ο σωπαίνεις

519 Ο σωπαίνεις

Ξάπλωσα την ψυχή μου μπρος σου, μονάκριβέ μου
Σ’ αγκάλιασα στη φτώχια μου, μοναχά σαν επιθυμιά σαν πόθο, όπως το χώμα ρίζες υδροδοτούμενου φυτού.

Όμορφος δρόμος, που βαδίζει μόνος του, σαν από μηχανής θεός, χωρίς ταυτότητα και ίχνη. Χωρίς χόρτο στις άκρες του, κι ούτε σκληράδα εκεί που η λάσπη έχει στεγνώσει.
Δάκρυα πάνω μας. Δε λέν πια τίποτα, μήτε οδηγούνε στην παραλία της βροχής.
Φωτιά πανάρχαια, δροσερή, μέσα στους βάτους.

Μπαινοβγαίνω σαν κόρη οφθαλμού και χαμηλώνω τη ματιά στις ρίζες.
Ρίζες παλιές στεγνές και σταθερές, που δε διστάζουν, αν θέλουν, να φωνάξουν: ωέ, σημερινέ, δεν έχω φύγει.
Ενικές ρίζες.
Στέκω στο δρόμο που καίει, στη φωτιά που σπρώχνει, στον πυρετό που ανιχνεύει μέσα μου τον έρωτα ολάκερο.
Τον έρωτα ολάκερο κανείς δε θα τον φάει! Τα δόντια κάθε ανθρώπου κακοφορμισμένα σάπια - τα χέρια κάθε ανθρώπου λεπρά, τα μάτια κάθε ανθρώπου θολά, θολά, θολά!

Ο δρόμος άδειος, μακαριστός μες στη φωτιά του.
Ζυγώνω εκεί καθώς φεύγεις. Εσύ πρέπει να φύγεις για να βαδίσω εγώ.
Ναι, από σένα, δανείζομαι το τίποτα - ελευθερώνομαι.
Κι ας λες.
Κι ας κάνεις.
Κι ας θυμώνεις.
Φωτιά είσαι, τίποτ’ άλλο. Εσένανε, με το λοιπό επιθυμώ, χωρίς περιθώριο.
Τον κανένα δεμένο πάνω μου.
Εσένα τη σιωπή.

ελένη κονδύλη.‏2004‏‏-‏10‏‏-‏30‏