η ελένη είναι φίλη μου, αλλά δε θα μιλήσω για τη φιλία. η φιλία, λέει ο γκιμπράν, είναι στρωμένο τραπέζι, πάντα. σε περιμένει και χορταίνουν όλοι. έστω με σιωπή.
ολόγραμμα είναι μια παράξενη λέξη, μιλάει για 'γράμμα', αλλάν ντύνει μια πραγματικότητα που είναι 'εικόνα σε βάθος'.
το βιβλίο της ελένης δικιολογεί τον τίτλο του. θα δείτε: κάθε σελίδα είναι παιχνίδισμα ανάμεσα στην εικόνα του βάθους και τους στίχους, χυμένους στην επιφάνεια της εικόνας.
οι στίχοι, ξέρετε τι είναι:
είναι μιρκές γραμμμές με λόγια μουσικής που φτιάχνουν σιγά σιγά ένα φράχτη.
ποίημα είναι ο φράχτης ανάμεσα στη δημιουργία και το όνειρο.
ο αναγνώστης ανεβαίνει στο φράχτη και βλέπει.
ο φράχτης χωρίζει τον κόμσο ή σε βαηθάει να δεις πέρα απ' τη μύτη σου,
να γελάσεις, που πριν δεν έβλεπες και φοβόσουν τα όρια του φράχτη,
τώρα σκαρφάλωσες και βλέπεις αλλού.
ένα ολόγραμμα είναι το ποίημα με το χτες και το αύριο.
ένα ποίημα είναι η κατασκευή ενός καινούριου παράξενου, αρμονικού κόσμου, μέσα από τις γραμμές των στίχων.
οι στίχοι της ελένης έχουν αρμονία και σοφία.
θέλουν να πουν το ανείπωτο.
το πιο ανείπωτο και το πιο αληθινό στον άνθρωπο, είναι η αγάπη.
μιλούν για την αγάπη και τη χτίζουν μέσα από τη βία της γέννας, είναι ποιήματα γυναίκας.
την αναπτύσσουν μέσα από τον πόνο της καθημερινότητας όταν αλλάζει.
γιατί, ευτυχώς, αλλάζει η ζωή.
γι' αυτό και το θεατρικό δρώμενο που θα δείτε είναι από ανθρώπους που αλλάζουν: έφηβοι που φεύγουν από την παιδικότητα και μπάίνουν στις ιστορίες της αγάπης.
είναι παιδιά της, δυο από τα αγόρια. να ζήσετε όλα σας, και τα τέσσερα!
είναι δικό μου γειτονάκι το κορίτσι! καλοτάξιδο στο ταλέντο σου στεφανάκι!
και το βιβλίο σου, ελένη νανοπούλου, καλοτάξιδο!
γνωρίζω την ποιητική παραγωγή της ελένης από το διαδίκτυο,
μέσω της ισοτσελίδας 'σταγόνες από μελάνι'.
έτσι σε γνώρισα ως εκλεκτή ποιήτρια, πριν ακόμη βγει αυτό το πρώτο σου βιβλίο.
εύχομαι να ακολουθήσουν κι άλλα. αξίζει!
-------------
η γραφή της ελένης είναι προεσεγμένη, ήπια λυρική. μαζί όμως με τη γραφή, η ποιότητα και αγάπη προς ό,τι είναι ωραίο και καλό, φαίνεται και στον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζει τα ποιήματά της η ελένη.
το βιβλίο που έχετε ανά χείρας, ή θα πάρετε να δείτε, είναι όλο δικό της. τα σχέδια, τα γράμματα, οι ιδέες, η αγάπη. όλο δικό της.
ολόγραμμα.
Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009
Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009
Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009
οι γυναίκες, οι άντρες, ο θάνατος, διάφορα.
ερωτική αραβική λογοτεχνία είναι κάτι που ακούγεται και είναι μαγικό.
ήταν το μάθημά μου στην αραβική λογοτεχνία, να μιλήσω γι' αυτό, και σκέφτηκα να του δώσω άλλη μορφή, να καλέσω και το φίλο μου εκλεκτό ηθοποιό για τις απαγγελίες τριών υπέροχων κειμένων, το ένα από το άσμα ασμάτων και τα άλλα δύο από αραβικά ποιήματα του 8ου αι. μ.Χ.
στο κεφάλι μου μέσα διοργανωνόταν ένας στρατός από κινήσεις, όπλα, πηγαινέλα στις αποθήκες των κειμένων, διαταγές βιβλιογραφίας, κλπ κλπ.
αναθυμιάσεις επιστημονικών κινήσεων, που έτσι που γίνονται, δεν έχουν τίποτε το 'καθαρώς επιστημονικό'. τίποτε 'καθαρώς' κάτι, εκτός από το 'καθαρώς ανθρώπινο', δλδ ατελές, ειλικρινές, όσο μπορεί κούτσα κούτσα τίμιο. αυτό προσπαθώ.
ομιλία γιοκ, μα εστιαζόμουνα όλο και περσότερο στην ανάλυση ενός καταπληκτικού αποσπάσματος. κάτι με έκανε κάπως άνω κάτω.
χτες μετά τις 1 το μεσημέρι, έλαβα όπως ξέρετε ειδοποίηση, ότι το τμήμα αναβάλλει όλες τις δραστηριότητές του λόγω του θανάτου ενός φοιτητή μας, του σπύρου.
τι να πω! σπύρο, σπύρο... δεν ξέρω γιατί πέθανες. ξέρω πως θα αφήσεις μεγάλο κενό γύρω σου, πόνο μεγάλο ιδιαιτέρως στους γονείς και τα τυχόν αδέλφια σου. στέλνε παρηγορία από εκεί που είσαι, και να αναπαύεσαι σε τόπο χλοερό.
έτσι, στις 7 το απόγευμα εγώ μεν ήμουν εκεί, αλλά για να μετέχω απλώς στο σεβασμό και τη λύπη για το γεγονός.
έτσι βρεθήκαμε μια παρέα να πίνουμε καφέ στο καφενεδάκι έξω από το τμήμα: ένα αγόρι κι ένα κορίτσι από το τουρκικών, ένας θωρακοχειρουργός, μια παιδοψυχίατρος, μια ψυχολόγος, μια παλιά μου φοιτήτρια νυν καθηγήτρια γερμανικής φιλολογίας, ένας επικείμενος διδάκτορας αραβικής ιστορίας, μια δημοσιογράφος φίλη...
τα θέματα που ήρθαν στη συζήτηση ήταν πολλά, λίγο το ένα λίγο το άλλο,
ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗΚΕ Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ.
μετά, με μέρος της παρέας, πήγαμε και είδαμε το έργο 'τι απέγινε η έλλυ', ιρανική παραγωγή 2008 ή 9, δε θυμάμαι.
πρόκειται για δράμα.
οι φωτο του έργου είναι απίθανες.
οι συμβολισμοί του μεγάλοι: το δράμα ετοιμάζεται και δημιουργείται σε όλα τα επίπεδα την ώρα που πετά ένας χαρταετός.
μια γυναίκα βοηθά ένα παιδί να παίξει.
απολαμβάνει κι αυτή το παιχνίδι για κείνην.
εκεί σκαλί-σκαλί μπλέκει το δράμα. ένα άλλο παιδί υπό την επίβλεψή της κινδυνεύει, η ίδια χάνεται. μια άλλη γυναίκα αποκαλύπτει σιγά-σιγά πώς προσπαθούσε να ελευθερώσει την έλλι με το δικό της αδύναμο τρόπο.
οι άντρες της παρέας αποδεικνύονται τελικώς σχεδόν τόσο θύματα ή τόσο ανήμποροι όσο και οι γυναίκες.
η αποκάλυψη της αλήθειας παρόλο που επιχειρείται είναι αδύνατον να γίνει ολόκληρη.
κοινωνία όπου τα δεσμά της βαραίνουν το ίδιο όλα τα μέλη.
ο ρόλος των παιδιών πολύ καλός.
πολλά με έκανε να σκεφτώ αυτή η ταινία. ήταν ό,τι έπρεπε για μια τόσο παράξενη βραδιά όσο η χτεσινή.
όταν κανείς μιλάει για το 'ρόλο της γυναίκας' στη μέση ανατολή, κάνει λάθος.
σεξιστικές (όχι σεξουαλικές) σχέσεις, ή διαφυλικές σχέσεις είναι πιο σωστό ίσως. όταν καταπιέζεται ένα μέλος της κοινωνίας, καταπιέζεται η κοινωνία ολόκληρη.
αυτό το έργο νομίζω πως αξίζει.
επιτρέπει τη σκέψη και το συναίσθημα διακριτικά και αληθινά. όπως στη ζωή.
ήταν το μάθημά μου στην αραβική λογοτεχνία, να μιλήσω γι' αυτό, και σκέφτηκα να του δώσω άλλη μορφή, να καλέσω και το φίλο μου εκλεκτό ηθοποιό για τις απαγγελίες τριών υπέροχων κειμένων, το ένα από το άσμα ασμάτων και τα άλλα δύο από αραβικά ποιήματα του 8ου αι. μ.Χ.
στο κεφάλι μου μέσα διοργανωνόταν ένας στρατός από κινήσεις, όπλα, πηγαινέλα στις αποθήκες των κειμένων, διαταγές βιβλιογραφίας, κλπ κλπ.
αναθυμιάσεις επιστημονικών κινήσεων, που έτσι που γίνονται, δεν έχουν τίποτε το 'καθαρώς επιστημονικό'. τίποτε 'καθαρώς' κάτι, εκτός από το 'καθαρώς ανθρώπινο', δλδ ατελές, ειλικρινές, όσο μπορεί κούτσα κούτσα τίμιο. αυτό προσπαθώ.
ομιλία γιοκ, μα εστιαζόμουνα όλο και περσότερο στην ανάλυση ενός καταπληκτικού αποσπάσματος. κάτι με έκανε κάπως άνω κάτω.
χτες μετά τις 1 το μεσημέρι, έλαβα όπως ξέρετε ειδοποίηση, ότι το τμήμα αναβάλλει όλες τις δραστηριότητές του λόγω του θανάτου ενός φοιτητή μας, του σπύρου.
τι να πω! σπύρο, σπύρο... δεν ξέρω γιατί πέθανες. ξέρω πως θα αφήσεις μεγάλο κενό γύρω σου, πόνο μεγάλο ιδιαιτέρως στους γονείς και τα τυχόν αδέλφια σου. στέλνε παρηγορία από εκεί που είσαι, και να αναπαύεσαι σε τόπο χλοερό.
έτσι, στις 7 το απόγευμα εγώ μεν ήμουν εκεί, αλλά για να μετέχω απλώς στο σεβασμό και τη λύπη για το γεγονός.
έτσι βρεθήκαμε μια παρέα να πίνουμε καφέ στο καφενεδάκι έξω από το τμήμα: ένα αγόρι κι ένα κορίτσι από το τουρκικών, ένας θωρακοχειρουργός, μια παιδοψυχίατρος, μια ψυχολόγος, μια παλιά μου φοιτήτρια νυν καθηγήτρια γερμανικής φιλολογίας, ένας επικείμενος διδάκτορας αραβικής ιστορίας, μια δημοσιογράφος φίλη...
τα θέματα που ήρθαν στη συζήτηση ήταν πολλά, λίγο το ένα λίγο το άλλο,
ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗΚΕ Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ.
μετά, με μέρος της παρέας, πήγαμε και είδαμε το έργο 'τι απέγινε η έλλυ', ιρανική παραγωγή 2008 ή 9, δε θυμάμαι.
πρόκειται για δράμα.
οι φωτο του έργου είναι απίθανες.
οι συμβολισμοί του μεγάλοι: το δράμα ετοιμάζεται και δημιουργείται σε όλα τα επίπεδα την ώρα που πετά ένας χαρταετός.
μια γυναίκα βοηθά ένα παιδί να παίξει.
απολαμβάνει κι αυτή το παιχνίδι για κείνην.
εκεί σκαλί-σκαλί μπλέκει το δράμα. ένα άλλο παιδί υπό την επίβλεψή της κινδυνεύει, η ίδια χάνεται. μια άλλη γυναίκα αποκαλύπτει σιγά-σιγά πώς προσπαθούσε να ελευθερώσει την έλλι με το δικό της αδύναμο τρόπο.
οι άντρες της παρέας αποδεικνύονται τελικώς σχεδόν τόσο θύματα ή τόσο ανήμποροι όσο και οι γυναίκες.
η αποκάλυψη της αλήθειας παρόλο που επιχειρείται είναι αδύνατον να γίνει ολόκληρη.
