Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

φόβος. θέλω το χέρι σου



ένα μαυρόασπρο σκίτσο, ένα ποντίκι όρθιο, με την πλάτη στον τοίχο.
πειραματόζωο σε πολεμικά όπλα, που εμπνέουν φόβο.
έμπνοια.
να πνίγεσαι από τον αέρα που εισπνέεις και να φοβάσαι μαζί του.
αυτό ήταν το όπλο.
το όπλο είναι μια άθλια λέξη: πώς μπορείς να έχεις όπλο σου την ελπίδα και να πορεύεσαι στη ζωή, και
πώς μπορείς
με όπλο
να σκοτώνεις έναν άλλον άνθρωπο ή ζώο.
μαζεύω την άμμο με φόβο
περιμένω να εκραγεί μέσα μου το φαινόμενο 'έρημος'.
ζητώ το χέρι σου.

δε μιλώ
δε στέκομαι όρθια,
είμαι σ' ένα κρεβάτι νοσοκομείου και σωπαίνω.

ζητώ ένα χέρι να ακουμπάει στο δικό μου, κι είναι αυτή η στιγμή σαν τη δημιουργία στο ταβάνι της σιξτίνα.

ο φόβος είναι θάνατος. και ζωή,
είναι η ελπίδα ότι αυτό συνεχίζει, ότι κάτι δίπλα υπάρχει και αγαπά, δεν ξέρω τι είναι, έχω τα μάτια κλειστα στην πεποίθηση της σοφίας.
τρέμω με το χεράκι απλωμένο στο δάσκαλο της πρώτης δημοτικού
τρέμω με το στόμα κλειστό μπροστά στην εμπάθεια των κοινωνικών σχέσεων
τρέμω μπροστά σ' ένα κλειστό φάκελλο, σ' ένα γράμμα, σε δυο γράμματα, σε δυο ανθρώπους, σε χέρια απειλητικά
και ποτίζομαι φόβο
φόβο κι αναξιοπρέπεια.
όχι ότι ποτέ είχα 'αξιοπρέπεια', μα είχα ζωή.
βγάζω προσεκτικά το κουκούλι του φόβου από μέσα μου. να μείνει ολόκληρο. το βγάζω από τα πνευμόνια της ψυχής
κοιτάζω.
το τέρας ολόκληρο. αχανές και άμορφο, ουσιαστικό και ανίερο.
μετά,
το ίδιο προσεκτικά, βγάζω το φόβο από το νου μου.
τον πετώ έξω,
ακουμπώ στο γαλάζιο γιατί δεν έχει μείνει τίποτα πέρα απ' αυτό,
γδύνομαι,
πέφτω και κοιμάμαι.
είτε με θάνατο, είτε με ελπίδα,
η αγάπη
έχει βγάλει έξω το φόβο.

θα είμαι πια ήσυχη, σαν ένα σπουργίτι στο χεράκι του σήμερα. καλημέρα σας.

Το post αυτό γράφτηκε για την “Ημέρα ενάντια στο φόβο”. Δείτε περισσότερα εδώ

18 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Μια δυνατή κραυγή-εξομολόγηση είναι τούτο το ξέσπασμά σου, Ελένη μου, που… ανατριχιάζει…

Απλώνω το ανήμπορο χέρι μου ν’ ακουμπήσει το δικό σου…

Καλημέρα!

agrampelli είπε...

Αλήθεια λέει..και γώ ρίγησα..Μαζί σου Ελένη,με την ψυχή μου κοντά...

Unknown είπε...

μηθ καλοντυμένε μου, κι αγραμπελάκι μοναδικό!
τι να πω!
χίλια ευχαριστώ...

silentcrossing είπε...

Κάνω διστακτικά βόλτες στα μέρη σου από χθες και δεν βρίσκω τον τρόπο να σε ευχαριστήσω για το κείμενο. Να είσαι καλά!

Unknown είπε...

τι να ευχαριστήσεις, σιωπηλό σταυροδρόμι...
μπουκκρόσινγκ
κατάθεση αμαρτιών είναι, ούτε καν κατάθεση ψυχής.
ο φόβος...
όσο πιο πολύ τον αναγνωρίζεις στην καθημερνότητά του, τόσο πιο πολύ στηρίζεις τον εαυτό σου.
σήμερα ο φόβος σε μια συζήτηση με στρίμωξε τόσο, που περιλούστηκα με τον καυτό καφέ μου.
για σήμερα θα κάνω απεργία πείνας.
θα πεινάσω δικαιοσύνη.
ο φόβος είναι αδικία.

παντού, ο φόβος είναι άδικος

και όχι άδικος φόβος.

Eulie Aeglie είπε...

εκτός που αυτό το κείμενο είναι ποίηση, μας εισάγεις σε μια μεγάλη αλήθεια εδώ: το όπλο - μήπως πρέπει να ελέγξουμε τον ορισμό του;

paramythou είπε...

