λοιπόν, μια φορά κι έναν καιρό, όταν ήμουνα μικρή, 2 χρόνια πριν πάω πρώτη δημοτικού, είχαμε περάσει το καλοκαίρι μας στο καρπενήσι.
θυμάμαι τις ξύλινες σκάλες, τις διπλές στενές πόρτες, το ύψος και το στένος, αν μπορώ να πω: όλα μου φαίνονταν στενά και ψηλά σ'εκείνο το ξενοδοχείο.
ένα απόγευμα, τα πιτσιρίκια παίζαμε το αγαπημένο μας παιχνίδι στην πλατείου του καρπενησιού: κάθε μικρός είχε πάρει μια κολόνα και γυρνούσαμε γύρω γύρω, βαστώντας της από το ένα χέρι, κι έχοντας τα πόδια μας περίπου κοντα στην κολόνα, ενώ το χέρι μας ήταν τεντωμένο.
η κόρη του ξενοδόχου, περίπου στην ηλικία μου, μάλλον λίγο μικρότερη; δε θυμάμαι και καλά, εγώ μόλις είχα κλείσει τα 4, ήρθε εκεί που γύρναγα εγώ. στην ίδια κολόνα. αφού γυρνάγαμε για λίγο μαζί, το πιτσιρίκι άρχισε να γυρνάει με αντίθετη φορά.
γύρισα κι εγώ με τη δική της φορά, αλλιώς δεν μπορούσαμε να παίξουμε.
τότε το μικρό άλλαξε φορά. άλλαξα κι εγώ.
ξανάλλαξε φορά.
αυτόματα, ένα αίσθημα αδικίας με κατέλαβε.
έκλεισα τα μάτια, πήρα φόρα, κι άρχισα να γυρίζω όπως ήθελα.
το αποτέλεσμα είναι ένα μόνιμο καρούμπαλο στη δεξιά πλευρά του κεφαλιού μου, στο μέτωπο. το έχω ακόμη, αστείο είναι, το πασπατεύω που και που, και θυμάμαι.
θυμάμαι επίσης ότι το άλλο πιτσιρίκι βρέθηκε στο κρεβάτι και μου το δείχνανε, και μου λέγανε: κοίτα τι έκανες! παλιόπαιδο! κοίτα!
κι εγώ κοίταγα, κι εμένα με πόναγε το κεφάλι αλλά δεν έλεγα τίποτα...
κλείνω τα μάτια και παίρνω φόρα...
ακόμη και σήμερα καμιά φορά γίνεται.
το συναίσθημα της βαθιάς ισορροπίας, της αδικίας, της συνεργασίας, της αντίθεσης, της μοναξιάς, της διαμαρτυρίας, όλα αυτά είναι μαζί.
όπως και να 'ναι, η θέση μου με οδήγησε στη βία.
και να που, πριν λίγες μέρες, μιλούσα με νέους ανθρώπους και θυμήθηκα το γκάντι.
για μένα είναι μια κορυφαία φυσιογνωμία, αν δεν είναι η πιο κορυφαία του 20ου αιώνα.
ο γκάντι, που είναι το ίνδαλμά μου, δεν άλλαξε πεζοδρόμιο.
και είναι ο πατέρας της μη-βίας.
δικηγόρος που σπούδασε στη βρετανία, και πήγε να δουλέψει στη νότιο αφρική.
του ζήτησαν να αλλάξει πεζοδρόμιο μια μέρα, γιατί αυτός ήταν έγχρωμος, και το πεζοδρόμιο ήταν για τους λευκούς.
ο γκάντι βρέθηκε στη φυλακή γιατί δεν άλλαξε πεζοδρόμιο.
ποτέ στη ζωή του αυτός δεν άλλαξε πεζοδρόμιο,
γι' αυτό έφτασε τόσο ψηλά, και τον σκότωσαν, προς το τέλος μιας μεγαλειώδους όντως ζωής.
το πεζοδρόμιο, το πεζοδρόμιο, κι εγώ θα ήθελα να μην αλλάξω πεζοδρόμιο, να μην κάνω άλλο καρούμπαλο (έκανα ένα μεταφορικό καρούμπαλο αυτές τις μέρες), να μπορέσω να σταθώ από τη μεριά του γκάντι και να του πω: δάσκαλε, από δω; από δω να περάσω;
τώρα πάω βόλτα με το σεραφείμ.
7 σχόλια:
καλή βόλτα,πάρτε μας μαζί!
Ψυχραιμία, ξέρεις τι συνιστώ τέτοιες μέρες ευπαθείς πληθυσμούς, να ακούν τα ορνίθια όπου μπορούν.
π.κ., η βόλτα στην αξιοπρέπεια είναι κάτι που θα ήθελα κι εγώ να κάνω,
ίσως να ερχόμουνα μαζί σου...
διόνυσε, τι εννοείς; με εννοείς όρνιθα; αλοίμονό σου!