κοινωνία όπου τα δεσμά της βαραίνουν το ίδιο όλα τα μέλη.
ο ρόλος των παιδιών πολύ καλός.
πολλά με έκανε να σκεφτώ αυτή η ταινία. ήταν ό,τι έπρεπε για μια τόσο παράξενη βραδιά όσο η χτεσινή.
όταν κανείς μιλάει για το 'ρόλο της γυναίκας' στη μέση ανατολή, κάνει λάθος.
σεξιστικές (όχι σεξουαλικές) σχέσεις, ή διαφυλικές σχέσεις είναι πιο σωστό ίσως. όταν καταπιέζεται ένα μέλος της κοινωνίας, καταπιέζεται η κοινωνία ολόκληρη.
αυτό το έργο νομίζω πως αξίζει.
επιτρέπει τη σκέψη και το συναίσθημα διακριτικά και αληθινά. όπως στη ζωή.
Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009
αναβάλλεται από απόφαση της σχολής, για λόγους πένθους. γύρω από την μεσαιωνική αραβική λογοτεχνία
αφήνω την ανάρτηση αλλά συμπληρώνω ότι δε θα γίνει, μου το είπαν σήμερα, αποφασίστηκε να μη γίνει καμιά εκδήλωση στο τμήμα τουρκικών σπουδών επειδή ένα παλλικάρι ταξιδεύει στον άλλο κόσμο αυτή την ώρα. ο θεός να είναι μαζί του και να παρηγορηθούν οι γονείς του.
βρίσκομαι σε δύσκολη θέση, γιατί δε θα μπορώ να ειδοποιήσω όσους τυχόν έρθουν, αλλά θεωρώ ότι δεν είναι πρέπον να αλλάξω αίθουσα ή κτίριο.
το πένθος είναι πένθος, είμαι καθηγήτρια σ' αυτό το τμήμα.
--------
Η Ελληνική Επιστημονική Εταιρεία Σπουδών Μέσης Ανατολής
και
το Τμήμα Τουρκικών Σπουδών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών
σας προσκαλούν
σε εκδήλωση που θα γίνει στις 25 Νοεμβρίου 2009, ημέρα Τετάρτη, ώρα 7μμ στο Τμήμα Τουρκικών Σπουδών, οδός Καπλανών 6
(Καπλανών είναι η οδός ανάμεσα στη Σκουφά και τη Σόλωνος οριζοντίως, και καθέτως προς τη Μασσαλίας και Σίνα, μετρό Πανεπιστήμιο)
με θέμα
την ομιλία θα επιχειρήσει η Ελένη Κονδύλη,
αν. καθηγήτρια κλασικού αραβικού πολιτισμού και λογοτεχνίας Πανεπιστημίου Αθηνών
ο κύριος Νίκος Κεφαλάς, ηθοποιός, θα απαγγείλει αποσπάσματα Αράβων ποιητών της εποχής
μπορεί, αν θέλετε, να ακολουθήσει συζήτηση.
---------------
η μεσαιωνική λογοτεχνία έχει τόσες πτυχές, όσες ξεχάστηκαν σ' ένα αρχαίο μάρμαρο, όσο φως σε μια βυζαντινή πτύχωση, όσο λευκό σε μια σκιά του γκρέκο, όσο αραβούργημα σε μια αραβική λέξη κρεμασμένη πάνω σ' έναν τοίχο.
το διαπίστωσα και σήμερα σε μια ομιλία που έκανε μια σουηδή γύρω από το βυζαντινό μυθιστόρημα του 12ου αιώνα.
ποιήματα του 8ου αραβικού αιώνα, δλδ επτακόσια και κάτι, είναι κάνιστρα με πολλούς θησαυρούς...
τι να πρωτοπείς.
βρίσκομαι σε δύσκολη θέση, γιατί δε θα μπορώ να ειδοποιήσω όσους τυχόν έρθουν, αλλά θεωρώ ότι δεν είναι πρέπον να αλλάξω αίθουσα ή κτίριο.
το πένθος είναι πένθος, είμαι καθηγήτρια σ' αυτό το τμήμα.
--------
Η Ελληνική Επιστημονική Εταιρεία Σπουδών Μέσης Ανατολής
και
το Τμήμα Τουρκικών Σπουδών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών
σας προσκαλούν
σε εκδήλωση που θα γίνει στις 25 Νοεμβρίου 2009, ημέρα Τετάρτη, ώρα 7μμ στο Τμήμα Τουρκικών Σπουδών, οδός Καπλανών 6
(Καπλανών είναι η οδός ανάμεσα στη Σκουφά και τη Σόλωνος οριζοντίως, και καθέτως προς τη Μασσαλίας και Σίνα, μετρό Πανεπιστήμιο)
με θέμα
Ερωτική ή/και μυστική, η αραβική ποίηση του πρώιμου μεσαίωνα;
την ομιλία θα επιχειρήσει η Ελένη Κονδύλη,
αν. καθηγήτρια κλασικού αραβικού πολιτισμού και λογοτεχνίας Πανεπιστημίου Αθηνών
ο κύριος Νίκος Κεφαλάς, ηθοποιός, θα απαγγείλει αποσπάσματα Αράβων ποιητών της εποχής
μπορεί, αν θέλετε, να ακολουθήσει συζήτηση.
---------------
η μεσαιωνική λογοτεχνία έχει τόσες πτυχές, όσες ξεχάστηκαν σ' ένα αρχαίο μάρμαρο, όσο φως σε μια βυζαντινή πτύχωση, όσο λευκό σε μια σκιά του γκρέκο, όσο αραβούργημα σε μια αραβική λέξη κρεμασμένη πάνω σ' έναν τοίχο.
το διαπίστωσα και σήμερα σε μια ομιλία που έκανε μια σουηδή γύρω από το βυζαντινό μυθιστόρημα του 12ου αιώνα.
ποιήματα του 8ου αραβικού αιώνα, δλδ επτακόσια και κάτι, είναι κάνιστρα με πολλούς θησαυρούς...
τι να πρωτοπείς.
ένα λάθος (και πάλι, χε χε...)
Υπάρχουν κατευναστικοί πόνοι που δεν ξέρεις τι να τους κάνεις
Κόβουν την ανάσα στα δύο, τη μισή την προσφέρουν στα σεντόνια σου τη νύχτα, με την άλλη μισή μυρίζεις την όσμωση των πεθαμένων πάνω σου.
Τότε η βροχή σε παρασύρει να σκεφτείς πως είναι άνοιξη και η άνοιξη γίνεται μια εποχή σποράς κι η απομόνωση απλώνει έναν καινούριο υγρόν ορίζοντα στα μέλη σου
Είναι στιγμές που κόβεται στα δύο η ανάσα και το σώμα σου.
Το μισό κατηφορίζει στα μεριά των αισθήσεων, κάπου ανάμεσα σκέλια, υπογάστριο, αιματοδοσία του τίποτα πάνω σ’ ένα βλέμμα ή μια σκέψη ενοχική.
Το άλλο μισό είναι το φεγγάρι που συνομοτεί ακούγοντας μακριά κάποια σκυλιά, ένα πέρασμα, ένα θόρυβο από το διπλανό δωμάτιο,
Ένα μεγάλο ασυγράτητο φορτίο σιωπής που πλακώνει με την ησυχία του τα πάντα και τα αναιρεί.
Εδώ, τα πάντα είναι λιωμένα.
Εσύ, έκαψες μια και καλή τα υπόλοιπα όλα. Μη νομίσεις. Κι αυτό, μια λάθος στιγμή έγινε. Μια λάθος.
eleni kondyli.2009-11-24
Κόβουν την ανάσα στα δύο, τη μισή την προσφέρουν στα σεντόνια σου τη νύχτα, με την άλλη μισή μυρίζεις την όσμωση των πεθαμένων πάνω σου.
Τότε η βροχή σε παρασύρει να σκεφτείς πως είναι άνοιξη και η άνοιξη γίνεται μια εποχή σποράς κι η απομόνωση απλώνει έναν καινούριο υγρόν ορίζοντα στα μέλη σου
Είναι στιγμές που κόβεται στα δύο η ανάσα και το σώμα σου.
Το μισό κατηφορίζει στα μεριά των αισθήσεων, κάπου ανάμεσα σκέλια, υπογάστριο, αιματοδοσία του τίποτα πάνω σ’ ένα βλέμμα ή μια σκέψη ενοχική.
Το άλλο μισό είναι το φεγγάρι που συνομοτεί ακούγοντας μακριά κάποια σκυλιά, ένα πέρασμα, ένα θόρυβο από το διπλανό δωμάτιο,
Ένα μεγάλο ασυγράτητο φορτίο σιωπής που πλακώνει με την ησυχία του τα πάντα και τα αναιρεί.
Εδώ, τα πάντα είναι λιωμένα.
Εσύ, έκαψες μια και καλή τα υπόλοιπα όλα. Μη νομίσεις. Κι αυτό, μια λάθος στιγμή έγινε. Μια λάθος.
eleni kondyli.2009-11-24
Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009
ο νίκος αϊβαλής, ένας άνθρωπος. ο ορέστης του ρίτσου.
γνώρισα τον νίκο αϊβαλή στο σπίτι της ζωγράφου ειρήνης γκόνου.
η αιτία ήταν η απαγγελία του άδωνη, στη μετάφρασή μου 'οι αναλογίες και οι αρχές'.
παρόλο που δε φαίνεται με την πρώτη (πάντα), είμαι αρκετά στριμμένη, τόσο ώστε να έχω παρατηρήσεις και για την απαγγελία και για τη μουσική. βλέπεις, άμα αγαπάς κάτι τόσο πολύ όσο εγώ τον άδωνη, όλα φαίνονται αλλιώτικα.
ο μιχάλης ανδρονίκου ο μουσικός, νέος κιόλας, πήρε μάλλον ανάποδες. ασφαλώς είχε τόσο το δικαίωμα να πει τη γνώμη του, όσο κι εγώ τη δική μου.
ο αϊβαλής; φυσικά, ασφαλώς το ίδιο δικαίωμα έχουμε όλοι. ο νίκος όμως άνοιξε ακόμη πιο πολύ τα μεγάλα του μάτια κι άκουγε τις σαχλαμάρες μου.
χωρίς να κρίνει ή να κατακρίνει τίποτα. ήταν ένα βλέμμα που σε τραβούσε μέσα και μια ακοή που σε γέμιζε σοβαρότητα, ακόμη κι αν δεν την είχες από πριν.
εκεί γνώρισα το νίκο.
ο νίκος αϊβαλής είναι άνθρωπος.
αν όλοι είμαστε διογένηδες και ψάχνουμε άνθρωπο με φανάρι, θα τον φωτίζαμε όλοι από πολλές πλευρές.
σε κάποια στιγμή, ο νίκος μου έστειλε ένα μήνυμα: είσαι να κάνουμε μαζί μια εκπομπή στο τρίτο;
μεταφράστε την ευγένεια: αυτός κάνει μια εκπομπή. ήταν ο τρόπος του να με καλέσει.
'ναι χωρίς επιφύλαξη', απάντησα, διαισθητικά, και μετά έλεγα στον εαυτό μου 'πού πας ρε καραμήτρο, τι να πεις εσύ;'
η ευαισθησία αυτού του ανθρώπου ήταν τρομερή.
τον συνάντησα 15 λεπτά πριν την εκπομπή 'λάιβ', στην κουβέντα μου είπε: 'σας παρακαλώ, δε θα συζητήσουμε καθόλου για την εκπομπή, γιατί κάποιοι άνθρωποι, κι εσείς μάλλον, διστάζουν να πουν στον αέρα κάτι που έχουν συζητήσει και το ξέρω εγώ. θα κάνουμε την εκπομπή έτσι, χωρίς προετοιμασία'.
η λεπτότητά του και η ευγένειά του δε λέγονται.
και όντως, ως γνήσιος οικοδεσπότης, μ' έκανε να νιώσω τόσο άνετα, ...
τόσο, που χάρη σ' εκείνη την εκπομπή έκανα πολλούς φίλους.
το σάββατο, πήγα και είδα στο θέατρο ΄έναστρον' τον νίκο. Ορέστης, του γιάννη ρίτσου.
μουσική ο μιχάλης ανδρονίκου.
σκηνοθεσία ο νίκος αϊβαλής.
τα λόγια του ορέστη, ο νίκος αϊβαλής.
ο λόγος του ρίτσου, ο νίκος αϊβαλής.
ο νίκος αϊβαλής μόνος στη σκηνή, μπροστά μας.
όχι.
δεν ήταν ο νίκος.
ήταν ένας άνθρωπος-ρίτσος.
