνω σαν κι αυτούς!
δύσκολη ιστορία. για μένα προσωπικότητα του 20ου αιώνα τεραστίου βεληνεκούς είναι ο γκάντι.

Unknown είπε...

μένη:)
όντως, χρειάζεται πολύ ωρα για να βρεις τηνομορφιά σε κάποια κείμενα! σε μερικά η ομορφιά πηδάει και σου θαμπώνει τα μάτια! ρέει μέσα σου και σε υποτάσσει, κι άντε εσύ να κάνεις μετά προσπάθεια δόμησησ ή αποδόμησης, χε χε χε...

Unknown είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Unknown είπε...

π.κ., υπέροχο το ποίημα!
και καταπληκτικά τα σχόλια.
θα τα ξαναπούμε!

Unknown είπε...

κοκό 'έλα διαλιέχτε, διαλιέχτεεεε!'...
μη διαλέξεις κοκό! σε καλή τιμή στ'αφήνω και τα δύο!

genna είπε...

Ξέρεις τι μ' αρέσει σε σένα παυλίτσα?

δεν χάνεις το χιούμορ σου, ίσως άμυνα...

τι να γράψω για τα ποιήματα σου...

ποιήματα, ενάντια στο αίμα!

Unknown είπε...

genna φίλη σπορούλα (ελληνιστί;)
καλή χρονιά!
ξέρεις, το χιούμορ μπορεί να είναι μια τσαχπίνικη έως γελοιότατη μάσκα.
αυτό για την πάρτη μου.
ωστόσο, το γέλιο είναι σωτήριο! και γιατί, όταν τα πράγματα δεν είναι καλά, να κλαψο@#%^άζομεν;
άλλωστε μπορεί έτσι να σας προετοιμάζω καλύτερα! νομίζεις θ'αργήσω να σας ζητήσω δανεικά;
(της διάθεσής σας εννοώ)...

marianaonice είπε...

Απλά υπέροχο!
Ουδέν σχόλιο!

Unknown είπε...

μαριάννα μου, ευχαριστώ για τη γλυκύτητά σου.
μακάρι να μπορούσαμε παντού να σταθούμε στα απλά και τα αυτο΄νόητα!

Roni Bou Saba روني بو سابا είπε...

γνήσια παλαστίνια!! αν μου το έδειξαν χωρίς υπογραφή θα έλεγα το έγραψε ο Νταρουίς!! πολύ ωραίο

Unknown είπε...

ρόνι
άνθρωποι...
σαν και σένα και μένα!
μα ποίημα σαν του νταρουίς! ε!
:)
κι ευχαριστώ...

Γιώργος Πρίμπας είπε...

όσοι άντρες
γυναίκες
όσοι γέροι
και όσα παιδιά,

όσα σπίτια
νοσοκομεία
και όσα σχολεία,

όσο αίμα...

απ' όσα όπλα
αεροπλάνα
και απ' όσα τάνκ.

της γης ομολογούν
τα χώματα των φιλισταίων.

http://g-pribas.pblogs.gr/

ΕΕΕΣΜΑ είπε...

πώς να ξαναμπώ να γράψω....