Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

'είναι για να γα@%$$$$$$με καλύτερα τα κορίτσια κυρία!'

-ΙΙΙΙ!!!!!! ναι, έτσι μου είπε!!!!
το τέρας!
το σκηνικό είναι το εξής: είμαι καθηγήτρια στο γαλλικό ινστιτούτο παράρτημα πλατεία αμερικής (έχει κλείσει τώρα, ήταν πολύ όμορφα και εκλεκτοί οι συνάδελφοι), οι τάξεις μικρές, κι εγώ στην πόρτα μέχρι να βγουν όλοι οι μαθητές.
περνά κι ένας πανύψηλος δεκαπεντάρης που μοιάζω νάνος μπροστά του.
-πώ πω ύψος τα παιδιά!, λέω εγώ. κι αυτός μου απαντάει με τον τίτλο.
έγινα ράκος.
μεταβλήθηκα σε ερινύα εναντίον του εαυτού μου που το άφησα έτσι, και, φυσικά, δεν το ξέχασα.
ήθελα να ισοπεδώσω το όντως θρασύτατο αυτό παιδί.
είχα μπει για μια αναπλήρωση στην τάξη τους.
την επόμενη χρονιά τον είχα στην τάξη μου.
το θυμόταν κι αυτός, προφανώς, κι ήταν έτοιμος για την καζούρα.
ΑΛΛΑ, ήμουνα έτοιμη κι εγώ. μόλις τόλμησε κάτι να μασουλίσει ανάμεσα στα δόντια του, τον κατακεραύνωσα με τέτοια μαεστρία, που φοβόταν και τη σκιά του μέσα στην τάξη.
για να ακούσει μια καλή κουβέντα έπρεπε να ιδρώσει ο δόλιος... και ΠΟΤΈ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΑΠΌ ΜΕΝΑ.
επειδή σα δασκάλα είμαι μάλλον αυτοδίδακτη, ενώ όλοι έβαζαν κείμενα από περιοδικά, εγώ, παλιομοδίτισα, έβαζα κείμενα λογοτεχνίας και ερωτήσεις σ' αυτά.
σε κάποια φάση, ζήτησα να δώ τη μητέρα του. είπα στη διευθύντρια να βάλει τη γραμματέα της να την καλέσει.
η γυναίκα ήρθε έντρομη, κι άρχισε να μου λέει ότι τι παιδί είναι αυτό, πόσο τους έχει στεναχωρήσει, και του το λένε να διαβάζει κι αυτός δε διαβάζει, κλπ κλπ, αλαφιασμένη, πιστεύοντας τι θα της ξεφουρνίσω.
της είπα ότι καταλαβαίνω την αγωνία της.
ο έφηβος δίπλα, ήδη σε δυσάρεστη θέση.
κι εγώ της είπα: γι' αυτό, όπως καταλαβαίνετε, σας κάλεσα. έχω ένα ζήτημα με τον ΧΧΧ.
(πάγος από όλους).
θα σας δείξω.
και βγάζω το γραπτό του.
εξηγώ: ο βαθμός του όπως βλέπετε είναι πολύ μέτριος.
--... ναι, εγώ του το λέω, ... ψελλίζει η μαμά.
και μετά εγώ λέω:
ο βαθμός του είναι ο καλύτερος στην τάξη. κανένα παιδί δεν απάντησε με τέτοιο τρόπο στη λογοτεχνία. αυτό με κάνει να σας παρακαλέσω για το εξής:
το παιδί αυτό έχει δυνατότητες που πρέπει να σεβαστεί. να του το πείτε!
...
ξέρετε τι έγινε μετά;
το πιο γλυκό αγόρι, το πιο ευγενικό σχεδόν απίστευτο, ήταν αυτό το αγόρι.
το σκίσιμο που έκανε στην τάξη;
δεν περιγράφεται.
τον έβλεπα για χρόνια. δεν ήταν ψηλός μόνο για να ... χμ χμ. είχε γίνει ένας μίσχος που άνοιγε τα φτερά και τα πέταλά του με αγάπη και με ελπίδα...

το παλιόπαιδο! με πήραν τα ζουμιά. ας έχει καλό!

4 σχόλια:

Sue G. είπε...

Αυτό είναι το πραγματικό κέρδος της διδασκαλίας. Μου το υπενθυμίσατε ακριβώς τη στιγμή που το χρειαζόμουν... :-)

agrampelli είπε...

Πως καταφέρνεις και μου απογειώνεις ΠΑΝΤΑ την συγκίνηση έ;

Φιλί αγαπημένη.

Unknown είπε...

σού, γιατί; πες κι εσύ, έχει πλάκα η τάξη...

Unknown είπε...

αγραμπελάκι, έχει πλάκα η τάξη...
σήμερα είχα στο πανεπ για πρώτο μάθημα τρία παιδιά: την εξής 1 φοιτήτρια, και μοναδική, ένα επί πτυχίω φοιτητή που όταν τέλειωνα το μάθημα θα περνούσε εξετάσεις για ένα μάθημα, και μία πρώην νομικό που απλώς είχε έρθει να με βρει. πέρασα απίθανα: έβαλα ερωτήσεις στην καινούρια για το τί θα περίμενε από το μάθημα, έβαλα τον άλλον να απαντάει, και η νομικός τα είχε παίξει κι είχε μείνει περίπου κάγκελο. εγώ ταχτοποιούσα τη χόβολη από το μάθημα και ζεσταινόμουνα! μετά μια ώρα 'απέλυσα' που λένε και στην εκκλησία, συμφώνησα με τη νέα φοιτήτρια τι θα κάνουμε από δω και πέρα, πήρα τον νεαρό για προφορικές εξετάσεις, ο οποίος είχε εντελώς ρελαξάρει, ενώ έστειλα την νομικό να διαβάσει έναν υπέροχο τύπο που τον λένε κρουμπάχερ και είναι η βάση του παζλ για τη βυζαντινή λογοτεχνία, πριν μπει στα αραβικά....
τι καλά! χαίρομαι, φιλάκι αγραμπελάκι!