οι στίχοι ξέφευγαν από το στόμα του με τέτοια δεσιά, που σε έπαιρναν και σε πήγαιναν από το χέρι, στον τόπο όπου κατανοείς όσα η τέχνη ώρες-ώρες σου στερεί, όταν είσαι τόσο κυριολεκτικό άτομο όσο εγώ ας πούμε, και χάνεσαι στο κενό ανάμεσα στις λέξεις και τους στίχους και τις στροφές και τις παύλες και τις ανάπαυλες.
εκεί
είχες μπροστά σου έναν ηθοποιό γεμάτο φως που έβγαινε ο λόγος του ρίτσου από τη στάση του εκεί μπροστά σου, και δε σ' άφηνε να κουνηθείς, δεν άφηνε το μυαλό σου να φύγει από αυτή την απίστευτη ερμηνεία του ρίτσου.
απίστευτη ερμηνεία.
να νιώθεις ρίτσο επειδή τον ένιωσε ο νίκος, έτσι άπλετα, έτσι οδυνηρά, έτσι συνεχόμενα και δημιουργικά. ο λόγος, οι παύσεις, οι ακοές πίσω, στην προετοιμασία του έργου, τα εικαστικά συμπληρώματα που δυνάμωναν την παρουσία του νίκου,
δεν είχα ξαναδεί ρίτσο τόσο απόλυτο.
ούτε καν όταν άκουγα τον ίδιο, δεν είμουνα τόσο υποταγμένη στην ακοή.
ο νίκος με έκανε να νιώθω υποταγμένη στην ακοή του κάθε στίχου, να ακούω και ναι, να καταλαβαίνω, εγώ η αδαής, στον τρόπο της σιωπής του νίκου την έννοια των στροφών του ρίτσου.
απόλυτη ερμηνεία.
απόλυτη ερμηνεία.
νομίζω ότι όσοι είδαν αυτή την παράσταση δεν πρόκειται να την ξεχάσουν ποτέ.
ο νίκος αϊβαλής ανέβασε ρίτσο.
μέσα μας.
εύχομαι στο νίκο καλή συνέχεια, και σ' εμάς να τον βλέπουμε και να καμαρώνουμε που γνωρίσαμε και είδαμε το νίκο στην έκφρασή του όλη.
η αιτία ήταν η απαγγελία του άδωνη, στη μετάφρασή μου 'οι αναλογίες και οι αρχές'.
παρόλο που δε φαίνεται με την πρώτη (πάντα), είμαι αρκετά στριμμένη, τόσο ώστε να έχω παρατηρήσεις και για την απαγγελία και για τη μουσική. βλέπεις, άμα αγαπάς κάτι τόσο πολύ όσο εγώ τον άδωνη, όλα φαίνονται αλλιώτικα.
ο μιχάλης ανδρονίκου ο μουσικός, νέος κιόλας, πήρε μάλλον ανάποδες. ασφαλώς είχε τόσο το δικαίωμα να πει τη γνώμη του, όσο κι εγώ τη δική μου.
ο αϊβαλής; φυσικά, ασφαλώς το ίδιο δικαίωμα έχουμε όλοι. ο νίκος όμως άνοιξε ακόμη πιο πολύ τα μεγάλα του μάτια κι άκουγε τις σαχλαμάρες μου.
χωρίς να κρίνει ή να κατακρίνει τίποτα. ήταν ένα βλέμμα που σε τραβούσε μέσα και μια ακοή που σε γέμιζε σοβαρότητα, ακόμη κι αν δεν την είχες από πριν.
εκεί γνώρισα το νίκο.
ο νίκος αϊβαλής είναι άνθρωπος.
αν όλοι είμαστε διογένηδες και ψάχνουμε άνθρωπο με φανάρι, θα τον φωτίζαμε όλοι από πολλές πλευρές.
σε κάποια στιγμή, ο νίκος μου έστειλε ένα μήνυμα: είσαι να κάνουμε μαζί μια εκπομπή στο τρίτο;
μεταφράστε την ευγένεια: αυτός κάνει μια εκπομπή. ήταν ο τρόπος του να με καλέσει.
'ναι χωρίς επιφύλαξη', απάντησα, διαισθητικά, και μετά έλεγα στον εαυτό μου 'πού πας ρε καραμήτρο, τι να πεις εσύ;'
η ευαισθησία αυτού του ανθρώπου ήταν τρομερή.
τον συνάντησα 15 λεπτά πριν την εκπομπή 'λάιβ', στην κουβέντα μου είπε: 'σας παρακαλώ, δε θα συζητήσουμε καθόλου για την εκπομπή, γιατί κάποιοι άνθρωποι, κι εσείς μάλλον, διστάζουν να πουν στον αέρα κάτι που έχουν συζητήσει και το ξέρω εγώ. θα κάνουμε την εκπομπή έτσι, χωρίς προετοιμασία'.
η λεπτότητά του και η ευγένειά του δε λέγονται.
και όντως, ως γνήσιος οικοδεσπότης, μ' έκανε να νιώσω τόσο άνετα, ...
τόσο, που χάρη σ' εκείνη την εκπομπή έκανα πολλούς φίλους.
το σάββατο, πήγα και είδα στο θέατρο ΄έναστρον' τον νίκο. Ορέστης, του γιάννη ρίτσου.
μουσική ο μιχάλης ανδρονίκου.
σκηνοθεσία ο νίκος αϊβαλής.
τα λόγια του ορέστη, ο νίκος αϊβαλής.
ο λόγος του ρίτσου, ο νίκος αϊβαλής.
ο νίκος αϊβαλής μόνος στη σκηνή, μπροστά μας.
όχι.
δεν ήταν ο νίκος.
ήταν ένας άνθρωπος-ρίτσος.
οι στίχοι ξέφευγαν από το στόμα του με τέτοια δεσιά, που σε έπαιρναν και σε πήγαιναν από το χέρι, στον τόπο όπου κατανοείς όσα η τέχνη ώρες-ώρες σου στερεί, όταν είσαι τόσο κυριολεκτικό άτομο όσο εγώ ας πούμε, και χάνεσαι στο κενό ανάμεσα στις λέξεις και τους στίχους και τις στροφές και τις παύλες και τις ανάπαυλες.
εκεί
είχες μπροστά σου έναν ηθοποιό γεμάτο φως που έβγαινε ο λόγος του ρίτσου από τη στάση του εκεί μπροστά σου, και δε σ' άφηνε να κουνηθείς, δεν άφηνε το μυαλό σου να φύγει από αυτή την απίστευτη ερμηνεία του ρίτσου.
απίστευτη ερμηνεία.
να νιώθεις ρίτσο επειδή τον ένιωσε ο νίκος, έτσι άπλετα, έτσι οδυνηρά, έτσι συνεχόμενα και δημιουργικά. ο λόγος, οι παύσεις, οι ακοές πίσω, στην προετοιμασία του έργου, τα εικαστικά συμπληρώματα που δυνάμωναν την παρουσία του νίκου,
δεν είχα ξαναδεί ρίτσο τόσο απόλυτο.
ούτε καν όταν άκουγα τον ίδιο, δεν είμουνα τόσο υποταγμένη στην ακοή.
ο νίκος με έκανε να νιώθω υποταγμένη στην ακοή του κάθε στίχου, να ακούω και ναι, να καταλαβαίνω, εγώ η αδαής, στον τρόπο της σιωπής του νίκου την έννοια των στροφών του ρίτσου.
απόλυτη ερμηνεία.
απόλυτη ερμηνεία.
νομίζω ότι όσοι είδαν αυτή την παράσταση δεν πρόκειται να την ξεχάσουν ποτέ.
ο νίκος αϊβαλής ανέβασε ρίτσο.
μέσα μας.
εύχομαι στο νίκο καλή συνέχεια, και σ' εμάς να τον βλέπουμε και να καμαρώνουμε που γνωρίσαμε και είδαμε το νίκο στην έκφρασή του όλη.
Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009
ήσουν, και ήταν κι αυτή, ήταν ο χρόνος. Πρόσκληση σε ομιλία για την αραβική μεσαιωνική ποίηση
Η Ελληνική Επιστημονική Εταιρεία Σπουδών Μέσης Ανατολής
και
το Τμήμα Τουρκικών Σπουδών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών
σας προσκαλούν
σε εκδήλωση που θα γίνει στις 25 Νοεμβρίου 2009, ημέρα Τετάρτη, ώρα 7μμ στο Τμήμα Τουρκικών Σπουδών, οδός Καπλανών 6
(Καπλανών είναι η οδός ανάμεσα στη Σκουφά και τη Σόλωνος οριζοντίως, και καθέτως προς τη Μασσαλίας και Σίνα, μετρό Πανεπιστήμιο)
με θέμα
την ομιλία θα επιχειρήσει η Ελένη Κονδύλη,
αν. καθηγήτρια κλασικού αραβικού πολιτισμού και λογοτεχνίας Πανεπιστημίου Αθηνών
ο κύριος Νίκος Κεφαλάς, ηθοποιός, θα απαγγείλει αποσπάσματα Αράβων ποιητών της εποχής
μπορεί, αν θέλετε, να ακολουθήσει συζήτηση.
το θέμα αυτό με παθιάζει, κι είναι υπέροχο. παρόλο που σκοπεύω να σας μιλήσω εγώ, θεωρώ ότι αξίζει! σας προσκαλώ και σε προσωπικό επίπεδο με πολλή χαρά!
και
το Τμήμα Τουρκικών Σπουδών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών
σας προσκαλούν
σε εκδήλωση που θα γίνει στις 25 Νοεμβρίου 2009, ημέρα Τετάρτη, ώρα 7μμ στο Τμήμα Τουρκικών Σπουδών, οδός Καπλανών 6
(Καπλανών είναι η οδός ανάμεσα στη Σκουφά και τη Σόλωνος οριζοντίως, και καθέτως προς τη Μασσαλίας και Σίνα, μετρό Πανεπιστήμιο)
με θέμα
Ερωτική ή/και μυστική, η αραβική ποίηση του πρώιμου μεσαίωνα;
την ομιλία θα επιχειρήσει η Ελένη Κονδύλη,
αν. καθηγήτρια κλασικού αραβικού πολιτισμού και λογοτεχνίας Πανεπιστημίου Αθηνών
ο κύριος Νίκος Κεφαλάς, ηθοποιός, θα απαγγείλει αποσπάσματα Αράβων ποιητών της εποχής
μπορεί, αν θέλετε, να ακολουθήσει συζήτηση.
το θέμα αυτό με παθιάζει, κι είναι υπέροχο. παρόλο που σκοπεύω να σας μιλήσω εγώ, θεωρώ ότι αξίζει! σας προσκαλώ και σε προσωπικό επίπεδο με πολλή χαρά!
Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009
ε-μισσοσ τελεία τζι άρ, ΙΙ.
αποφάσισα λοιπόν να στείλω ποιήματά μου εκεί. έλαβα ένα αυτόματο μέιλ ότι τα έλαβαν, χάζευα το σάιτ για να καμαρώσω τη στιγμή που θα τα έβλεπα αναρτημένα. έβλεπα ότι είχε 'φόρουμ'.
εγώ το 'φόρουμ' δεν ήξερα τι είναι.
'αίθουσα συζητήσεων'.
είχα δει και αλλού, αλλά, χαμπάρι.
σ' αυτούς όμως χάζευα πιο πολύ. η συζήτηση είχε κάτι ξεκάθαρο. απλό. κανείς δε φαινόταν να κάνει τον έξυπνο. τα θέματά τους με κράτησαν.
ο θαν σίγμα, καλή του ώρα, με μέιλ με προσκάλεσε να μπω κι εγώ στην αίθουσα συζητήσεων, αν το θέλω.
μμμ, ναι, το ήθελα. δεν ήξερα πώς.
μα, αφού με προσκάλεσε, αφού δλδ κάποιος μου είπε 'ψιτ! έλα!', βρήκα τον τρόπο να μπω στην αίθουσα συζητήσεων.
στέλνοντας εκεί τα ποιήματά μου, έβαλα το ψευδώνυμο ελένη κάππα, μιας και το επώνυμό μου αρχίζει από κάππα.
στην αίθουσα συζητήσεων ζητούσε 'νικ', που τότε δεν ήξερα τι είναι.
ε, με την ίδια λογική, έβαλα ως 'νικ' το αρχικό του μικρού μου ονόματος.
έψιλον.
αχ, αυτό το έψιλον...
τελικά τα ψευδώνυμα λένε πολύ περσότερα απ' αυτά που υποψιαζόμαστε.
έψιλον, αφού καλέ, ούφο είμαι.
