δεν ξέρω αν μπορώ να λέω ψέμματα

μπροστά σου δεν μπορώ
μπορώ όμως να γελάω με τις ώρες,
να σαρκάζομαι ολόκληρο τον κόσμο μιλώντας σου πολύ σοβαρά
θυμάσαι;
ανησυχούσες. ζητούσες να σου πω την εξέλιξη μιας προσωπικής ιστορίας.
αντ'αυτής,
μιλούσαμε, τις σπάνιες φορές που ειδωθήκαμε,
μιλούσαμε με κάτι κοφτερό, λείο, ατόφιο. σαν ατσάλι.
μιλούσαμε τη γλώσσα σου.
εσύ την επέβαλες.
εγώ,
τι εγώ
κάηκα τώρα που το έμαθα.
έχει μαλλιά η ψυχή; αναλώθηκαν σε μια λαμπάδα.
μέσα μου μυρίζει καμμένο.
σε ζητούσα στο τηλέφωνο.
καμιά φορά δεν έλεγες όχι.
άφηνα όνομα κι ήσουν εκεί.
ετοίμασαν το αγαπημένο μου φαγητό. γιατί στο είχα ζητήσει.
μα δεν ήρθα.
κι ας περίμενες το βιβλίο που μας είχε φέρει κοντά.
ο άρης, ο πατρίκιος, ο άδωνης, κι εγώ.
εκεί σε γνώρισα.
γενάρης 2004.
δεν ήρθα, με περίμενες, είμουν κι εγώ όπως είμαι, ελλειματική στις κόμ ιλ φο στιγμές.
αυτό εσύ το ξέρεις καλά και το παραχωρείς.
δεν κρατάς κακία για τέτοια. ξέρεις
το ατσάλι σου προσπερνάει χωρίς να κόβει.
τελευταία φορά που σε είδα το γενάρη του 2008. με τράβηξες κοντά σου και με κράτησες χωρίς κίνηση, χωρίς χαμόγελο, χωρίς λόγο.
με κάτι πιο βαθύ απ'τον πιο μαύρο ωκεανό
πιο σκοτεινό απ'το πιο βαθύ φως.
την αγάπη μου, νένη.
τα σέβη μου.

καλή αντάμωση.