φιλάκια και καλό μήνα!
Ta ορνίθια, the birds και δη με την Αριστοφανική έννοια σε προσομοίωση Κουν εί δυνατόν, αν και υποπτεύομαι οτι τα ωά ταχεις το ίδιο έυκολα όσο και τα κελαηδιτά Αηδόνα μου!
Λέω σε τέτοιες συνθήκες στρεσσ απόλυτου και προσωπικού κράχ βοηθάει να κλείνουμε τα μάτια και να ακούμε τα κελαηδιτά τους.
διόνυσε, κατηγορήθηκα για απάνθρωπη συμπεριφορά, κι αυτό με έλιωσε, με καταράκωσε. με πίκρανε. σήμερα που όλα τελείωσαν, εγώ δεν μπόρεσα να πάω για μάθημα, για πρώτη φορά μου ανέβηκε η πίεση τόσο πολύ, που ξέρεις εσύ, με το ιστορικό μου.
"Οι µαθητές που συνάντησα µέσα στις τάξεις, οι µαθητές που δίδαξα φέτος, στη συντριπτική τους πλειονότητα µε σεßάστηκαν, αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του µαθήµατος.
Πολλοί όµως από τους υπόλοιπους µαθητές δε µε σεßάστηκαν, µε προσέßαλαν κατ’ επανάληψη. Με έργα, µε λόγια, µε ύßρεις. Δείχνοντας ένα χαρακτήρα κι ένα ήθος που µε σόκαρε, που µ’ έßαλε σε µελαγχολικές σκέψεις.
Αυτό το φαινόµενο αποδεικνύει πως κάτι σάπιο υπάρχει σ’ αυτό το σχολείο, πως, εκτός του γνωστικού ελλείµµατος, το συγκεκριµένο σχολείο χωλαίνει δραµατικά και στο ηθικοπλαστικό του έργο, στη διαµόρφωση δηλαδή των µαθητικών ψυχών και πνευµάτων.
Και η ευθύνη γι’ αυτή την αποτυχία είναι ευθύνη αποκλειστικά δική µας: των δασκάλων σας και των γονιών σας.
Δεν έχουµε κατορθώσει να σας δείξουµε πως, χωρίς αρχές, η ζωή σας αύριο θα είναι µια κόλαση, πως, χωρίς όνειρα και στόχους, θα χρειαστείτε υποκατάστατα, θα καταφύγετε πιθανόν σ’ επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν, θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας, θα σας γεµίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση, θα σας γεράσουν πρόωρα.
Αν όµως θέλετε µια συµßουλή από ένα δάσκαλο, σκεφτείτε το παράδειγµα του Μακρυγιάννη, που έφτασε αγράµµατος µέχρι τα πενήντα σχεδόν, για να καταλάßει τότε, πως η µόρφωση, η καλλιέργεια, ήταν το όπλο που έλειπε απ’ την προσωπική του θήκη. Και κάθισε µε πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο κι έµαθε πέντε κολλυβογράμματα, για να µας πει την ιστορία του ßίου του, το παραµύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωµιών.
Αυτό το παράδειγµα είναι για σένα το πιο κατάλληλο, και µπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη ν’ ακολουθήσεις το δρόµο που εκείνος έδειξε, το µονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόµο της παιδείας, τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής."
Επειδή κάνω και γώ ακριβοδίκαια και επαγγελματικά την δουλεία μου έχω ακούσει μέχρι οτι είμαι φασίστας.....γιατί δεν κάνω χατήρια. Οχι στην επιστήμη δεν έχει χατήρια έχει τσεκούρια και να μην σου ανεβαίνει η πίεση σε παρακαλώ.
δεν κατηγορήθηκα από φοιτητή μου, ούτε από το δικό μου πανεπιστήμιο, είναι αλλιώς το θέμα και δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες. απλώς καταρακώθηκα, γιατί θα ήθελα, θέλω, είναι το όραμα για μένα, να είμαι ή να γίνω άνθρωπος. πονάει πολύ, έστω κι αν φαίνεται να έχει τελειώσει με το σωστό τρόπο. για μένα νίκη θα ήταν κι αυτοί που ενεπλάκησαν να πάνε καλά...
πώς μπορείς να είσαι ανθρωπιστής άν δεν είσαι άνθρωπος
και πώς μπορείς να είσαι άνθρωπος αν βασίζεσαι σε απόρριψη, διαφορετική μεταχείρηση, συμφέρον ή διαπλοκή;
δε θέλω να είμαι αράχνη ούτε ιστός.
θέλω να είμαι άνθρωπος ή και σφαγμένο πρόβατο. στο τέλος τέλος, όλα έχουν την πραγματική τους σημασία.
σε φιλώ και σ' ευχαριστώ για τη συμπαράσταση.
Δημοσίευση σχολίου