έ ψιλόν, τελείως ψιλόν, ψίχουλο του διαδικτύου, ένα χαμένο πράμα.
έψιλον, χωρίς γένος, να μην ξέρει ο άλλος τι μπορεί να είμαι. οι θεωρίες περί γυναικείας γραφής να μπορούν να απορρίπτονται ή να ευσταθούν πέραν ονόματος (μεγάλη κουβέντα κι αυτή)
στην αίθουσα συζητήσεων άρχισα να μιλάω λίγο
(λίγο, εσύ; θα μου πείτε, μιας και με ξέρετε. ε ναι, στην αρχή, λίγο. άλλωστε τις πρώτες μέρες ίσως και να μη μου απαντούσαν. ήμουν σα γατάκι σε ξένη σκεπή).
ήταν πολύ λίγα τα άτομα, οι κουβέντες ξεκάθαρες.
σε κάποια φάση αντιλήφθηκα ότι αυτοί που έγραφαν ήταν περίπου φοιτητές, μεταξύ 19 και κάτω από τριάντα, ή έτσι μου φαινόταν.
αυτό με προβλημάτισε πολύ.
σήμερα, με την εμπειρία που διαθέτω πια, αυτό ήταν κάτι πολύ θετικό.
τότε όμως με ανησύχησε. δλδ, από όλες τις αίθουσες συζητήσεων, εμένα μου έκατσε αυτή που δεν είχε ανθρώπους της ηλικίας μου;
ποια ήμουνα λοιπόν;
ανήσυχα, τους έγραψα: μπήκα εδώ και μ' αρέσει, αλλά βλέπω ότι εσείς είσαστε σχεδόν σε ηλικία παιδιών μου! εγώ τότε ήμουνα περίπου 44-45. νιώθω τώρα που το κατάλαβα σαν τη μύγα μες στο γάλα. με δεχόσαστε τώρα που σας το λέω;
κάπως έτσι.
η απάντηση ήταν πολύ θετική από όλους αυτούς τους λίγους.
έπεσαν βροχή οι ερωτήσεις 'πώς είναι να έχεις παιδιά' και διάφορα.
άρχισε έτσι μια πραγματική επαφή εκεί μέσα.
είδα ότι βασίλευε δημοκρατία.
άρχισα κι εγώ να πατάω κουμπάκια και να αναρτώ 'νέα θέματα'.
ο πρώτος που μου είχε γράψει ήταν ο θαν σίγμα.
έτσι τον είχα συμπαθήσει πολύ. μια φορά του έγραψα ένα ιδιωτικό μήνυμα, τότε: θέλω να είσαι καλά και όλα να πηγαίνουν καλά με την υγεία σου'. κάπως έτσι.
σημειωτέον να σας πω ότι μέχρι σήμερα ποτέ δεν έχουμε μιλήσει ούτε καν στο τηλέφωνο μ' αυτό τον άνθρωπο. μου απήντησε τότε: μόλις βγήκα από το νοσοκομείο.
κοιτάχτε.
μετρήστε πόσες αισθήσεις έχει ο άνθρωπος για να πλησιάζει τον άλλον.
ίσως μια αίσθηση να μην είναι η έκτη αλλά να είναι η ψυχική επαφή που βασίζεται στην ειλικρίνεια και την απλότητα.
να είσαι καλά θαν, είτε διαβάζεις αυτές τις γραμμές, είτε όχι.
το σάιτ μεγάλωνε σιγά-σιγά.
άλλαξε.
μετά από μερικούς μήνες, εμφανίστηκε εκεί ένα άλλο νικ, 'περτρι'.
όσοι με διαβάζετε, μπορεί να ξέρετε ήδη τι εστί 'περτρι'. ούτως ή άλλως θα ξαναγράψω. 'και πάλι από την αρχή', που λέει το τραγούδι. γιατί όταν κάτι δεν τελειώνει, νομίζω πως ούτε καν αρχίζει. είναι. και είσαι μέσα.
η περτρι έγινε όχι φίλη μου, αλλά αδελφή μου. κυριολεκτικά.
μην σας τα πολυλογώ, μετά σε κάποια φάση, γύρω στο χρόνο από την καθημερνή μου ενασχόληση με το
ε-μισσος 'δημιούργησε ακόμη κι αν σε κυνηγούν', το υπόστεγο της ανησυχίας,
την έπεσε στο ε-μισσοσ ένα σμήνος με μεγάλα πουλιά της ηλικίας μου. θυμάμαι από την παρέα την ροζ τατού, που γνωριστήκαμε και πηγαίναμε μαζί στο πανεπιστήμιο γιατί είμαστε γειτόνισσες, το γιατρό το μαντρούκ, τον γλύκα το δηλητηριώδη τον ασπίκ, τη δούναι την υπέροχη ποιήτρια, αυτή μικρότερη από μας, μα μεγάλο αλητάκι, έναν άλλον που με κορόιδευε συστηματικά μέχρις ότου μου ζήτησε δημόσια συγγνώμη με τον πιο γλυκό, τον πιο συγκινητικό τρόπο που φανταζόσαστε, τον κούκο, το δημοσιογράφο, το κίτρινο σύννεφο, επίσης δημοσιογράφα, ... ου κι άλλοι που δε θυμάμαι.
αυτοί ήταν όλοι μια παρέα που μας σνόμπαρε για να διεκδικήσει ίσως θέση.
η άφιξη αυτού του σμήνους έδιωξε μερικούς που δεν κατάλαβαν ότι εντάξει, θα τους πέρναγε το σύνδρομο της αλληλλεγγύης του ξένου και θα ενσωματώνονταν, ένα αστείο ήταν όλο, όπως και ενσωματώθηκαν κι έγιναν ψυχή στην παρέα...
τότε έχασα ένα φίλο. σταμάτησε να μπαίνει, να μου γράφει. ήταν ο άρτμαν ή κάπως έτσι, καλή του ώρα. πριν φύγει, μου ζιπάρισε την αλληλογραφία μας.
πριν, δημιούργησα μια άλλη φιλία που ζει ακόμη. με τον βας. ο βασ έγινε φίλος μου σχολιάζοντας τα 'πράματα' που έχω για ποιήματα στο ε-μισσοσ.
ξέρετε αλήθεια τι θα πει μισσοσ;
θα πει 'μίσινγκ σοσ'
αυτά σας γράφει μια χαμένη
και θα συνεχίσει.
χαμένη για χαμένη που είναι, νομίζετε τώρα θα σταματήσει;
(συνεχίζεται)
εγώ το 'φόρουμ' δεν ήξερα τι είναι.
'αίθουσα συζητήσεων'.
είχα δει και αλλού, αλλά, χαμπάρι.
σ' αυτούς όμως χάζευα πιο πολύ. η συζήτηση είχε κάτι ξεκάθαρο. απλό. κανείς δε φαινόταν να κάνει τον έξυπνο. τα θέματά τους με κράτησαν.
ο θαν σίγμα, καλή του ώρα, με μέιλ με προσκάλεσε να μπω κι εγώ στην αίθουσα συζητήσεων, αν το θέλω.
μμμ, ναι, το ήθελα. δεν ήξερα πώς.
μα, αφού με προσκάλεσε, αφού δλδ κάποιος μου είπε 'ψιτ! έλα!', βρήκα τον τρόπο να μπω στην αίθουσα συζητήσεων.
στέλνοντας εκεί τα ποιήματά μου, έβαλα το ψευδώνυμο ελένη κάππα, μιας και το επώνυμό μου αρχίζει από κάππα.
στην αίθουσα συζητήσεων ζητούσε 'νικ', που τότε δεν ήξερα τι είναι.
ε, με την ίδια λογική, έβαλα ως 'νικ' το αρχικό του μικρού μου ονόματος.
έψιλον.
αχ, αυτό το έψιλον...
τελικά τα ψευδώνυμα λένε πολύ περσότερα απ' αυτά που υποψιαζόμαστε.
έψιλον, αφού καλέ, ούφο είμαι.
έ ψιλόν, τελείως ψιλόν, ψίχουλο του διαδικτύου, ένα χαμένο πράμα.
έψιλον, χωρίς γένος, να μην ξέρει ο άλλος τι μπορεί να είμαι. οι θεωρίες περί γυναικείας γραφής να μπορούν να απορρίπτονται ή να ευσταθούν πέραν ονόματος (μεγάλη κουβέντα κι αυτή)
στην αίθουσα συζητήσεων άρχισα να μιλάω λίγο
(λίγο, εσύ; θα μου πείτε, μιας και με ξέρετε. ε ναι, στην αρχή, λίγο. άλλωστε τις πρώτες μέρες ίσως και να μη μου απαντούσαν. ήμουν σα γατάκι σε ξένη σκεπή).
ήταν πολύ λίγα τα άτομα, οι κουβέντες ξεκάθαρες.
σε κάποια φάση αντιλήφθηκα ότι αυτοί που έγραφαν ήταν περίπου φοιτητές, μεταξύ 19 και κάτω από τριάντα, ή έτσι μου φαινόταν.
αυτό με προβλημάτισε πολύ.
σήμερα, με την εμπειρία που διαθέτω πια, αυτό ήταν κάτι πολύ θετικό.
τότε όμως με ανησύχησε. δλδ, από όλες τις αίθουσες συζητήσεων, εμένα μου έκατσε αυτή που δεν είχε ανθρώπους της ηλικίας μου;
ποια ήμουνα λοιπόν;
ανήσυχα, τους έγραψα: μπήκα εδώ και μ' αρέσει, αλλά βλέπω ότι εσείς είσαστε σχεδόν σε ηλικία παιδιών μου! εγώ τότε ήμουνα περίπου 44-45. νιώθω τώρα που το κατάλαβα σαν τη μύγα μες στο γάλα. με δεχόσαστε τώρα που σας το λέω;
κάπως έτσι.
η απάντηση ήταν πολύ θετική από όλους αυτούς τους λίγους.
έπεσαν βροχή οι ερωτήσεις 'πώς είναι να έχεις παιδιά' και διάφορα.
άρχισε έτσι μια πραγματική επαφή εκεί μέσα.
είδα ότι βασίλευε δημοκρατία.
άρχισα κι εγώ να πατάω κουμπάκια και να αναρτώ 'νέα θέματα'.
ο πρώτος που μου είχε γράψει ήταν ο θαν σίγμα.
έτσι τον είχα συμπαθήσει πολύ. μια φορά του έγραψα ένα ιδιωτικό μήνυμα, τότε: θέλω να είσαι καλά και όλα να πηγαίνουν καλά με την υγεία σου'. κάπως έτσι.
σημειωτέον να σας πω ότι μέχρι σήμερα ποτέ δεν έχουμε μιλήσει ούτε καν στο τηλέφωνο μ' αυτό τον άνθρωπο. μου απήντησε τότε: μόλις βγήκα από το νοσοκομείο.
κοιτάχτε.
μετρήστε πόσες αισθήσεις έχει ο άνθρωπος για να πλησιάζει τον άλλον.
ίσως μια αίσθηση να μην είναι η έκτη αλλά να είναι η ψυχική επαφή που βασίζεται στην ειλικρίνεια και την απλότητα.
να είσαι καλά θαν, είτε διαβάζεις αυτές τις γραμμές, είτε όχι.
το σάιτ μεγάλωνε σιγά-σιγά.
άλλαξε.
μετά από μερικούς μήνες, εμφανίστηκε εκεί ένα άλλο νικ, 'περτρι'.
όσοι με διαβάζετε, μπορεί να ξέρετε ήδη τι εστί 'περτρι'. ούτως ή άλλως θα ξαναγράψω. 'και πάλι από την αρχή', που λέει το τραγούδι. γιατί όταν κάτι δεν τελειώνει, νομίζω πως ούτε καν αρχίζει. είναι. και είσαι μέσα.
η περτρι έγινε όχι φίλη μου, αλλά αδελφή μου. κυριολεκτικά.
μην σας τα πολυλογώ, μετά σε κάποια φάση, γύρω στο χρόνο από την καθημερνή μου ενασχόληση με το
ε-μισσος 'δημιούργησε ακόμη κι αν σε κυνηγούν', το υπόστεγο της ανησυχίας,
την έπεσε στο ε-μισσοσ ένα σμήνος με μεγάλα πουλιά της ηλικίας μου. θυμάμαι από την παρέα την ροζ τατού, που γνωριστήκαμε και πηγαίναμε μαζί στο πανεπιστήμιο γιατί είμαστε γειτόνισσες, το γιατρό το μαντρούκ, τον γλύκα το δηλητηριώδη τον ασπίκ, τη δούναι την υπέροχη ποιήτρια, αυτή μικρότερη από μας, μα μεγάλο αλητάκι, έναν άλλον που με κορόιδευε συστηματικά μέχρις ότου μου ζήτησε δημόσια συγγνώμη με τον πιο γλυκό, τον πιο συγκινητικό τρόπο που φανταζόσαστε, τον κούκο, το δημοσιογράφο, το κίτρινο σύννεφο, επίσης δημοσιογράφα, ... ου κι άλλοι που δε θυμάμαι.