Μια ταπεινή καλημέρα
και μια βαθειά υπόκλιση
στο ωραίο σου κείμενο.

Με φόβο φεύγω και δεν κλείνω την πόρτα, για να ξαναρθω σύντομα. Παραμένεις μια καλή αφορμή για να επιστρέφει κανείς στις μπλογκογειτονιές.
τα σέβη μου

Unknown είπε...

Aeglie, δεν ξέρω...
μου ζήτησαν να γράψω κάτι για το φόβο. άνοιξα τον υπολογιστή και βγήκε αυτή η σαχλαμάρα.
όλα σαχλαμάρες τα λέω, όχι γιατί πιστεύω ότι είναι αηδίες, μα γιατί, σαχλ, στα αραβικά είναι το ίσωμα, ο ίσιος τόπος, και 'μαρ' είναι κάτι που έχει να κάνει με το πέρασμα και με την πίκρα...
πικράν πείραν, που λέμε εμείς...:)
είσαι πολύ καλή που το λες ποίημα...

Unknown είπε...

παραμυθού μου, τι γλυκιά...
μα δεν τ' αξίζω. πάντως, όταν οι άλλοι σου φέρονται με τέτοια λεπτότητα και διακριτικότητα όπως εσύ, τότε χαίρεσαι που εκτίθεσαι έτσι, γιατί συναντάς ανθρώπους.

Unknown είπε...

και κάτι ακόμη: έγραψα γιατί μια φίλη μου ζήτησε να γράψω.
να είναι καλά.

Simone Le Baron είπε...

Κι ο φοβος να γινει φοιβος...

Coco είπε...

πάντως αυτά που γράφεις μου έχουν δώσει το χέρι πολλές φορές σε ανύποπτο χρόνο - ευκαιρία να το πω τώρα

shirine nour είπε...

κι εγω εχω κρατηθει απο τα κειμενα- ποιματα σου ελενη μου οπως κι απο αυτο εδω το σημερινο. ειδικα εχτες λοιπον ενοιωσα ενα μεγαλο φοβο. μετα αισθανθηκα ταπεινομενη, τωρα ομως αισθανομαι οτι ειναι κι αυτος ενα κομματι μας, που απο τη μια μας ξεφτυλιζει απο την αλλη μας αποκαλυπτει τα σκοτεινα μας τοπια-γιατι υπαρχουν κι αυτα.

Unknown είπε...

σιμόνη, μόνο κάποιος που λάτρεψε μια γλώσσα μπορεί να τη χειρίζεται έτσι όπως εσύ...
Φοίβος λοιπόν, και φως, περισσότερο φως απέναντι και μέσα στο σκοτάδι του φόβου!

Unknown είπε...

κοκάκι, ας είναι ευλογημένος ο ανύποπτος χρόνος...
ας είναι ευλογημένος ο χρόνος της ειλικρίνειας, της αθωότητας, που ακριβώς, ειναι ανύποπτος γιατί δεν είναι δικός μας, μα μέσα απ' αυτόν μας αγγίζει ο ίδιος ο θεός και μας δίνει κάτι απ' αυτό που ζητιανεύει η ψυχή μας: λίγη αλήθεια για ν' ακουμπήσουμε, λίγη αγάπη.
να πω ευχαριστώ,
δεν έχει νόημα γι' αυτό που έγραψες.
αλλά να πω ευχαριστώ και δημόσια, για όσα έχεις κάνει για μένα, αυτό, μάλιστα!
γιατί να ξέρετε φίλοι, το κοκάκι που γράφει έτσι έχει δώσει ώρες για μένα, έχει δώσει πολλά, πέρα από τις ώρες!

Unknown είπε...

σιρίν, εσύ πάλι...
έχεις χαραγμένο μέσα σου το δρόμο της τέχνης και δε σ' αφήνει να παρεκκλ΄νεις, ακόμη κι αν ο φόβος πάει να σου κάνει πλαγιομετωπική: την τελευταία στιγμή φοβάται αυτός και εξαφανίζεται!
όπως κι εχτές!
πότε θα τα πούμε να μου εξηγήσεις;

ΑΠΟΛΛΩΝ είπε...

... έρχομαι από ένα τέτοιο χέρι ...

Ζεστό, τρυφερό, ποιητικό.

Ναι αγαπητή μου, τα χέρια, οι αγκαλιές, τα τρυφερά μάγουλα μπορούν να διώξουν τον Φόβο.

Σας ευγνωμονώ που μου το θυμίσατε.

Εύχομαι νύχτες με αγαπημένα χέρια να σας σκέπουν ...

Unknown είπε...

απόλλωνα, δεν είχα σκεφτεί τα μάγουλα! ευχαριστώ που μου το θυμίσατε.
:)