η έπαρση είναι μια επάρατος νόσος
κι όσο πάει ο καιρός τόσο πιο βαριάς μορφής ασθένεια αποδεικνύεται.
και είναι και κολλητική! (καθ'όλους τους τρόπους, χμ χμ)
τα σημάδια της, να προλάβουμε τα σημάδια της!
εγώ έχω βρει μερικά πάνω μου, και φοβάμαι τα πιο τρομακτικά απ'αυτά.
για μένα τα πιο τρομακτικά σημάδια της έπαρσης, είναι κάτι καντήλες που βγαίνουν στη σκέψη και στα χέρια συγχρόνως, και στο στόμα, και λέω:
'είμαι έντιμη'.
εσείς;
έχετε μήπως διαπιστώσει τέτοια ασθένεια πάνω σας ή πάνω σε άλλους κοντά σας, γύρω σας (μέσα σας...);
τι συμπτώματα παρατηρείτε;
υγ. μη βαράτε, ξέρω, πάλι βλακείες είπα... ε, και;
14 σχόλια:
μου τη δίνει η μετριοφροσύνη,
και η έπαρση μου τη δίνει,
ο μόχθος όμως, σίγουρα δε σου τη δίνει, γλυκειά μου ανζέτα!
το πιο ανώδυνο σύμπτωμα, αν έχεις έπαρση στην Αθήνα, είναι να πέσεις στο βοθροφρεάτιο και να σε βγάλει ο τύπος με τα κίτρινα γάντια
άλλο ένα σοβαρό σημάδι που κρούει τον κώδωνα της άμεσης γελοιότητας είναι το να αφήνω απροσάρμοστα σχόλια
καλησπέρα :)
αναζητώ το αντικείμενο,
μήπως είμαι... υποκείμενο;)
Αδιάφορο βλέμμα με το φρύδι ανασηκωμένο για έμφαση, σταυρωμένα χέρια δηλώνοντας μια τάση αμφισβήτησης για το τι θα πει ο άλλος, πόδι που ανυπόμονα χτυπά το πάτωμα σαν να λέει "σας βαριέμαι", γκρίνια και αμφισβήτηση για αυτό που άλλοι θεωρούν σπουδαίο, έλλειψη για το εντυπωσιακό...
Πείτε μου... μήπως πάσχω κι εγώ από οξεία έπαρση;
γελοιοποίησης, μάλλον! Φιλόλογοι, βοηθάτε!
κοκό, μη μου πεις ότι έγινε κι αυτό!
α, να σας πώ!
άσχετο, αλλά να πας να κάνεις μάθημα και να φοράς ανάποδα το πουλόβερ σου, με τις ραφές έξω; πώς σας φαίνεται; ένα επίσης χαριτώμένο είναι σε συνέδριο να ροχαλίζει ο διπλανός σου και να χασκογελάνε οι υπόλοιποι! έχω βρει ένα φάρμακο: πετάω με απίστευτη φόρα ένα βιβλίο, ένα πορτοφόλι, ένα κάτι κάτω, γίνεται ένα χοντρό μπαμ, ο τύπος ευτυχώς μ'αυτό τον τρόπο ξυπνάει, κι εγώ λέω επιτηδευμένα και σοβαρά: 'συγγνώωωμη' κι έτσι τον ευεργετώ! έχει πλάκα.
βέβαια μερικές φορες το πιο δύσκολο είναι να βαστήξεις τα μάτια σου ανοιχτά κι εσύ...
μιχαηλάν, εγώ αναζητώ εσένα, όχι ως αντικείμενο (χμ χμ χμ), ως υποκείμενο! ποιος απαγγέλει έτσι εξαιρετικά, ποιανού είναι το κείμενο, και τι μουσική!, ε, δεν έχω έπαρση απέναντί σου, διότι δεν τα καταφέρνω ουδόλως και ουδαμώς με τα ιντερνετικά κόλπα! στείλε ένα μέιλ, πληζ! το δικό μου φαίνεται.
αν θέλεις βέβαια, γιατί μπορεί και να μη θέλεις, και εν τοιαύτη περιπτώσει σου ζητώ συγγνώμη.
τελικά η λέξη υποκείμενο είναι καταπληκτική. θέλει δικό της ποστ. στα υπόψιν!
Eγώ μια φορά όταν ήμουνα μικρός (προχθές με λίγα λόγια) είχα σηκώσει τόσο ψηλά τη μύτη μου, που χτύπησε στον απορροφητήρα κι έγινε σαν μελιτζάνα...
Έκτοτε, και για να μην με ξαναπιάσει τέτοια έπαρση...
...ξήλωσα τον απορροφητήρα.
αντώνιε, γειά, τι γίνεται;
υπάρχει και η συγκαταβατικότητα, στυλ 'τι κάνεις μικρό μου πιθηκάκι, καθαρίζεις φυστίκια ή έτσι μου φαίνεται;'...
ή, το θυμάμαι από το σχολείο, επειδή ήμουνα τελείως κοινότυπο πλάσμα, που μια φιλόλογος στο γυμνάσιο, ρώτησε το όνομά μου, ποιο παιδί ήταν. με κοίταξε, πλάγιασε το κεφάλι της, και κοιτώντας το τετράδιο έκθεσης που βάσταγε, έκανε: ε, ε, εντάξει,... εεε, κάτι κάνεις κι εσύ!!!'
σπάι μου, ένας απορροφητήρας μας σώζει μωρό μου!
κι εγώ, για να μη με πειράζει αυτή η $%#^%$#$@# η έπαρση, κυκλοφορώ μ'εναν απορροφητήρα στο κεφάλι!
δλδ ένα είδος χωνιού, με την τρύπα επάνω, σαν καμινάδα!
ωστόσο, επειδή είμαι δασκάλα, στα παιδιά φοράω το ίδιο χωνί αλλά με την καμινάδα προς τα κάτω!
Η έπαρσις είναι όντως μια ύπουλη και καταστρεπτική νόσος, διότι διαφθείρει τους υπόλοιπους που την αναγνωρίζουν στον "ασθενή".
Είναι δύσκολο να μη νιώθεις χαιρεκακία βλέποντας τον επηρμένο να σπάει τα μούρα του, να μη νιώσεις αυτή την υποχθόνια χαρά, την γνωστή ως schadenfreude όταν ο επηρμένος χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του.
Τα σημάδια λοιπόν πρέπει να τα αναζητήσουμε και στους θεατές της έπαρσης.
ζάλμοξη, σαφέστατα σοφόν!
Γιατι πρεπει να μας διακρινει επαρση?
Η υπερβολικη σεμνοτητα?
Πιο .. φυσιολογικοι .. καπου στο μεσο ορο δεν μπορουμε να ειμαστε?
Δεν ξερω εσεις, εγω παντως ειμαι τελεια! λολ
καλημερα !
Δημοσίευση σχολίου