αυτοί ήταν όλοι μια παρέα που μας σνόμπαρε για να διεκδικήσει ίσως θέση.
η άφιξη αυτού του σμήνους έδιωξε μερικούς που δεν κατάλαβαν ότι εντάξει, θα τους πέρναγε το σύνδρομο της αλληλλεγγύης του ξένου και θα ενσωματώνονταν, ένα αστείο ήταν όλο, όπως και ενσωματώθηκαν κι έγιναν ψυχή στην παρέα...
τότε έχασα ένα φίλο. σταμάτησε να μπαίνει, να μου γράφει. ήταν ο άρτμαν ή κάπως έτσι, καλή του ώρα. πριν φύγει, μου ζιπάρισε την αλληλογραφία μας.
πριν, δημιούργησα μια άλλη φιλία που ζει ακόμη. με τον βας. ο βασ έγινε φίλος μου σχολιάζοντας τα 'πράματα' που έχω για ποιήματα στο ε-μισσοσ.
ξέρετε αλήθεια τι θα πει μισσοσ;
θα πει 'μίσινγκ σοσ'
αυτά σας γράφει μια χαμένη
και θα συνεχίσει.
χαμένη για χαμένη που είναι, νομίζετε τώρα θα σταματήσει;
(συνεχίζεται)
Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009
στο κλαρί του διαδικτύου και η οφειλή μου στο ι-μισσός e-missos.gr
ανέκαθεν ήμουνα μουρόχαυλη.
από τη δευτέρα δημοτικού, που θυμάμαι τον εαυτό μου να πηγαίνει από το ιδιωτικό στο δημόσιο σχολείο.
από τον καρναβαλίστικο χορό στο ιδιωτικό νηπιαγωγείο που ποτέ δεν πήγαινα, αλλά πήγαινε ο αδελφός μου και με παίρνανε και μένα στο καρναβάλι, με την τυρολέζικη στολή που είχε ράψει η μαμά μου. από τότε,
μεγάλωσα και γαϊδούρεψα.
αλλά έμεινα μουρόχαυλο.
δούλευα σαν το σκυλί, να μπορέσω να φέρω βόλτα ό,τι όλοι οι άλλοι κατάφερναν με φυσιολογικούς ρυθμούς και φυσιολογικούς τρόπους...
τους τυχερούς.
δούλευα πάντα με την ακρίβεια ενός μυρμηγκιού που είχε χάσει την αλυσίδα με τους άλλους.
το διαδίκτυο ήταν για μένα η δουλειά.
το εργασιακό μέιλ, η στενή αρακολούθηση εργασικακών θεμάτων.
παράλληλα, υποτίθεται ότι έγραφα ποιήματα από την ηλικία των 13 ετών.
ο ελύτης μου είχε πει στα 17 μου: 'μη δημοσιεύσετε ακόμη, δεν έχετε βρει την πραγματική σας φωνή'. κι εγώ τον είχα ακούσει και δε δημοσίευσα παρά μια ή δυο φορές στο περιοδικό 'ευθύνη'.
σε κάποια στιγμή μου ήρθε η έμπνευση να παύσω να ασχολούμαι μόνο με τα επιστημονικά μου στο διαδίκτυο.
κοίταξα λίγο για 'ποίηση' ως μέλλουσα εμμηνοπαυσική.
στα άπειρα, λίγα πράματα επισκέφτηκα.
έμεινα σε΄ένα που είχε ένα μαυροκόκκινο φόντο, με μια γυναίκα κι ένα κοράκι, ή κάτι τέτοιο.
μου άρεσε.
κοίαξα κι αλλού, αλλά αυτό μου άρεσε περισσότερο.
(συνεχίζεται, είμαι πτώμα τώρα)
από τη δευτέρα δημοτικού, που θυμάμαι τον εαυτό μου να πηγαίνει από το ιδιωτικό στο δημόσιο σχολείο.
από τον καρναβαλίστικο χορό στο ιδιωτικό νηπιαγωγείο που ποτέ δεν πήγαινα, αλλά πήγαινε ο αδελφός μου και με παίρνανε και μένα στο καρναβάλι, με την τυρολέζικη στολή που είχε ράψει η μαμά μου. από τότε,
μεγάλωσα και γαϊδούρεψα.
αλλά έμεινα μουρόχαυλο.
δούλευα σαν το σκυλί, να μπορέσω να φέρω βόλτα ό,τι όλοι οι άλλοι κατάφερναν με φυσιολογικούς ρυθμούς και φυσιολογικούς τρόπους...
τους τυχερούς.
δούλευα πάντα με την ακρίβεια ενός μυρμηγκιού που είχε χάσει την αλυσίδα με τους άλλους.
το διαδίκτυο ήταν για μένα η δουλειά.
το εργασιακό μέιλ, η στενή αρακολούθηση εργασικακών θεμάτων.
παράλληλα, υποτίθεται ότι έγραφα ποιήματα από την ηλικία των 13 ετών.
ο ελύτης μου είχε πει στα 17 μου: 'μη δημοσιεύσετε ακόμη, δεν έχετε βρει την πραγματική σας φωνή'. κι εγώ τον είχα ακούσει και δε δημοσίευσα παρά μια ή δυο φορές στο περιοδικό 'ευθύνη'.
σε κάποια στιγμή μου ήρθε η έμπνευση να παύσω να ασχολούμαι μόνο με τα επιστημονικά μου στο διαδίκτυο.
κοίταξα λίγο για 'ποίηση' ως μέλλουσα εμμηνοπαυσική.
στα άπειρα, λίγα πράματα επισκέφτηκα.
έμεινα σε΄ένα που είχε ένα μαυροκόκκινο φόντο, με μια γυναίκα κι ένα κοράκι, ή κάτι τέτοιο.
μου άρεσε.
κοίαξα κι αλλού, αλλά αυτό μου άρεσε περισσότερο.
(συνεχίζεται, είμαι πτώμα τώρα)
μια υπέροχη εκδρομή και το οδικό μας σύστημα
λοιπόν, σάββατο πρωί στις 7. ξεκίνημα για βόλο.
υπέροχος καιρός, η παρέα στο αυτοκίνητο απίθανη, τι άλλο θα ήθελα;
καλή μουσική, κουβεντούλα, μπλα μπλα και χα χα...
έξυπνη καθώς είμαι, έβλεπα τα κεντήματα στην εθνική οδό που ήτταν σταυροβελονιά! κίτρινο και κόκκινο γύρω γύρω, μια λουρίδα μαύρο που επιτρέπεται σε κάποια σημεία λόγω έργων.
ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΡΓΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΛΎΤΕΡΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΣΑΣ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΣΑΣ.
σάββατο πρωί, ψυχή ζώσα στις λουρίδες της εθνικής που ήταν κλεισμένες λόγω έργων, φυσικό είναι.
θυμάμαι και στη γιουκοσλαβία του τίτο πάλαι ποτέ, τα έργα στο οδικό δίκτυο-καρμανιόλα, όταν γυρνούσαμε οδικώς από βέλγιο. ό,τι μέρα και να περνάγαμε, άνθρωποι δούλευαν να τα τελειώσουν.
εμείς μπήκαμε στα υπέροχα τούνελ του κάβο μαλλιά, σύγγνώμη, του πέταλου του μαλλιακού...
για ένα τόσο υπέροχο έργο, άρα και τόσο χρήσιμο, χρειάστηκε να πεθάνει τόσος κόσμος. για να γίνει!
έτσι κι έγινε.
με ένα και μοναδικό κουρσάκι στην εθνική έστω και μιας λουρίδας, όλα υπέροχα.
και μετά η επιστροφή.
κυριακή μεσημέρι ο φίλος μου πανεπιστημιακού επιπέδου, με κανονικό αεκιού αν όχι από τα υψηλότερα, που έχει έρθει στο βόλο μια και μοναδική φορά, αυτήν, αποφασίζει να βρει το δρόμο για την αθήνα μόνος...
μόνος. χωρίς το άνοιγμα του παραθύρου και το 'θα πας δεξιά θα πας αριστερά και στην τρίτη στρούγκα ίσα', λέει: θα βασιστώ στις πινακίδες.
συνοδηγός κι εγώ, με άι κιού ραδικιού, όμως κοίταζα.
ίσως χάσαμε την μοναδική πινακίδα ή τις μοναδικές πινακίδες για 'ατίνα' στην πόλη 'βόλος', και αποφασίσαμε, αφού δε βρεθήκαμε στην εθνική οδό από όπου είχαμε έρθει, να κάνουμε μια παράκαμψη για φάρσαλα για να πάρουμε αυθεντικό ορίτζιναλ χαλβά.
σκεφτόμασταν βέβαια, πώς να νιώθει ένας ξένος τουρίστας που νομίζει ότι θα βρει το δρόμο του μόνος του στο ελλάντα.
πάσο. δικαίωμα.
ας είναι έξυπνος, στη χώρα του φωτός που έχει έρθει. εμείς πάντως χαθήκαμε και μας άρεσε, φάγαμε στα φάρσαλα στο 'σπιτικό' της κυρίας γιάννας, αγοράσαμε και χαλβά, και αποφασίσαμε πλέον να ρωτήσουμε πώς πάνε 'ατίνα'.
μας συνέστησαν να πάμε από δομοκό, είναι πιο απλό.
η κυρία ελένη η περιπτερού της πλατείας δομοκού όντως ήταν σαφέστατη: πάτε κάτω, τρίτο φανάρι αριστερά και όλο ευθεία μετά βγαίνετε δομοκο. εμείς έτσι πάμε αθήνα, πού να σας εξηγώ τώρα περιφερειακό φαρσάλων (ακόμη και η ίδια απηυδησμένη ήταν).
ο οδηγός κι εγώ είχαμε τα μάτια μας εντελώς μα εντελώς στο δρόμο.
όντως δεν τον χάσαμε. φτάσαμε δομοκό.
ωστόσο, σ'αυτόν το δρόμο που πήραμε και που ήταν ο σωστός,
ΔΕΝ ΕΙΔΑΜΕ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΠΙΝΑΚΙΔΑ ΝΑ ΛΕΕΙ 'ΠΡΟς ΔΟΜΟΚΟ' Ή ΠΡΟς ΑΘΉΝΑ Ή ΚΑΤΙ ΆΛΛΟ.
μήπως στα οικονομικά μέτρα των εκάστοτε κυβερνήσεων γίνεται περικοπή στις πινακίδες;
είναι ένα ζήτημα.
φύγαμε από τα φάρσαλα στις 6.
δε χαθήκαμε πουθενά. κάναμε πολλές προευχές γιατί θέλαμε να φτάσουμε σπίτια μας. δόξα τω θεώ.
από κάποιο σημείο και μετά, σ'ένα πέταλο του δρόμου, στροφή αρκετά μεγάλη, φαρδιά, χωρίς όμως κανένα σταυροδρόμι, μετρήσαμε ΠΕΝΤΕ πινακίδες σε ξεχωριστά σημεία, στον ίδιο δρόμο, που έλεγαν 'αθήνα'.
είδαμε και μια μοναδική ταμπελίτσα ριγμενη κάτω στο χώμα που έλεγε 'λαμία'.
φτωχιά λαμία! κάτω η λαμία, πάνω η αθήνα! σαν τα τεστ οφθαλμίατρου, αλλά με διαφορά δύο μέτρων από τη θέση που θα έπρεπε να είναι η επιγραφή λαμία, κι εκεί που την είχαν ακουμπήσει ΣΤΟ ΧΩΜΑ κάποια χεράκια. άραγε δεν περνάει από κει κανένας ιθύνων νους με λίγο σπάγγο έστω, να την βάλει στη θέση της, αυτή τη μοναδική προς λαμία πινακίδα; ή θεωρείτε ότι μόνο όσοι ξέρουν πρέπει να περνούν από κει;
χαρήκαμε όταν βρεθήκαμε ως δια θαύματος στην εθνική μας οδό.
αυτή για την οποία πληρώσαμε 'αθήνα - βόλος' περίπου δέκα ευρώ, μη σας πω και λίγο παραπάνω.
είχαμε φύγει από φάρσαλα στις 6.
πολύ πριν τη θήβα, δε θυμάμαι πού, σε μια στροφή της εθνικής προλάβαμε να φρενάρουμε.
ο δρόμος ήταν ΞΑΦΝΙΚΆ ΓΕΜΑΤΟΣ.
σκεφτήκαμε ατύχημα, ανοίξαμε αλαρμ αμέσως, δόξα τω θεώ.
ναι, δεν ήταν ατύχημα.
μπαίναμε στο κέντημα που είχαμε δει:
μια ή δυο λουρίδες γεμάτες αυτοκίνητα.
σήματα από δω κι απο κει, φώτα, να προσέχουμε.
φαντάσου τώρα να χρειάζεται να περάσει ένα νοσοκομειακό από κει, με μια επείγουσα κατάσταση, αυτό σκεφτόμασταν, ο γιατρός κι εγώ, και παρακαλούσαμε όλοι οι κάτοικοι αυτού του τόπου να είναι καλά και να μη χρειάζονται τίποτα επείγον, διότι θα την είχαν εντελώς βαμμένη.
φτάσαμε η ώρα 11 στην αθήνα, χωρίς να χαθούμε πουθενά.
στις κενές λουρίδες 'για το καλό μας', δεν υπήρχε ψυχή ζώσα.
τα διόδια, σχεδόν τόσα όσα και η βενζίνη μας για να διασχίσουμε την ίδια ζώνη.
κλειστές οι λουρίδες χωρίς εργάτες το σάββατο το πρωί.
κλειστές οι λουρίδες με απηυδησμένους οδηγούς που μερικοί πιο ασυνείδητοι από τους άλλους μπορεί να εκνευρίζονται και να δημιουργούν ατυχήματα λόγω νεύρων και βιασύνης.
για το καλό μας
όταν κλείνεις στην εθνική λουρίδες, αγαπητό ξεχασμένο κράτος, θα έπρεπε να σπεύδεις να τις αποτελειώσεις.
όχι να σκορπάς τα χρηματάκια μας στις μίζες και να αφήνεις απλήρωτους εργάτες, μπας και σάββατο πρωί έχουν πάει όλοι γουικέντ στα χωράφια τους παραδίπλα, κι αφήνεις τον έρημο λαό σου 'ελέω θεού' να φτάσει στον προορισμό του!
αιδώς, άγρια διοίκηση του δόλιου αργού κράτους μας!
δε χρειάζεται κάθε 'πέταλλο μαλλικού' να είναι μνημόσυνο πολλών νεκρών.
λίγη τσίπα και λίγη συστηματική δουλειά χρειάζεται!
αμάν πια!
ουφ, νευρίασα που το θυμήθηκα! μαρούσκααααα! το εβιάν μου φέρε!
υπέροχος καιρός, η παρέα στο αυτοκίνητο απίθανη, τι άλλο θα ήθελα;
καλή μουσική, κουβεντούλα, μπλα μπλα και χα χα...
έξυπνη καθώς είμαι, έβλεπα τα κεντήματα στην εθνική οδό που ήτταν σταυροβελονιά! κίτρινο και κόκκινο γύρω γύρω, μια λουρίδα μαύρο που επιτρέπεται σε κάποια σημεία λόγω έργων.
ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΡΓΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΛΎΤΕΡΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΣΑΣ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΣΑΣ.
σάββατο πρωί, ψυχή ζώσα στις λουρίδες της εθνικής που ήταν κλεισμένες λόγω έργων, φυσικό είναι.
θυμάμαι και στη γιουκοσλαβία του τίτο πάλαι ποτέ, τα έργα στο οδικό δίκτυο-καρμανιόλα, όταν γυρνούσαμε οδικώς από βέλγιο. ό,τι μέρα και να περνάγαμε, άνθρωποι δούλευαν να τα τελειώσουν.
εμείς μπήκαμε στα υπέροχα τούνελ του κάβο μαλλιά, σύγγνώμη, του πέταλου του μαλλιακού...
για ένα τόσο υπέροχο έργο, άρα και τόσο χρήσιμο, χρειάστηκε να πεθάνει τόσος κόσμος. για να γίνει!
έτσι κι έγινε.
με ένα και μοναδικό κουρσάκι στην εθνική έστω και μιας λουρίδας, όλα υπέροχα.
και μετά η επιστροφή.
κυριακή μεσημέρι ο φίλος μου πανεπιστημιακού επιπέδου, με κανονικό αεκιού αν όχι από τα υψηλότερα, που έχει έρθει στο βόλο μια και μοναδική φορά, αυτήν, αποφασίζει να βρει το δρόμο για την αθήνα μόνος...
μόνος. χωρίς το άνοιγμα του παραθύρου και το 'θα πας δεξιά θα πας αριστερά και στην τρίτη στρούγκα ίσα', λέει: θα βασιστώ στις πινακίδες.
συνοδηγός κι εγώ, με άι κιού ραδικιού, όμως κοίταζα.
ίσως χάσαμε την μοναδική πινακίδα ή τις μοναδικές πινακίδες για 'ατίνα' στην πόλη 'βόλος', και αποφασίσαμε, αφού δε βρεθήκαμε στην εθνική οδό από όπου είχαμε έρθει, να κάνουμε μια παράκαμψη για φάρσαλα για να πάρουμε αυθεντικό ορίτζιναλ χαλβά.
σκεφτόμασταν βέβαια, πώς να νιώθει ένας ξένος τουρίστας που νομίζει ότι θα βρει το δρόμο του μόνος του στο ελλάντα.
πάσο. δικαίωμα.
ας είναι έξυπνος, στη χώρα του φωτός που έχει έρθει. εμείς πάντως χαθήκαμε και μας άρεσε, φάγαμε στα φάρσαλα στο 'σπιτικό' της κυρίας γιάννας, αγοράσαμε και χαλβά, και αποφασίσαμε πλέον να ρωτήσουμε πώς πάνε 'ατίνα'.
μας συνέστησαν να πάμε από δομοκό, είναι πιο απλό.
η κυρία ελένη η περιπτερού της πλατείας δομοκού όντως ήταν σαφέστατη: πάτε κάτω, τρίτο φανάρι αριστερά και όλο ευθεία μετά βγαίνετε δομοκο. εμείς έτσι πάμε αθήνα, πού να σας εξηγώ τώρα περιφερειακό φαρσάλων (ακόμη και η ίδια απηυδησμένη ήταν).
ο οδηγός κι εγώ είχαμε τα μάτια μας εντελώς μα εντελώς στο δρόμο.
όντως δεν τον χάσαμε. φτάσαμε δομοκό.
ωστόσο, σ'αυτόν το δρόμο που πήραμε και που ήταν ο σωστός,
ΔΕΝ ΕΙΔΑΜΕ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΠΙΝΑΚΙΔΑ ΝΑ ΛΕΕΙ 'ΠΡΟς ΔΟΜΟΚΟ' Ή ΠΡΟς ΑΘΉΝΑ Ή ΚΑΤΙ ΆΛΛΟ.
μήπως στα οικονομικά μέτρα των εκάστοτε κυβερνήσεων γίνεται περικοπή στις πινακίδες;
είναι ένα ζήτημα.
φύγαμε από τα φάρσαλα στις 6.
δε χαθήκαμε πουθενά. κάναμε πολλές προευχές γιατί θέλαμε να φτάσουμε σπίτια μας. δόξα τω θεώ.
από κάποιο σημείο και μετά, σ'ένα πέταλο του δρόμου, στροφή αρκετά μεγάλη, φαρδιά, χωρίς όμως κανένα σταυροδρόμι, μετρήσαμε ΠΕΝΤΕ πινακίδες σε ξεχωριστά σημεία, στον ίδιο δρόμο, που έλεγαν 'αθήνα'.
είδαμε και μια μοναδική ταμπελίτσα ριγμενη κάτω στο χώμα που έλεγε 'λαμία'.
φτωχιά λαμία! κάτω η λαμία, πάνω η αθήνα! σαν τα τεστ οφθαλμίατρου, αλλά με διαφορά δύο μέτρων από τη θέση που θα έπρεπε να είναι η επιγραφή λαμία, κι εκεί που την είχαν ακουμπήσει ΣΤΟ ΧΩΜΑ κάποια χεράκια. άραγε δεν περνάει από κει κανένας ιθύνων νους με λίγο σπάγγο έστω, να την βάλει στη θέση της, αυτή τη μοναδική προς λαμία πινακίδα; ή θεωρείτε ότι μόνο όσοι ξέρουν πρέπει να περνούν από κει;
χαρήκαμε όταν βρεθήκαμε ως δια θαύματος στην εθνική μας οδό.
αυτή για την οποία πληρώσαμε 'αθήνα - βόλος' περίπου δέκα ευρώ, μη σας πω και λίγο παραπάνω.
είχαμε φύγει από φάρσαλα στις 6.
πολύ πριν τη θήβα, δε θυμάμαι πού, σε μια στροφή της εθνικής προλάβαμε να φρενάρουμε.
ο δρόμος ήταν ΞΑΦΝΙΚΆ ΓΕΜΑΤΟΣ.
σκεφτήκαμε ατύχημα, ανοίξαμε αλαρμ αμέσως, δόξα τω θεώ.
ναι, δεν ήταν ατύχημα.
μπαίναμε στο κέντημα που είχαμε δει:
μια ή δυο λουρίδες γεμάτες αυτοκίνητα.
σήματα από δω κι απο κει, φώτα, να προσέχουμε.
φαντάσου τώρα να χρειάζεται να περάσει ένα νοσοκομειακό από κει, με μια επείγουσα κατάσταση, αυτό σκεφτόμασταν, ο γιατρός κι εγώ, και παρακαλούσαμε όλοι οι κάτοικοι αυτού του τόπου να είναι καλά και να μη χρειάζονται τίποτα επείγον, διότι θα την είχαν εντελώς βαμμένη.
φτάσαμε η ώρα 11 στην αθήνα, χωρίς να χαθούμε πουθενά.
στις κενές λουρίδες 'για το καλό μας', δεν υπήρχε ψυχή ζώσα.
τα διόδια, σχεδόν τόσα όσα και η βενζίνη μας για να διασχίσουμε την ίδια ζώνη.
κλειστές οι λουρίδες χωρίς εργάτες το σάββατο το πρωί.
κλειστές οι λουρίδες με απηυδησμένους οδηγούς που μερικοί πιο ασυνείδητοι από τους άλλους μπορεί να εκνευρίζονται και να δημιουργούν ατυχήματα λόγω νεύρων και βιασύνης.
για το καλό μας
όταν κλείνεις στην εθνική λουρίδες, αγαπητό ξεχασμένο κράτος, θα έπρεπε να σπεύδεις να τις αποτελειώσεις.
όχι να σκορπάς τα χρηματάκια μας στις μίζες και να αφήνεις απλήρωτους εργάτες, μπας και σάββατο πρωί έχουν πάει όλοι γουικέντ στα χωράφια τους παραδίπλα, κι αφήνεις τον έρημο λαό σου 'ελέω θεού' να φτάσει στον προορισμό του!
αιδώς, άγρια διοίκηση του δόλιου αργού κράτους μας!
δε χρειάζεται κάθε 'πέταλλο μαλλικού' να είναι μνημόσυνο πολλών νεκρών.
λίγη τσίπα και λίγη συστηματική δουλειά χρειάζεται!
αμάν πια!
ουφ, νευρίασα που το θυμήθηκα! μαρούσκααααα! το εβιάν μου φέρε!
Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009
ποιος ανακάλυψε την αμερική, της χρύσας σπηλιώτη
λοιπόν, να μην πολυλογούμε.
τετάρτη και πέμτη παίζεται, στο 'ράγιες' ή κάπως έτσι, κωνσταντινουπόλεως και ιεράς οδού.
μόλις το είδα, γύρισα πριν λίγο.
σπαρακτικό.
2 ηθοποιοί, γυναίκες, ντύνουν και ξεντύνουν όλη τη ζωή τους από τα παιδικά χρόνια ως τα βαθιά γεράματα.
οι ατάκες φοβερές
η δυναμικότητα συνεχής,
η ψυχολογία του γυναικείου φύλου εντελώς μα εντελώς σωστή και περιγραφική
η σκηνοθεσία τόσο γυμνή όσο και η έκθεση των ρόλων της γυναίκας
πικρό γλυκό κωμικό συγκινητικό παθιάρικο έξυπνο...
να πάτε να το δείτε. αξίζει!
τετάρτη και πέμτη παίζεται, στο 'ράγιες' ή κάπως έτσι, κωνσταντινουπόλεως και ιεράς οδού.
μόλις το είδα, γύρισα πριν λίγο.
σπαρακτικό.
2 ηθοποιοί, γυναίκες, ντύνουν και ξεντύνουν όλη τη ζωή τους από τα παιδικά χρόνια ως τα βαθιά γεράματα.
οι ατάκες φοβερές
η δυναμικότητα συνεχής,
η ψυχολογία του γυναικείου φύλου εντελώς μα εντελώς σωστή και περιγραφική
η σκηνοθεσία τόσο γυμνή όσο και η έκθεση των ρόλων της γυναίκας
πικρό γλυκό κωμικό συγκινητικό παθιάρικο έξυπνο...
να πάτε να το δείτε. αξίζει!
Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009
κάποιος που δε γελάει.
ένας από τους καθηγητές του σχολείου, βγήκε σοβαρός σοβαρός και μου είπε:
τώρα αρχίζουν τα δύσκολα!
τώρα θα φανεί ποιος από μας είναι δημόσιος υπάλληλος και εκπαιδευτικός, και ποιος είναι δημόσιος υπάλληλος.
!...
ας έχει καλό, αυτός ο αγέλαστος ζεστός άνθρωπος...
ήταν η μέρα του αγιασμού των σχολείων, 11 σεπτέμβρη.
ήρθαν κάμποσοι και μου είπαν:
ελένη, εδώ, θα έχουμε το σεραφείμ σαν παιδί μας.
με έπιασαν τα κλάματα. τους είπα:
μετά από τοση απόρριψη μου 'ρχεται να βάλω τα κλάματα. φανταστείτε το σεραφείμ που θέλει να μείνει με τα παιδιά που γνωρίζει...
ήταν σαν ένα θαύμα.
ο διευθυντής του σχολείου χαμογελούσε.
παλιές εικόνες που σβήνουν μέσα μου τώρα.
και γιατί τα γράφω αυτά;
ε, μυθιστόρημα είναι.
εναλλαγές συναισθημάτων. αραβική ποίηση, τι τίτλος...
ναι ναι, θα είναι το σημερνό μάθημα
το μάθημα, θα είναι αυτό: προϊσλαμική ποίηση.
εγώ, όμως; ποια να είμαι σήμερα;
τα μυθιστορήματα σμιλεύουν τη δράση και τα συναισθήματα σε ωραία τοπία.
έξω έχει όμορφο ουρανό. υγρασία, όλα βρεμένα, 'το πέλαγο είναι γλυκό ... μαζί και δάκρυ' μουρμουρίζει καζατζίδης και χατζιδάκης από το επέκεινα.
κάτι είναι, 'το πέλαγο είναι παιδί, τρέχει και δεν το φτάνω...'
το παιδί κοιμάται.
τα χάνω τώρα.
τώρα αρχίζουν τα δύσκολα!
τώρα θα φανεί ποιος από μας είναι δημόσιος υπάλληλος και εκπαιδευτικός, και ποιος είναι δημόσιος υπάλληλος.
!...
ας έχει καλό, αυτός ο αγέλαστος ζεστός άνθρωπος...
ήταν η μέρα του αγιασμού των σχολείων, 11 σεπτέμβρη.
ήρθαν κάμποσοι και μου είπαν:
ελένη, εδώ, θα έχουμε το σεραφείμ σαν παιδί μας.
με έπιασαν τα κλάματα. τους είπα:
μετά από τοση απόρριψη μου 'ρχεται να βάλω τα κλάματα. φανταστείτε το σεραφείμ που θέλει να μείνει με τα παιδιά που γνωρίζει...
ήταν σαν ένα θαύμα.
ο διευθυντής του σχολείου χαμογελούσε.
παλιές εικόνες που σβήνουν μέσα μου τώρα.
και γιατί τα γράφω αυτά;
ε, μυθιστόρημα είναι.
εναλλαγές συναισθημάτων. αραβική ποίηση, τι τίτλος...
ναι ναι, θα είναι το σημερνό μάθημα
το μάθημα, θα είναι αυτό: προϊσλαμική ποίηση.
εγώ, όμως; ποια να είμαι σήμερα;
τα μυθιστορήματα σμιλεύουν τη δράση και τα συναισθήματα σε ωραία τοπία.
έξω έχει όμορφο ουρανό. υγρασία, όλα βρεμένα, 'το πέλαγο είναι γλυκό ... μαζί και δάκρυ' μουρμουρίζει καζατζίδης και χατζιδάκης από το επέκεινα.
κάτι είναι, 'το πέλαγο είναι παιδί, τρέχει και δεν το φτάνω...'
το παιδί κοιμάται.
τα χάνω τώρα.
Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009
ειπώθηκε. ένα μυθιστόρημα.
λοιπόν, στα αρχαία υπήρχε ενεργητική, μέση και παθητική φωνή.
τρεις φωνές.
λούζω με φως τον κόσμο, που μπορεί να πει ένα παιδί, μόνο και μόνο γιατί υπάρχει. ενεργητική φωνή
λούζομαι και παύω να είμαι βρώμικος, λέει κάποιος που πετάει νερό στο κορμί του, κι είναι μέση φωνή
λούζομαι βρισιές και απαξίωση από κάποιους, να κι η παθητική φωνή.
το γκιαουρλίδικο και το χατζιαβάτικο έχει υποτίθεται δύο φωνές, την ενεργητική και την παθητική. στην ουσία μόνο παθητική έχει.
την ενεργητική φωνή τη βάζουμε μακριά μας...
ανάμεσα σ' εμάς και την ενεργητική φωνή υπάρχει μια λεκάνη με νερό που μας μεταμορφώνει σε πόντιο πιλάτο:
εγώ σας το λέω, από αγάπη, να πάρετε το παιδί από το σχολείο, θα το φάνε, θα το ξεσκίσουνε, θα το αφανίσουνε!
-ποιοι θα το αφανίσουνε κύριε χ;
-εγώ από αγάπη σας το λέω!
-γιατί να το ξεσκίσουνε; θηριοτροφείο είναι το σχολείο;
-μα μπορείτε να τον κρατήσετε σπίτι.
το σεραφείμ φυσικά και τον κρατάω σπίτι, όπως όλοι τα παιδιά μας. αλλά είναι παιδί της πόλης και οφείλει να πηγαίνει σχολείο, είναι ο τρόπος να 'μορφώνεται' ακόμη. αν ζούσε σ' ένα ψαροχώρι, ίσως η μόρφωση της κοινωνίας θα ήταν το ψάρεμα. εδώ στην πόλη είναι το σχολείο.
ο σεραφείμ είναι ζωντανός. το τελευταίο του επίτευγμα είναι τρεις πόρτες για τα σπιτάκια των σκύλων στην κατάληψη της γειτονιάς μας.
μαζί με άλλα παιδιά μεγάλωσε εκεί κάποια εγκαταλελειμένα σκυλάκια
τώρα συνεχίζει να πηγαίνει εκεί, να φέρνει τροφή και να παίζει με τα ζώα.
ο σεραφείμ μιλάει ελληνικά και γαλλικά, συνεννοείται σε δύο γλώσσες.
έχει ιδιαίτερη σχέση με τη λογική και τα απλά μαθηματικά των αριθμών.
είχε βαθιά θρησκευτικότητα μικρός. τώρα, δεκαπεντάχρονος, είναι στη φάση της απόρριψης.
μέχρις εδώ καλά.
τα αρνητικά: ο σεραφείμ είναι ένα ιδιαίτερο παιδί.
γεννήθηκε με κάποιο πρόβλημα καρδιολογικής υφής, το ξέρετε όλοι, η βασιλεία πάππας μας βοήθησε στην αμερική. είχα γράψει στο διαδίκτυο, είχατε μπει τότε πολλοί να πείτε τον καλό σας λόγο για την πάππας, τη φοβερή αυτή γυναίκα-άγγελο που βοηθάει τόσα παιδιά.
ο σεραφείμ έχει διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή, δλδ ανήκει στα παιδιά του αυτιστικού φάσματος υψηλής λειτουργικότητας, δλδ αυτοεξυπηρετείται, μιλάει, συνεννοείται, ανήκει δλδ στην κατηγορία του αυτισμού που λέγεται άσπεργκερ. έχει δλδ επίγνωση της δυσκολίας του, και, όπως συμβαίνει ταχτικα, στην εφηβεία τα παιδιά αυτά μπορεί να κάνουν κατάθλιψη γιατί βιώνουν με πολλή ευαισθησία και αλήθεια τη διαφορά τους με τα άλλα παιδιά αφενός, κι ένα ειδικό σχολείο με παιδιά άλλων δυσκολιών τα σπρώχνει ακόμη πιο πίσω. πώς να ταυτιστούν;
πέρσι ο σεραφείμ ρώτησε τη μαρία: γιατί να είμαι διαφορετικός;
πριν απαντήσει η μαρία, ο κωνσταντίνος απάντησε: δεν είσαι εσύ ο διαφορετικός σεραφείμ! όλοι διαφέρουμε!.
τα παιδιά τον αγαπάνε κι αυτός αγαπάει τα παιδιά.
ο καθένας με τον τρόπο του.
ο σεραφείμ έκλεισε τα 15 στις 28/10, έκανε πάρτι, μαζεύτηκε όλη η τάξη. από αγάπη.
συνήθης αντιμετώπιση αυτών των παιδιών όπου λείπει η κοινωνικοποίηση και τα απομονώνει, είναι ο αγώνας ένταξής τους κάπου.
στο σχολείο τους.
ο σεραφείμ κάνει προσπάθειες να ενταχθεί στην τάξη του.
τα βάσανα του σεραφείμ όμως, όπως και άλλων παιδιών, είναι πολλαπλά.
μαζί με αυτό έχει και επιληψία γελαστικού τύπου, που για πολλά χρόνια δεν είχε διαγνωστεί. τον θυμάμαι τεσσάρων χρόνων, όταν τον έπιανε ένα αμήχανο μικρό γελάκι δευτερολέπτων, ο σεραφείμ ρωτούσε, πλήρης ενσυναίσθησης: 'μαμά, γιατί γελάω τώρα, αφού δεν το θέλω;'
όταν έγινε 7μισυ χρόνων, το γελάκι σταμάτησε, και βρήκα πρώτη φορά το σεραφείμ ανάμεσα στα παιχνίδια του να κάνει σπασμούς. μεγάλη πίκρα. μα τι να γίνει, θα το παλέψουμε.
φαρμακοανθεκτική γελαστική επιληψία, δλδ όχι άγρια, αλλά δύσκολη στην εξαφάνιση κρίσεων. η εφηβεία την επιβάρυνε.
η θέληση του σεραφείμ είναι σιδερένια. την ελέγχει τρομακτικά. την παλεύει.
τα φάρμακα της κλασικής ιατρικής που παίρνει είναι πολλά.
δεν κάνουν τίποτα;
μόνα τους δεν κάνουν τίποτα.
όμως έχουμε τώρα έναν ομοιοπαθητκό γιατρό, τον αγαπημένο μας γιώργο λουκά.
από τότε που παίρνει τα ομοιοπαθητικά συμπληρωματικά χάπια, κρίσεις τέλος!
τρίμηνες σειρές χαπιών κι ο σεραφείμ δυνατός.
με μια γιατρό αποφασίσαμε να περικόψουμε τα φάρμακα της κλασικής ιατρικής και να μείνουμε μόνο στα ομοιοπαθητιικά.
αμέσως η σούπα χάλασε, κι ο σεραφείμ έκανε κρίσεις σπίτι.
που σημαίνει ότι ο συνδυασμός ανάμεσα στην κλασική ιατρική και την ομοιοπαθητική πιάνει και πολύ καλά μάλιστα!
θα γράψω άλλοτε για το γιώργο λουκά. αξίζει.
για όλους τους παραπάνω λόγους, κι επειδή 'κουφάλα νεκροθάφτη όσο ζούμε δε θα παριστάνουμε τους πεθαμένους και τα ξόανα στυλ πόντιος πιλάτος'
λέμε ναι
υποφέρουμε οικογενειακά
αλλά αν ο σεραφείμ πέθαινε θα είμαστε μαύροι σταυροί δυστυχίας
ζούμε μαζί
είμαστε ευτυχισμένοι που σε έχουμε σεραφείμ, εσένα, το λουκά και την άννα μας,
και πληρώνουμε συνοδό να είναι όλες τις ώρες στο σχολείο ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα κανένα και να μην στεναχωριούνται και οι καθηγητές ή έχουν άγχος για το πρόβλημα του σεραφείμ.
επειδή μου αρέσουν τα καθαρά πράματα, σας λέω ότι είμαι ζάπλουτη! τόσο ζάπλουτη που πέρσι δεν αγόρασα ούτε ένα πράσινο φύλλο για μένα, όμως ψώνισα λίγο με τις εκπτώσεις.
ο μισός ακριβώς μισθός μου πάει στη συνοδό του σεραφείμ. καταλαβαίνετε τι εννοώ 'ζάπλουτη', αλλά σκασίλα μου.
ο κόσμος πρέπει να είναι ανοιχτός, όχι κάλυκας σφαίρας που σκοτώνει, αλλά κάλυκας λουλουδιού που επιτρέπει σε όλους να ανθίσουν.
'ειπώθηκε' λοιπόν από κάποιο γονιό μάλλον'
μου είπε κάποιος που μπορεί όντως να αγαπάει τα παιδιά
ότι 'η παρουσία του σεραφείμ ενοχλεί το σχολείο'.
του είπα: αν ήταν έτσι, γιατί η μαμά του σεραφείμ στις εκλογές του συλλόγου γονέων βγήκε πρώτη στους σταυρούς;
θεσμικό όργανο ο σύλλογος γονέων. ρώτησα και έμαθα: άγνωστο κάτι τέτοιο μεταξύ τους.
'ειπώθηκε', λοιπόν.
'έγινε καταγγελία'.
ΦΕΡΤΕ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΙΑ ΚΟΥΚΟΥΛΑ ΠΡΟΔΟΤΗ ΑΠΌ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ.
δεν τις έζησα, τις κουκούλες με τους προδότες. τις είδα όμως στο σινεμά, όταν ήμουν παιδί, με τη λοχαγό νατάσα.
στεναχωρήθηκα, μα χαίρομαι που δε ζούμε πια σε τέτοιες κοινωνίες.
ναι, όσο κι αν μερικοί νομίζουν ότι η παθητική είναι η φωνή της κοινωνίας σήμερα,
εμείς,
εγώ, εσύ, κι ο άλλος
είμαστε άνθρωποι.
ο καθένας ας κουβαλάει το σταυρό του.
αν ο σταυρός είναι ανθρώπινος, είναι γέφυρα μεταξύ των ανθρώπων.
να μας ζήσει ο σεραφείμ, και ο κάθε σεραφείμ λοιπόν.
τώρα ο αγώνας συνεχίζεται. και όλα βαίνουν καλώς.
δόξα τω θεώ.
τρεις φωνές.
λούζω με φως τον κόσμο, που μπορεί να πει ένα παιδί, μόνο και μόνο γιατί υπάρχει. ενεργητική φωνή
λούζομαι και παύω να είμαι βρώμικος, λέει κάποιος που πετάει νερό στο κορμί του, κι είναι μέση φωνή
λούζομαι βρισιές και απαξίωση από κάποιους, να κι η παθητική φωνή.
το γκιαουρλίδικο και το χατζιαβάτικο έχει υποτίθεται δύο φωνές, την ενεργητική και την παθητική. στην ουσία μόνο παθητική έχει.
την ενεργητική φωνή τη βάζουμε μακριά μας...
ανάμεσα σ' εμάς και την ενεργητική φωνή υπάρχει μια λεκάνη με νερό που μας μεταμορφώνει σε πόντιο πιλάτο:
εγώ σας το λέω, από αγάπη, να πάρετε το παιδί από το σχολείο, θα το φάνε, θα το ξεσκίσουνε, θα το αφανίσουνε!
-ποιοι θα το αφανίσουνε κύριε χ;
-εγώ από αγάπη σας το λέω!
-γιατί να το ξεσκίσουνε; θηριοτροφείο είναι το σχολείο;
-μα μπορείτε να τον κρατήσετε σπίτι.
το σεραφείμ φυσικά και τον κρατάω σπίτι, όπως όλοι τα παιδιά μας. αλλά είναι παιδί της πόλης και οφείλει να πηγαίνει σχολείο, είναι ο τρόπος να 'μορφώνεται' ακόμη. αν ζούσε σ' ένα ψαροχώρι, ίσως η μόρφωση της κοινωνίας θα ήταν το ψάρεμα. εδώ στην πόλη είναι το σχολείο.
ο σεραφείμ είναι ζωντανός. το τελευταίο του επίτευγμα είναι τρεις πόρτες για τα σπιτάκια των σκύλων στην κατάληψη της γειτονιάς μας.
μαζί με άλλα παιδιά μεγάλωσε εκεί κάποια εγκαταλελειμένα σκυλάκια
τώρα συνεχίζει να πηγαίνει εκεί, να φέρνει τροφή και να παίζει με τα ζώα.
ο σεραφείμ μιλάει ελληνικά και γαλλικά, συνεννοείται σε δύο γλώσσες.
έχει ιδιαίτερη σχέση με τη λογική και τα απλά μαθηματικά των αριθμών.
είχε βαθιά θρησκευτικότητα μικρός. τώρα, δεκαπεντάχρονος, είναι στη φάση της απόρριψης.
μέχρις εδώ καλά.
τα αρνητικά: ο σεραφείμ είναι ένα ιδιαίτερο παιδί.
γεννήθηκε με κάποιο πρόβλημα καρδιολογικής υφής, το ξέρετε όλοι, η βασιλεία πάππας μας βοήθησε στην αμερική. είχα γράψει στο διαδίκτυο, είχατε μπει τότε πολλοί να πείτε τον καλό σας λόγο για την πάππας, τη φοβερή αυτή γυναίκα-άγγελο που βοηθάει τόσα παιδιά.
ο σεραφείμ έχει διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή, δλδ ανήκει στα παιδιά του αυτιστικού φάσματος υψηλής λειτουργικότητας, δλδ αυτοεξυπηρετείται, μιλάει, συνεννοείται, ανήκει δλδ στην κατηγορία του αυτισμού που λέγεται άσπεργκερ. έχει δλδ επίγνωση της δυσκολίας του, και, όπως συμβαίνει ταχτικα, στην εφηβεία τα παιδιά αυτά μπορεί να κάνουν κατάθλιψη γιατί βιώνουν με πολλή ευαισθησία και αλήθεια τη διαφορά τους με τα άλλα παιδιά αφενός, κι ένα ειδικό σχολείο με παιδιά άλλων δυσκολιών τα σπρώχνει ακόμη πιο πίσω. πώς να ταυτιστούν;
πέρσι ο σεραφείμ ρώτησε τη μαρία: γιατί να είμαι διαφορετικός;
πριν απαντήσει η μαρία, ο κωνσταντίνος απάντησε: δεν είσαι εσύ ο διαφορετικός σεραφείμ! όλοι διαφέρουμε!.
τα παιδιά τον αγαπάνε κι αυτός αγαπάει τα παιδιά.
ο καθένας με τον τρόπο του.
ο σεραφείμ έκλεισε τα 15 στις 28/10, έκανε πάρτι, μαζεύτηκε όλη η τάξη. από αγάπη.
συνήθης αντιμετώπιση αυτών των παιδιών όπου λείπει η κοινωνικοποίηση και τα απομονώνει, είναι ο αγώνας ένταξής τους κάπου.
στο σχολείο τους.
ο σεραφείμ κάνει προσπάθειες να ενταχθεί στην τάξη του.
τα βάσανα του σεραφείμ όμως, όπως και άλλων παιδιών, είναι πολλαπλά.
μαζί με αυτό έχει και επιληψία γελαστικού τύπου, που για πολλά χρόνια δεν είχε διαγνωστεί. τον θυμάμαι τεσσάρων χρόνων, όταν τον έπιανε ένα αμήχανο μικρό γελάκι δευτερολέπτων, ο σεραφείμ ρωτούσε, πλήρης ενσυναίσθησης: 'μαμά, γιατί γελάω τώρα, αφού δεν το θέλω;'
όταν έγινε 7μισυ χρόνων, το γελάκι σταμάτησε, και βρήκα πρώτη φορά το σεραφείμ ανάμεσα στα παιχνίδια του να κάνει σπασμούς. μεγάλη πίκρα. μα τι να γίνει, θα το παλέψουμε.
φαρμακοανθεκτική γελαστική επιληψία, δλδ όχι άγρια, αλλά δύσκολη στην εξαφάνιση κρίσεων. η εφηβεία την επιβάρυνε.
η θέληση του σεραφείμ είναι σιδερένια. την ελέγχει τρομακτικά. την παλεύει.
τα φάρμακα της κλασικής ιατρικής που παίρνει είναι πολλά.
δεν κάνουν τίποτα;
μόνα τους δεν κάνουν τίποτα.
όμως έχουμε τώρα έναν ομοιοπαθητκό γιατρό, τον αγαπημένο μας γιώργο λουκά.
από τότε που παίρνει τα ομοιοπαθητικά συμπληρωματικά χάπια, κρίσεις τέλος!
τρίμηνες σειρές χαπιών κι ο σεραφείμ δυνατός.
με μια γιατρό αποφασίσαμε να περικόψουμε τα φάρμακα της κλασικής ιατρικής και να μείνουμε μόνο στα ομοιοπαθητιικά.
αμέσως η σούπα χάλασε, κι ο σεραφείμ έκανε κρίσεις σπίτι.
που σημαίνει ότι ο συνδυασμός ανάμεσα στην κλασική ιατρική και την ομοιοπαθητική πιάνει και πολύ καλά μάλιστα!
θα γράψω άλλοτε για το γιώργο λουκά. αξίζει.
για όλους τους παραπάνω λόγους, κι επειδή 'κουφάλα νεκροθάφτη όσο ζούμε δε θα παριστάνουμε τους πεθαμένους και τα ξόανα στυλ πόντιος πιλάτος'
λέμε ναι
υποφέρουμε οικογενειακά
αλλά αν ο σεραφείμ πέθαινε θα είμαστε μαύροι σταυροί δυστυχίας
ζούμε μαζί
είμαστε ευτυχισμένοι που σε έχουμε σεραφείμ, εσένα, το λουκά και την άννα μας,
και πληρώνουμε συνοδό να είναι όλες τις ώρες στο σχολείο ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα κανένα και να μην στεναχωριούνται και οι καθηγητές ή έχουν άγχος για το πρόβλημα του σεραφείμ.
επειδή μου αρέσουν τα καθαρά πράματα, σας λέω ότι είμαι ζάπλουτη! τόσο ζάπλουτη που πέρσι δεν αγόρασα ούτε ένα πράσινο φύλλο για μένα, όμως ψώνισα λίγο με τις εκπτώσεις.
ο μισός ακριβώς μισθός μου πάει στη συνοδό του σεραφείμ. καταλαβαίνετε τι εννοώ 'ζάπλουτη', αλλά σκασίλα μου.
ο κόσμος πρέπει να είναι ανοιχτός, όχι κάλυκας σφαίρας που σκοτώνει, αλλά κάλυκας λουλουδιού που επιτρέπει σε όλους να ανθίσουν.
'ειπώθηκε' λοιπόν από κάποιο γονιό μάλλον'
μου είπε κάποιος που μπορεί όντως να αγαπάει τα παιδιά
ότι 'η παρουσία του σεραφείμ ενοχλεί το σχολείο'.
του είπα: αν ήταν έτσι, γιατί η μαμά του σεραφείμ στις εκλογές του συλλόγου γονέων βγήκε πρώτη στους σταυρούς;
θεσμικό όργανο ο σύλλογος γονέων. ρώτησα και έμαθα: άγνωστο κάτι τέτοιο μεταξύ τους.
'ειπώθηκε', λοιπόν.
'έγινε καταγγελία'.
ΦΕΡΤΕ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΙΑ ΚΟΥΚΟΥΛΑ ΠΡΟΔΟΤΗ ΑΠΌ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ.
δεν τις έζησα, τις κουκούλες με τους προδότες. τις είδα όμως στο σινεμά, όταν ήμουν παιδί, με τη λοχαγό νατάσα.
στεναχωρήθηκα, μα χαίρομαι που δε ζούμε πια σε τέτοιες κοινωνίες.
ναι, όσο κι αν μερικοί νομίζουν ότι η παθητική είναι η φωνή της κοινωνίας σήμερα,
εμείς,
εγώ, εσύ, κι ο άλλος
είμαστε άνθρωποι.
ο καθένας ας κουβαλάει το σταυρό του.
αν ο σταυρός είναι ανθρώπινος, είναι γέφυρα μεταξύ των ανθρώπων.
να μας ζήσει ο σεραφείμ, και ο κάθε σεραφείμ λοιπόν.
τώρα ο αγώνας συνεχίζεται. και όλα βαίνουν καλώς.
δόξα τω θεώ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)